Wat ik in ieder geval over mezelf ontdekt heb de laatste tijd is dat schrijven me helpt om mijn volle hoofd te ontladen. Dat hoofd zit bij tijd en wijlen meer dan vol. Ik raak sneller geirriteerd tot het moment dat ik ik letterlijk bijna explodeer. Er moét iets uit! Met iedere tik op de laptop lijkt er wat weg te vloeien. Vandaag is dat anders. Mijn hoofd zit ontzettend vol. Zó vol dat ik niet weet waar ik beginnen moet met ontladen. Mij hoofd ratelt over alles wat er de afgelopen dagen is opgestapeld. Mijn laptop staat open. Ik begin te typen maar de letters lijken niet vast te willen plakken. Waar ik typ gaat meteen de delete knop weer achteraan. Ik wil zo veel zeggen maar ik krijg het niet op papier. Ik heb ook geen rust. De jongens zijn thuis. Pubers die niet met en niet zonder ellkaar kunnen. Ik hoor ze boven ruziën. Een voor een lopen ze de kamer in en uit. De een rommelend in de keuken om brood te smeren. De andere loopt op en neer de trap op en af omdat er weer een sleutel zoek is. Geërgerd probeer ik de rust te vinden. Ondertussen hoor ik mijn mobieltje steeds zoemen. Waar het schrijven me normaal zo natuurlijk afgaat, is het vandaag moeilijk om me af te sluiten voor alles om me heen. Ik heb het koud en heb een enorme hoofdpijn. Het lijkt alsof mijn hoofd bevroren is. Alles draait om me heen.