Soms is het gewoon even Klote

Soms is het gewoon even Klote

Dat het leven niet altijd simpel is, weet iedereen. Het is een gegeven dat soms mooier wordt gemaakt door überpositieve mensen die blij en zorgeloos pretenderen dat zorgen maken geen zin heeft als je er toch geen invloed op hebt, de zon ook schijnt achter de wolken en al dat soort mooie uitspraken die je bijna doen vergeten dat je soms gewoon mag uitspreken dat het gewoon af en toe moeilijk is. Daarom geef ik er de voorkeur aan mezelf te omschrijven als positief realistisch. Het mag gezegd worden. Soms is het gewoon even klote.

lees verder

Geland

Geland

Nee ik ben niet op vakantie en nee ik ben ook niet op vakantie geweest en tóch ben ik veilig geland. In meerdere opzichten kan ik wel zeggen. Al lange tijd was ik zoekende. Naar rust, naar mezelf, naar iets maar eigenlijk wist ik niet precies waarnaar. De onrust maakte van mij een ander mens. Ik verschool me, liep weg, vluchtte naar plaatsen waar ik geluk vond, maar het weer moest achterlaten omdat je nu eenmaal weer naar huis moet. En nu? Nu ben ik thuis. Geland!

lees verder

Vervolg reisblog Canada / Michigan-(06)Op het topje van de wereld

Vervolg reisblog Canada / Michigan-(06)Op het topje van de wereld

Ken je dat gevoel dat je op het topje van de wereld staat. Dat alles letterlijk aan je voeten ligt met boven je alleen maar lucht en jij alles kunt overzien als een adelaar die met de wind door de veren over de vallei heen vliegt op zoek naar prooi. Ik wel.. Ik voelde het in Canada op de tweede dag in Algonguin Park hoog boven op een rots. Een allesomvattend gevoel van geluk en rust.

lees verder

Rust

Rust

Het is warm buiten. In serene stilte schommel ik een beetje heen en weer in mijn tuin ei. Met haar natte neus duwt Tikkel tegen mijn benen die prinsheerlijk  in de zon liggen in de hoop er een beetje bruin op te krijgen voordat ik met mijn melkflessen de aligators in Florida ga afschrikken. Als ik niet snel genoeg reageer, bijt ze zachtjes in mijn tenen. Ze wil spelen. Ik glimlach en pak haar beestje. Twee tellen later ligt ze al weer uitgeput op de grond onder de tafel. Ik grinnik, pak een boek en kruip weer in mijn ei. Rust!

Mijn besluit van afgelopen week om te minderen met social media bleek een goed besluit. Van de 24 uur die in een dag zitten, zat ik ieder vrij moment op mijn telefoon. Voornamelijk op Facebook en twitter, linkedIn en instagram wat minder. Steeds meer ergerde ik me aan de meningen van anderen. Uitlatingen die verre van sociaal zijn en daarnaast kreeg ik steeds meer inzicht in de tijd die het van mijn dagelijks leven opslokte. Omdat ik ook erg leuke mensen heb leren kennen via die zelfde social media, besloot ik dat helemaal stoppen erg jammer zou zijn, maar minderen moest kunnen.

Van  gemiddeld zo’n twintig berichtjes op een dag naar minder dan drie blijkt gemakkelijker dan ik aanvankelijk dacht. Sterker nog, aan het einde van de week zijn zelfs drie berichtjes al veel. En het mooist van alles. Ik mis het niet. Toegegeven, sommige mensen mis ik wel. Mensen die ik alleen daar tref. Maar de rust die het mij in mijn hoofd en lijf brengt is momenteel van grotere toegevoegde waarde. Ik hoop dat deze groep aan social media vrienden het begrijpt. Het komt wel weer, en als er dan nog mensen zijn blijven hangen, weet ik ook dat deze vriendschappen oprecht zijn.

Met deze nieuwe vorm van rust hoop ik de vermoeidheid die me al een paar weken opbreekt, weer een beetje in zijn stabiliteit te trekken. Slapen doe ik als een roosje maar als de wekker gaat, ben ik verre van uitgeslapen. De thoracale hernia die nog steeds als een insluiper onder mijn ribbenkast huist, speelt steeds vaker weer op. Ondanks dat probeer ik te blijven bewegen. Sinds ik de trotse bezitter van een rijbewijs en autootje ben, ga ik met de aut0 naar mijn werk, maar bewust van de mindere beweging die ik daardoor krijg, parkeer ik mijn bolide extra ver van mijn werkplek af om zo twee keer per dag al een eindje te lopen. Daarnaast wil Tikkel natuurlijk graag uitgelaten worden en probeer ik nog steeds te sporten. Dat laatste is er de laatste weken door gezondheidstoestanden en vrije feestdagen te weinig van gekomen. Reden te meer om deze ochtend ondanks de hoge temperatuur toch de uitdaging van de power bbb aan te gaan.

Moe maar zeer voldaan, zit ik even later aan de koffie met de buuf. Een uurtje later nog een stofzuiger door het huis en een was in en uit de wasmachine, droger en de waslijn om uiteindelijk prinsheerlijk in mijn ei te gaan hangen. De stilte buiten is er een van hoge uitzondering en daarom is het extra genieten van de rust die om me heen hangt. De werk en verhuis stress van de afgelopen weken laat ik langs me afglijden. Ik heb even geen zin meer om me druk te maken over korte lontjes, onmogelijke vragen en eisen. Voor het eerst sinds een hele lange tijd vind ik de rust om te lezen. Binnen een paar minuten zit ik er helemaal in… Karen Slaughter.. heerlijk! RUST! lees verder

Rust

Rust

Werktelefoon uit, afwezigheidsassistent aan, tas in de hoek met mijn toegangspas tot mijn werk ergens op de bodem. Op de tafel ligt een stapeltje boeken klaar om binnen een aantal weken te worden gelezen. Sportkleding ligt gewassen en gestreken klaar in de kast. Voor het eerst in weken heb ik doorgeslapen, zonder angst, geen nachtmerries. Alles is in kannen en kruiken om in alle rust nieuwe wegen in te slaan.

lees verder

Waar word jij blij van?

Ik doe wel eens van die stomme facebookspelletjes die je aan de hand van je profielfoto vertellen wat voor een mens je bent of wat je later gaat doen als je groot bent. Zulke dingen. Het slaat eigenlijk nergens op en toch doe ik ze. Waarom? Geen idee. Soms is het gewoon leuk om even iets stompzinnigs te doen.

Zo kwam ik vandaag ook op zo’n spelletje, vraag me niet meer welke, maar daar ging het om de vraag waar ik blij van zou worden. Ik geloof dat er iets uitkwam in de trant van een vakantie naar een warm land. Waarschijnlijk omdat mijn facbook ergens is gelinkt aan een reis uit het verleden naar Turkije. Maakt niet uit eigenlijk. Waar het om gaat is de vraag. Waar word jij blij van? Het bracht me aan het denken.

Deze zaterdag begon niet zo lekker. Met een heel wazig zicht en het gevoel zwaar dronken te zijn ben ik met tegenzin uit mijn bed gestapt. Terwijl ik me draaierig op de bedrand rechtop probeer te houden, steekt mijn zoon zijn hoofd om de deur. “mam, ik heb ontbijt voor ons!”. Blij verrast ben ik de trap afgestrompeld en heb met mijn twee zoons heerlijk ontbeten. “Hier mam neem een Vivit daar wordt je weer beter van.” Met een warm gevoel van binnen drink ik het glas leeg.

Ondertussen huppelt er een vrolijke jonge hond door de kamer heen. Met haar trouwe koppie vraagt ze om aandacht en speeltijd. Gerrit babbelt op de achtergrond zijn vaste riedeltje af. Ik sla het tafereeltje gade vanaf de bank. Lekker ongecompliceerd als je een dier bent eigenlijk. Je bent al blij met een aai over je kop, een balletje die wordt gegooid of een belletje in je kooi. Het geeft me rust. Het gekke is dat ik me niet kan herinneren dat ik zo bewust alleen om maar om me heen heb zitten kijken en luisteren zonder een werkelijke  reden.

Terwijl ik in alle rust geniet van het gebabbel van Gerrit, het wiebelende oortje van Tikkeltje, de Vivit van mijn zoon en de iets minder goed gelukte, maar niet minder goed bedoelde vers gezette koffie van mijn andere zoon zie ik op tafel mijn bosje paarse tulpen staan. Buiten fluiten vogels. Mijn moeder lacht me vanaf de schouw bemoedigend toe. De telefoon gaat, mijn lief om te vragen hoe het gaat. Eigenlijk is er niet meer belangrijk dan dit . Hier word ik blij van!.

Mijn gezin, Gerrit, Tikkel, een lief berichtje van mijn tante, de glimlach van mijn moeder die me vanaf de open haard dagelijks toe lacht, bloemen, de lente, t zonnetje, schrijven, het ontbijtje van mijn zoon vanmorgen,een bakkie koffie met een vriendin of vriend, een bad,de boom achter mijn huis, t vooruitzicht op….. zoveel meer moois.. lees verder

Opstijgen en landen, optrekken en afremmen…

Opstijgen en landen, optrekken en afremmen…

Twee weken geleden zaten we nog prinsheerlijk aan het zwembad in een zonovergoten Turkije. Nog maar zo kort geleden kwamen we terug van een heerlijke vakantie  maar in deze korte periode lijkt het alsof ik nog steeds doorlopend op reis ben bezig met opstijgen en landen, optrekken en proberen af te remmen. Vooral het landen en afremmen is  momenteel wel even nodig.

Hoe moeilijk is het om weer te landen als je in anderhalve dag tijd van Schiphol weer terug naar Schiphol moet om onze zoon op het vliegtuig naar Engeland te zetten voor zijn stage bij de Engelse paleistuinen om vervolgens de volgende dag weer aan het werk te gaan. In diezelfde week te stoppen met je therapie, een onverwachte punctie in mijn been te krijgen, op en neer naar familie in een avondje na het werk , artsen te bezoeken, een avond naar een voorlichtingsavond op school en een Engelse vertaling van je boek te krijgen waarbij je heel Europa toespreekt in een overvolle zaal die na afloop allemaal je handtekening willen.

Ik kan wel zeggen heel moeilijk! Ook al heb ik nu een vrije dag en zit ik rustig op de bank. Ik lijk niet te landen. Alle gebeurtenissen van de afgelopen twee weken van het moment dat ik het vliegtuig in stapte op weg naar huis tot nu, spelen zich af in mijn hoofd dat maar geen rust vindt. Al vanaf dat ik terug ben van vakantie liggen de foto’s te wachten tot ze eindelijk eens worden uigezocht en mijn boek van Karen Slaughter dat nog niet uit was ligt geduldig te wachten in de kast om te worden uitgelezen. En ze zal nog even langer geduld moeten hebben, want ook morgen staat er een vol programma op het menu.  Vol maar wel enorm leuk! Ik heb een reunie van de basisschool. Een dag waar ik al heel lang naar uit kijk.

Gek genoeg ben ik ook nerveus voor deze dag.  Maar misschien is dat ook wel heel normaal als je je vriendinnetjes en vriendjes weer ziet na meer dan 30 jaar. Ik lijk in niets meer op dat kleine, blonde, vrolijke, dunne meisje van toen. Nou oke, ik ben nog steeds klein en vrolijk ben ik ook nog steeds. Misschien nog wel oprechter vrolijk als toen. Wat dat betreft heeft de tand des tijds me genoeg geleerd de afgelopen 30 jaar.

Met deze gedachte ga ik in mijn hoofd terug naar zo veel jaar terug.  Er ligt een leven lang tussen toen en nu. Een leven vol  verdriet, ziekte , verlies, maar ook een leven vol geluk, trots en twee inmiddels volwassen kinderen.  Van de dromen die ik toen had is niet veel terecht gekomen, maar misschien juist wel méér….

Tevreden en vol verwachting voor de dag van morgen, pak ik Karen Slaughter van de kast. Ik schenk mezelf een lekker glas drinken in en nestel me in de tuinstoel in het septemberzonnetje dat me vriendelijk toelacht. Als ik  het zo bekijk, ben ik misschien meer geland dan ik dacht.

 

* sharing is caring* lees verder

Op ontdekkingsreis naar mezelf, rust!

De storm in mijn maag rondom het spreken tijdens de celsus invitational conference is gaan liggen om plaats te maken voor een  nieuwe storm. Morgen begin ik aan een nieuw avontuur. Na een lange ziekteperiode mag ik eindelijk starten aan een nieuw process in mijn leven. Eentje die ik heel graag zie slagen. Voordat het zo ver is,  sluit ik mijn blogs, website, twitter en facebook af en ga er even tussen uit. Een  paar dagen complete rust!

De dag van de Celsus Invitational Conference liep mijn lijf over van de zenuwen. Met een mengelmoes van trots en nervositeit stond ik met klamme handen en trillende benen voor een zaal vol geboeide luisteraars. Mijn verhaal, een persoonlijke ervaring en mijn visie beluisterd door mensen die ik in het dagelijks leven niet zo maar even tegen kom. Ineens sta je de hand te schudden van de minister en maak je een babbeltje gewoon omdat het kan. Mijn boekje werd zomaar een cadeau voor zowel de minister als alle andere sprekers op het congres. Het is dankbaar in ontvangst genomen. De eer die ik uitsprak om bij hen aanwezig te mogen zijn, werd omgebogen naar een wederzijds respect en ze bedankten mij voor de eer mijn verhaal te hebben mogen horen.

Ik moet de rest van de avond hebben gezweefd. Een soort van adrenalineshot die door mijn aderen ging waardoor alles vanzelf leek te gaan. De dag erna was die shot uitgewerkt en kwam de knal. Moe, pijn en koorts was het resultaat. Achteraf heb ik geen idee meer hoe ik deze day after ben doorgekomen. De stekker ging er in ieder geval even uit. Hoe mooi alle reacties ook waren het werd even tijd om de rust te zoeken. Dat heb ik gedaan. Samen met mijn buuf een paar dagen niks dan rust, shoppen, lekker eten. Een beter verjaardagscadeau had ze mij niet kunnen geven. Het bestaan van schildklierkanker, zorg en social media even helemaal uit mijn systeem. Even geen patiënt zijn. Op de oppervakte is dat loslaten helemaal gelukt, maar wat zou het fijn zijn als je de beperkingen ook even uit kon zetten voor zo’n weekend.

Ondanks dat de beperkingen mee afreisden naar de gekste stad van Nederland, hebben we enorm genoten als echte bourgondiërs. Deze stad is onlosmakelijk verbonden met mijn held Guusje Meeuwis. Het gezellige Brabantse accent geeft me een “thuis”gevoel. Ik hou van de zachte g en als ik het vrolijke HOUDOE! Hoor klinken dan voel ik me gelukkig. Als twee gekke geiten hebben we al giebelend  door de stad gelopen. De tassen in mijn hand verdubbelden zich snel. De missie die ik had, het scoren van een zomerjas geslaagd met een vrolijke bloemetjesjas die duidelijk paste bij de stemming van dit weekend.

Tóch zag die bloemetjesjas er thuis ineens een stuk minder vrolijk uit. Mijn puberzoon kwam niet meer bij van het lachen, niet omdat de jas hem zo vrolijk maakte maar omdat ik er volgens hem belachelijk uit zag. Daar ga je toch niet mee lopen mam!  Heb ik me dan zo mee laten slepen door de stemming van de dag toen ik hem kocht of schamen pubers zich gewoon erg snel als het om hun moeders van middelbare leeftijd gaat? Hoe dan ook De bloemetjesjas is ondanks de vrolijke noot vanmiddag tijdens een zonnige Koningsdag in onze eigen Gelderse stad weer retour gegaan.

Morgen start ik met een nieuw avontuur. Met het wijsje van Guus “Ik heb genoten” gaat mijn ontdekkingsreis op een laag pitje verder, maar ik heb eigenlijk stiekem het idee dat ik er al een heel eind ben. lees verder

Op ontdekkingsreis naar mezelf, met een slakkengang.

Mijn reis gaat verder, weliswaar wat langzaam maar wel verder. Ik ben ongedurig. Met de toename van de vechtlust komt ook de toename van de onrust terug. Kunst is nu om een balans te vinden tussen de gezonde drive  en de onrust van het moeten die ik mezelf weer aan het opleggen ben. Dat ik dat door heb is een enorme goede ontwikkeling. Ik besluit mezelf toe te staan mijn drive eens onder de loep te nemen en  mijn reis voort te zetten met een slakkengang.

Die ongedurigheid heeft er altijd wel ingezeten bij mij. Ik heb een enorme drive, een wil en doorzettingsvermogen. Dat is ook meteen één van mijn mooiste eigenschappen. De ongedurigheid is de tegenhanger van deze prachtige eigenschap. Als ik ergens voor ga dan geef ik geen 100% maar 200%. Met een ongekende enthousiasme kan ik ergens inspringen. Wat ik wil bereiken, moet ik ook bereiken. Dat leg ik mezelf op. Wanneer dat niet één twee drie lukt, word ik ongedurig.

Iemand die me al een tijdje van een afstandje had gade geslagen in mijn doen en laten, vroeg me laatst “Wat is er mis met 100%?”. Ik was een beetje van mijn stuk gebracht door die vraag en wist eerlijk gezegd het antwoord niet. Wat ís er mis met 100%? Waarom heb ik de neiging om meer te geven dan 100%. Eigenlijk kan dat niet. Hij ging nog verder dan deze vraag en stelde me zelfs voor. Wat is er mis met 90% waarin je voor je jezelf een buffer opbouwt van 10% waardoor je energie opbouwt in plaats van meteen al je kruit verschiet?

Nu pás realiseer ik me hoe waardevol zijn advies was. Hij had gelijk. Méér geven kan niet! Je geeft wat je hebt en dat is 100%. Ik ben tijden de balans kwijt geweest doordat ik meer gaf. Of eigenlijk te veel aan één zaak. Omdat je al je energie moet verdelen tussen je werk, vrijwilligerswerk, man, kinderen, vrienden, hobby en huishouden loopt de emmer over wanneer je niet gewoon een eerlijke verdeling maakt. Zelf nú doe ik het weer. De volgorde in deze rij is al niet in balans.

En tóch terwijl ik zit te schrijven voel ik mijn onrust toenemen. Hoor ik een stemmetje in mijn hoofd die zegt.. Ga jij eens heel snel verder, ga eens haast maken. Maar dat gaat niet. Want hoe hard die stem ook roept. Door de omstandigheden van het nu ben ik gebonden aan het houden van rust. Het lijkt op een soort van afkicken. Van 300% naar 100% of misschien wel die 90 met 10 in de reserve. Het voelt als een slakkengang omdat ik de run van een jachtluipaard bezat.

Ik schrijf  verder en ondertussen neem ik alles in mijn omgeving rustig op. Gerritje keuvelt en rinkelt met zijn belletjes. Op de achtergrond staat Goede Tijden Slechte Tijden aan. Mijn zoon die een vrije dag heeft, komt ondertussen met een slaperig hoofd naar beneden. Smeert een boterham en heeft alleen maar oog voor zijn telefoon. Duidelijk een normale puber. Het zonnetje schijnt en voelt heerlijk warm aan in mijn rug. Mijn zoon zet voor zichzelf en voor mij een kopje. Ik leg mijn schrijven aan de kant en neem mezelf vandaag voor om de slakkengang en de jachtluipaard run te laten voor wat ze zijn en verder te gaan met de snelheid van een mens… wat voelt dat goed! lees verder