De Nederlandse vlag wappert vrij in de wind. Zo vrij zelfs dat hij los van zijn stok is gekomen om vliegend door de lucht in de tuin van een buurtbewoner terecht te komen. Het is niet onze vlag. Onze vlag staat veilig in de hoek van de kamer maar vrij om te wapperen is hij niet.
Ik ging voor wondcontrole en kwam terug met kanker. Totaal onverwacht kreeg ik een diagnose waar ik van te voren helemaal niet over na had gedacht. De nodus die in mijn hals zat was immers goedaardig, zo had de punctie een paar maanden eerder uitgewezen. Dat ik toch onder het mes ging om de nodus te verwijderen was puur omdat het in de weg zat. Het ding drukte op mijn luchtpijp en op mijn stembanden en bezorgde me flink wat last. Op 12 april werd ik geopereerd. De rechterhelft van mijn schildklier werd verwijderd. Twee weken later ging ik nietsvermoedend op wondcontrole. Het knoopje van het hechtdraadje irriteerde behoorlijk dis dit bezoek aan de arts zou me alleen maar opluchten. Amper 10 minuten nadat we de artsenkamer ontspannen in gingen, kwamen mijn lief en ik er stil en bedrukt weer uit met de diagnose schildklierkanker. “Goede kanker” zo werd het genoemd. Stom, dacht ik, Goede kanker bestaat niet!
Het is al lang geleden dat ik iets geschreven heb. Er is ook geen behoefte. De woorden komen niet meer zo vanzelfsprekend als dat ze deden. Gedachten overspoelen niet langer mijn hoofd. Ik lijk rust gevonden te hebben.
Revalidatiedagboek (7)
De revalidatie is bijna op de helft. Sinds vorige week heb ik het gevoel dat ik een bocht heb genomen de goede kant op. Het lijkt misschien langzaam maar kleine stapjes zijn ook stapjes. Ook de schildpad komt uiteindelijk bij de finish en de overwinning zal extra groot zijn.
Revalidatiedagboek (6)
Frustratie en boosheid voeren sinds vorige week de boventoon. De weerstand die ik voelde toen ik aan het eind van de week naar het revalidatiecentrum reed, is nog steeds voelbaar als een paar dagen later weer de kamer van de psycholoog binnen wandel. Hoe was je week? Vraagt de psycholoog voorzichtig bij het zien van mijn gezicht. En dan komt het…
Vandaag is het zo’n dag, Je kent ze wel. Zo’n dag die al verkeerd begint en waarvan je hoopt dat hij gauw voorbij is.
Het begon vanmorgen meteen al fout. De wekker bleek een uur achter te staan waardoor manlief te laat zijn werkdag begon en ik zelf té gehaast de deur uit ben gegaan om nog op tijd bij de huisarts te zijn. Tikkel keek me ietwat beledigd aan toe ik vertrok maar ze moest helaas toch maar even wachten op haar eerste wandeling. Even later zat ik in de wachtkamer van de huisarts te wachten op de spuit die ik in overleg met de revalidatie arts zou mogen halen voor de ontsteking in mijn schouder die me nog steeds parten speelt. Ik had Tikkel nog makkelijk even uit kunnen laten bleek toen ik twintig minuten later nog steeds aan het wachten was. In gedachten zag ik haar piepend bij de deur zitten. Straks maar een lekkere lange wandeling doen als de spuit al lekker inwerkt, dacht ik optimistisch.
“Wanneer ga je nou eens voor jezelf zorgen?” is de vraag die me vanmorgen wordt gesteld. Een goede vraag waar ik het antwoord niet direct op heb. Ik ben gewend te zorgen en zet mezelf daarin vaak op de laatste plaats. Dat begint al simpel wanneer ik me voorneem een kopje thee voor mezelf te zetten als ik uit mijn werk kom en er iets tussen komt. Het gevolg is koude thee of een leeg kopje naast de waterkoker met een theezakje erin dat al een tijdje klaarhangt om gebruikt te worden. Kortom: geen thee!
Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor het is zo stil in mij… (van Dik Hout}
Na twee weken heftig hoesten, piepen en knetteren is het eindelijk stil. Het hoesten beperkt zich nog enkel nog tot een kuch wanneer er weer wat slijm los moet maar daarmee houdt het gelukkig op. Deze stilte is gewenst. Anders dan de stilte in mij die me al heel lang parten speelt. Stilte die vraagt om woorden, om uiting van gevoel , om een goede nacht slaap, om een lach.
Wat als je zo veel dromen hebt. Wat als je ziek wordt en je verliest meer dan mensen begrijpen. Wat als je wilt slagen, maar faalt...Wat als je op het punt staat om op te geven....
Ieder jaar in april word ik een beetje weemoedig. De maand waarin ik schildklierkanker kreeg maar ook de maand waarin het woord schoon klonk. De maand waarin ik de liefste van mijn leven officieel mijn liefste mocht noemen en de maand waarin de eerste van mijn twee kinderen uitvliegt. Nou ja soort van dan. In het weekend zal hij waarschijnlijk met een grote zak was thuis op de stoep staan.
De maand waarin de winter langzaam lente wordt. De knopjes komen aan de bomen, het gras wordt weer fris en groen en de zon warmt weer een beetje op. Ik ben dol op de lente. Het staat voor een nieuwe frisse start. Mijn zoon is ook klaar voor die frisse start. De vlag hangt uit. De handtekeningen zijn gezet. Zijn toekomst begint hier en nu. Voor mij betekent het een stukje afscheid nemen, een dubbel gevoel van trots en geluk dat hij mag gaan doen waar zijn hart ligt, maar ook de pijn die iedere moeder voelt wanneer haar kind het nest verlaat.
Waar hij ook is, mijn leven zal verder gaan. Zoon twee zit ook vol plannen. Over een paar jaar zijn mijn lief en ik met zijn tweetjes. En dat is goed. Zo moet het leven gaan. We zijn samen begonnen en zullen samen verder gaan. Onze kinderen zijn geen bezit, ze zijn een eigen persoon die straks eigen gezinnen gaan stichten net als wij dat ooit hebben gedaan. Ik hoor nog mijn moeder zeggen dat ze me niet achter kon laten. Ik was 19 en mijn ouders wilden verhuizen. Ik wilde niet meer mee. Ik had mijn eigen leven hier, mijn lief, mijn baantje,mijn opleiding. Dus ging ik op mezelf. Ik was de laatste uit een nest van vier. Ik begrijp nu waar mijn moeder moeite mee had.
Toch kijk ik er niet alleen tegenop. Sterker nog, ik kijk er ook naar uit. Mijn lief en ik werden jong ouders. Ik was 25 toen de jongens het levenslicht zagen. We zitten nog vol plannen die we toen niet konden uitvoeren. Steden, landen die we willen zien, slapen in het ijshotel, kussen op de top van de empire state building. Dromen! Dit jaar beginnen we aan het uitkomen van al die dromen. De eerste op de lijst is New York. Het aftellen is begonnen. ..
Eerst vandaag maar ongeschonden 1 april doorkomen. Het gevaar schuilt in iedere hoek vandaag. Grappen en streken liggen op de loer ..ik ga stoppen met schrijven…. Eén april!!!!!