Eenzame opsluiting

Stelradioactief_01 je voor: je hebt niets gedaan, maar wordt toch vastgezet in een kamer met een dikke ijzeren deur die je niet kan en mag verlaten. Je eten wordt door een luik geschoven. Onschuldig vast, zonder recht op bezoek. Het overkomt de schildklierkanker patiënt vaak meer dan één keer. Het overkwam ook mij, bijna drie jaar geleden. In oktober 2012.

Na de tweede operatie om de schildklier in zijn geheel te verwijderen zou ik worden behandeld met radioactieve jodium, in de volksmond ‘de slok’ genoemd. ‘De slok’ wordt toegediend door een medewerker in beschermende kleding van de afdeling nucleaire geneeskunde.

Loden deur

De radioactieve jodium zit in een beveiligd potje. Met een tangetje pakt de medewerker de capsule uit de verpakking, waarna het in een soort pipetbuisje zakt. De patiënt gooit de capsule zonder de tong of gehemelte te raken achterin de keel. Met een stok wordt nagemeten of de radioactieve jodium goed naar binnen is gegleden en vervolgens wordt de startwaarde gemeten. Net zolang tot de waarde een door de overheid vastgestelde norm heeft bereikt. Dan mag je in principe, met strenge leefregels, naar huis.

Toen de capsule veilig in mijn lichaam zat en zijn werk kon doen (het van binnenuit bestralen en vernietigen van overgebleven schildklierweefsel, zonder dat ander weefsel hier schade van ondervindt), verliet de nucleair medewerker snel de kamer. Met een klap viel de loden deur met de gele radioactief sticker achter hem dicht. Ik was overgeleverd aan mezelf.

Als ik terugkijk op deze periode van eenzame opsluiting, valt het mij mee. Maar wat was ik angstig van te voren. Geen idee wat me te wachten stond. Ik las de meest uiteenlopende verhalen op fora, waaruit bleek dat ieder ziekenhuis anders omgaat met deze opsluiting.

Geluk

Ik had geluk. Zat in een mooie ruime kamer met uitzicht, kon mijn laptop gebruiken en het eten werd niet door een luik geschoven, maar gewoon gebracht door de voedingsassistente die uiteraard wel snel weer de kamer verliet.

Ik hoefde niet al te lang te blijven, maar er zijn mensen die dagen lang op zichzelf zijn aangewezen. Zonder bezoek. Zonder aanspraak. Mensen die deze procedure vaker dan één keer moeten ondergaan omdat er steeds schildklierweefsel overblijft.

Iedere ervaring op deze behandeling is natuurlijk persoonlijk. De een wordt misselijk. De ander voelt zich vreselijk eenzaam en verdrietig. Weer een ander gebruikt de tijd alleen om na te denken. Ik behoor tot de laatste categorie. Ik heb vreselijk gelachen in mezelf toen ik licht gaf in het donker bij de nachtelijke toiletgang. Maar voor de mensen die dit vaker dan een keer moeten ondergaan, de mensen die ziek worden en zich eenzaam voelen, is deze eenzame opsluiting traumatisch.

Een gedachte waard als er weer eens wordt gesproken over ‘goede’ kanker!

Dit blog is oorspronkelijk gepubliceerd via Telegraaf gezond

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: