Mijn balans, positief realistisch

Je kent dat vast wel, dat gevoel dat de dagen omvliegen. Zo breek je de kerstboom af en zo sta je hem weer op te tuigen. Nou ben ik dat nog net even niet aan het doen, al zou dat voor sommigen die mij  kennen geen vreemd verschijnsel zijn, maar het gevoel is hetzelfde. De afgelopen drie maanden zijn letterlijk omgevlogen. Drie maanden revalidatie,  werken aan balans zowel lichamelijk als in de mind. Drie maanden vallen en opstaan, mezelf kwijtgeraakt, halverwege tegen gekomen om mezelf aan het einde weer terug te vinden. Ik ben in balans, positief realistisch.

Drie maanden geleden klopte ik  vanwege klachten van een  hernia aan voor een revalidatie traject. Ik was moe, letterlijk uit gestreden van jaren ziek zijn, pijn en tegenslag. Ik dacht dat ik de wereld wel aan kon. Ik was immers sterk. De kanker in de jaren ervoor had me niet klein gekregen. Dat dacht ik. Niets bleek minder waar. In de drie maanden die volgden bleek dat juist dat sterk zijn, juist dat maar door gaan en door gaan me had gevloerd.  Na de kanker  was ik veel te snel weer opgestart omdat ik het achter me wilde laten en me wilde bewijzen aan mensen die vonden dat het wel weer lang genoeg had geduurd. Op gezondheidsgebied bleef ik pech houden met als de laatste druppel de hernia. Pas nu besef ik dat de hernia niet mijn doem was, maar misschien wel mijn redding. Als ik de hernia namelijk niet had gehad, was ik doorgegaan met mezelf voor de gek blijven houden tot ik erbij was neergevallen.

Maar zo is het niet gegaan.  De negatieve spiraal van over grenzen gaan om maar te bewijzen dat ik alles weer aan kon, heeft plaats mogen maken voor aanpakken. Confronterend en gericht op de realiteit. Drie maanden verder bespreken we tijdens de eindevaluatie  hoeveel ik heb gewonnen. De zichtbare veranderingen. Ik ben een stuk vrolijker, opgeruimder en rustiger. Ik ben een  aantal kilo’s kwijt en heb meer energie. Mijn houding is rechtop. Fier en trots.

Waarmee ik aan kom bij de niet zichtbare veranderingen. Veranderingen in mijn gevoel en redenering. In de afgelopen jaren ben ik be (ver)oordeeld als mens op mijn persoonlijkheid, mijn functioneren en mijn kunnen. Ik raakte in een spiraal naar beneden door de vermoeidheid, negatieve beoordelingen, de spiraal waarin ik me bevond zakte steeds verder tot ik daadwerkelijk tot minder in staat was dan in de jaren voordat ik ziek werd. Ik ging er in geloven, verloor mijn zelfvertrouwen en verzoop. Deze revalidatie heeft me het inzicht gegeven dat ik moest stoppen met knokken en de realiteit onder ogen moest zien. Langzaam werd ik sterker en sterker, kwam het besef dat  ik al die jaren oneerlijk ben berecht.

Het moeilijkste is om dat stukje om te keren. Ik heb niet in de hand hoe de ander denkt en redeneert. Meningen die anderen zijn toebedeeld kan ik niet zo maar even ombuigen. Was het maar zo’n feest. Realisme is dat mensen die ziek zijn geweest vaak niet meer voor vol worden aangezien.  Jammer en  onterecht maar realiteit in een steeds harder wordende wereld. Kunst is om daar niet moedeloos van te worden. Om niet terug te vallen in de rol van de slachtoffer maar te laten zien dat het niet belangrijk is wat de ander denkt. Schouders naar achteren met een rechte trotse rug. Positief over de uitkomst met vertrouwen in mezelf.

En ik kan dat! Ik merkte het tijdens een inspirerende en uiterst motiverende workshop “Personal Branding”van Sara van Broekhoven dat werd gegeven binnen mijn werkomgeving.  Bevlogen zou ik het willen noemen. Een bonk aan energie die doorgegeven werd aan de mensen in de zaal waaronder mijzelf. Wat is jouw ambitie? Was de vraag. En daar zei ik het,  hardop. “Ik zoek een nieuwe uitdaging”, een andere baan!” Ik wil mezelf weer ontwikkelen vanuit de nieuwe mens die ik geworden ben na de revalidatie. Ik wil laten zien dat ik vertrouwen heb in de toekomst en vooral in mijzelf. Dát is mijn balans met een voor mij persoonlijk grote dank aan het revalidatie traject bij OCA .

3 gedachten over “Mijn balans, positief realistisch

  • 30/09/2017 om 12:15
    Permalink

    Wat geweldig dat je dit traject hebt kunnen doorlopen. Dat het heeft gewerkt, proef je aan elk woord. Knap geschreven.

    Beantwoorden
  • 03/10/2017 om 20:16
    Permalink

    Mooi geschreven Anke , en heel herkenbaar !
    Alleen ik ben niet ongeneeslijk ziek maar Reuma vastgesteld 3 jaar geleden en dat heb ik geprobeerd een plekje te geven, maar toen kwam vorig jaar de Hernia er bij kijken en ik ben geopereerd en nog steeds last van de zenuwen en mijn rug …
    Ik heb aangegeven dat ik dit traject ook wil volgen omdat ik door de bomen het bos niet mee zie …
    Ik ben sterk maar voel mezelf afdwalen , en heb hierbij hulp nodig om er sterker uit te komen !
    Medinello wil ik gaan volgen is dat wat jij ook gedaan hebt of welk reveledatie traject heb jij gevolgd?

    Gr Aryanne

    Beantwoorden
    • 04/10/2017 om 10:42
      Permalink

      Hoi Aryanne,
      Reuma is ook een zeer vervelende chronische ziekte en dan druk ik het zwak uit. Zeker in combinatie met een hernia zal dat vast veel pijn opleveren. Dat stukje van afdwalen dat je beschrijft ondanks dat je sterk bent, kan ik me helemaal in vinden. Tijdens mijn traject heb ik geleerd dat sterk zijn leuk is, maar juist ook je valkuil kan zijn. Medinello ken ik niet, maar wat belangrijk is is dat je een traject zoekt dat past bij jou als mens. Zo zocht ik naar een traject dat past bij mijn realisme en ieder mens in zijn eigen waarde laat. Ik heb dat gevonden bij OCA. Groetjes Anke

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: