Snakkend naar adem hang ik op. Telefoneren kost nog steeds veel lucht. Toch was het fijn om mijn verhaal te kunnen doen. Iemand die oprecht luistert naar hoe dit virus wordt onderschat, hoe het letterlijk je adem beneemt, wat het met je doet zowel lichamelijk als mentaal. Ik zucht een paar keer, adem goed in en uit. Langzaam komt er weer rust in mijn gejaagde borstkas. Na twee weken koorts en drie weken binnen is er eindelijk sprake van een langzame maar duidelijke verbetering .
realistisch
Onderweg naar Tomorrowland (5)
Precies viertien dagen geleden op een woensdagmiddag reden we vanuit een totaal andere wereld terug naar huis. Nog niets vermoedend over hoe de twee weken daarna zouden verlopen. Misschien staken we daar al de kop in het zand als een struisvogel want dat ik koorts had was duidelijk en hoesten deden we allebei. Tóch waren we nog niet doorgedrongen van de ernst van de situatie. Het hele Corona gebeuren leek nog steeds een overdreven toestand. Iets wat nu de understatement van het jaar blijkt te zijn.
Soms is het gewoon even Klote
Dat het leven niet altijd simpel is, weet iedereen. Het is een gegeven dat soms mooier wordt gemaakt door überpositieve mensen die blij en zorgeloos pretenderen dat zorgen maken geen zin heeft als je er toch geen invloed op hebt, de zon ook schijnt achter de wolken en al dat soort mooie uitspraken die je bijna doen vergeten dat je soms gewoon mag uitspreken dat het gewoon af en toe moeilijk is. Daarom geef ik er de voorkeur aan mezelf te omschrijven als positief realistisch. Het mag gezegd worden. Soms is het gewoon even klote.
Mijn balans, positief realistisch
Je kent dat vast wel, dat gevoel dat de dagen omvliegen. Zo breek je de kerstboom af en zo sta je hem weer op te tuigen. Nou ben ik dat nog net even niet aan het doen, al zou dat voor sommigen die mij kennen geen vreemd verschijnsel zijn, maar het gevoel is hetzelfde. De afgelopen drie maanden zijn letterlijk omgevlogen. Drie maanden revalidatie, werken aan balans zowel lichamelijk als in de mind. Drie maanden vallen en opstaan, mezelf kwijtgeraakt, halverwege tegen gekomen om mezelf aan het einde weer terug te vinden. Ik ben in balans, positief realistisch.
Op ontdekkingsreis naar mezelf, het glas is vol!
Met een hoofd nog vol met watten door de griep, beland ik ongevraagd in een discussie over negatief of positief. Mensen met dezelfde achtergrond, het hebben van een chronische ziekte, die elkaar openlijk aanvallen over hoe men om dient te gaan met zijn of haar ziekte. Mensen die de ander beschuldigen van “klagen”en mensen die op hun beurt de zon even niet kunnen zien en daarom de misschien wat über positieve mensen niet kunnen begrijpen. Mag je “klagen”als je je ziek en rot voelt? Is het eigenlijk wel klagen? Waar trek je de lijn tussen klagen en uiten van gevoel?
Eigenlijk is het niet zo belangrijk. Zo lang je zelf kan omgaan met de wijze waarop je omgaat met de lasten die je draagt. Je kunt de ander niet voorschrijven hoe hij of zij moet leven. Je kunt hooguit adviseren en dan nog is het aan de persoon zelf wat hij of zij daarmee doet. Leven en laten leven met respect naar elkaar. In de tijd van social media is het zoveel gemakkelijker om overal maar een mening over te hebben en die te uiten. Té vaak zie ik de laatste tijd dat daardoor het respect naar elkaar wordt verloren. Elkaar aanvallen op wat men voelt is eigenlijk iets dat niet mogelijk is. Gevoel is immers iets persoonlijks.Waar de een huilt als hij valt en een schram op zijn knie heeft, zal een ander lachend weghollen en weer een ander tevreden zijn met een simpel kusje erop?
Ik behoorde tot de categorie lachen en zwaaien. Niks aan de hand. Life is good! Peace menn en happy bird. Struisvogelpolitiek was mijn beste masker.Jaren lang heeft me dat overeind gehouden. Positief mens! Hartstikke goed. Tot het masker viel. De struisvogelpartij verloor plotsklaps zijn belangrijkste lid. Mij! Ik kwam erachter dat wat ik deed niet gezond was. Niemand kan 100% altijd positief zijn. Er gebeuren soms dingen in het leven die je verdriet doen. En waarom zou ik dan niet mogen huilen? Het gaat om de gezonde balans. Nú pas leer ik voelen om dingen die ik eigenlijk al in mijn vroege jaren had mogen voelen.
Met therapie probeer ik los te komen van het lachen en zwaaien . De positieve quotes houden mij nog steeds overeind maar tóch zijn ze niet meer mijn leidraad. Er zijn ook gewoon dagen dat het even niet meezit. Hoe gezond is het dan om te uiten wat er dwars zit. Zo kom ik ook eerder tot verwerking. Ik moet zeggen dat ik me er alleen maar menselijker door voel. Positief realistisch is mijn levenswijze.
Het is een kwestie van hoe je het leven bekijkt. Is een glas half leeg of half vol zoals de uitdrukking zegt. De inhoud van het glas wordt mij steeds duidelijker. Ik leef een mooi en vol leven. Er zijn dagen bij dat mijn glas gewoon leeg is. Er zijn ook dagen bij dat mijn glas overloopt met de bekende druppel. Maar als ik eens goed kijk naar het glas dan zie ik het duidelijk voor me…
Mijn glas is niet half leeg, maar ook niet half vol..
Mijn glas is vol!