Vandaag is het zo’n dag, Je kent ze wel. Zo’n dag die al verkeerd begint en waarvan je hoopt dat hij gauw voorbij is.
Het begon vanmorgen meteen al fout. De wekker bleek een uur achter te staan waardoor manlief te laat zijn werkdag begon en ik zelf té gehaast de deur uit ben gegaan om nog op tijd bij de huisarts te zijn. Tikkel keek me ietwat beledigd aan toe ik vertrok maar ze moest helaas toch maar even wachten op haar eerste wandeling. Even later zat ik in de wachtkamer van de huisarts te wachten op de spuit die ik in overleg met de revalidatie arts zou mogen halen voor de ontsteking in mijn schouder die me nog steeds parten speelt. Ik had Tikkel nog makkelijk even uit kunnen laten bleek toen ik twintig minuten later nog steeds aan het wachten was. In gedachten zag ik haar piepend bij de deur zitten. Straks maar een lekkere lange wandeling doen als de spuit al lekker inwerkt, dacht ik optimistisch.