Revalidatie dagboek deel 4
De tweede volle revalidatieweek zit er op maar ik weet nog niet wat het antwoord is op de vraag; “Hoe gaat het?” ,“Moe maar voldaan”, of gewoon “doodvermoeid”. Hoe dan ook, de hoofdstrekking is kort maar krachtig, “moe!”
Revalidatie dagboek deel 4
De tweede volle revalidatieweek zit er op maar ik weet nog niet wat het antwoord is op de vraag; “Hoe gaat het?” ,“Moe maar voldaan”, of gewoon “doodvermoeid”. Hoe dan ook, de hoofdstrekking is kort maar krachtig, “moe!”
Vandaag is het zo’n dag, Je kent ze wel. Zo’n dag die al verkeerd begint en waarvan je hoopt dat hij gauw voorbij is.
Het begon vanmorgen meteen al fout. De wekker bleek een uur achter te staan waardoor manlief te laat zijn werkdag begon en ik zelf té gehaast de deur uit ben gegaan om nog op tijd bij de huisarts te zijn. Tikkel keek me ietwat beledigd aan toe ik vertrok maar ze moest helaas toch maar even wachten op haar eerste wandeling. Even later zat ik in de wachtkamer van de huisarts te wachten op de spuit die ik in overleg met de revalidatie arts zou mogen halen voor de ontsteking in mijn schouder die me nog steeds parten speelt. Ik had Tikkel nog makkelijk even uit kunnen laten bleek toen ik twintig minuten later nog steeds aan het wachten was. In gedachten zag ik haar piepend bij de deur zitten. Straks maar een lekkere lange wandeling doen als de spuit al lekker inwerkt, dacht ik optimistisch.
Een saaie grijze, beetje miezerige dag, zo zou ik deze dag omschrijven als ik de rolgordijnen omhoog trek en een eerste blik naar buiten werp. Kleurloos is de omschrijving van velen maar feitelijk is grijs een kleur of in ieder geval een mengsel van kleuren. Als je door het grijs heen kijkt zie je alle kleuren van de regenboog.
Dat het leven niet altijd simpel is, weet iedereen. Het is een gegeven dat soms mooier wordt gemaakt door überpositieve mensen die blij en zorgeloos pretenderen dat zorgen maken geen zin heeft als je er toch geen invloed op hebt, de zon ook schijnt achter de wolken en al dat soort mooie uitspraken die je bijna doen vergeten dat je soms gewoon mag uitspreken dat het gewoon af en toe moeilijk is. Daarom geef ik er de voorkeur aan mezelf te omschrijven als positief realistisch. Het mag gezegd worden. Soms is het gewoon even klote.
Het is koud, maar het deert me niet. Sterker nog ik voel me warm door een intens geluk. Ik geniet van de rust, de stilte, de natuur, de vogels en een tikkel die kwispelend voor me uitloopt en ieder nieuw grassprietje dat ze tegen komt besnuffelt. Met iedere stap die ik zet voel ik de dwingende, zeurende pijn in mijn rug, stuit en benen een stukje minder worden. Wandelen is therapie. Zo zal ik beter worden. En niet alleen mijn hernia.
Onze dame heeft het hoog in haar bol hoor. Als ik haar ga uitlaten, paradeert ze parmantig alsof ze een paradepaardje is bij een dressuurwedstrijd. Zodra ze een soortgenoot spot, steekt ze haar neus nog hoger in de lucht, twee oortjes gespitst en een klein stompje staart steekt nuffig omhoog. Wanneer de soortgenoot haar niet bevalt, laat ze dat duidelijk horen. Nat weer vindt ze niet fijn. Bij harde regen kijkt ze me op de drempel aan met een blik vol afgrijzen. Wanneer haar tenen het natte gras voelen, springt ze snel weer terug op de weg om bijna haar baasje de modder in te duwen wanneer er een auto langs rijdt. Eenmaal weer thuis blijft ze op de mat staan met haar pootje omhoog want met deze natte voetjes wil madam echt haar mand niet in.
Onze dame is ook heel erg duidelijk als het gaat om eten. Lekker eten dan he want voor haar brokjes trekt mevrouw vaak haar neus op. Nee, dan haar reactie wanneer de koelkast open gaat. Met haar dribbelvoetjes blijft ze met haar neus omhoog in de keuken rond drentelen Iedere stap die ik zet wordt op de voet gevolgd. Pas wanneer ik zit, keert ze terug naar de kamer. Circelend als een gier die jaagt op een prooi. Wanneer er per omgeluk wat valt, is ze er als de kippen bij. Als ze doorheeft dat ze niets gaat krijgen, zucht ze een keer zwaar geirriteerd en gaat naar de keuken om haar brokjes op te halen. Een voor een haalt ze een brokje, legt ze in het kleed om ze krakend en smakkend te verorberen. Eten in de keuken, gewoon bij de bak, zoals het hoort, vertikt ze. Nee joh doe niet zo raar. Dat is toch niet gezellig?
Geirriteerd zuchten doet onze lady regelmatig. Bijvoorbeeld als ze niet tegen de bank mag. Iets wat ik al een hele tijd probeer in te voeren omdat de eeuwige rui mij compleet krankjorum maakt. Alsof ze mijn frustratie lekker aan haar hondepootjes wil lappen, veegt ze stug met haar achterkant nog een keer langs de zijkant van de bank. Ook als ik niet snel genoeg de riem pak om mevrouw uit te laten of eerst een kop koffie wil nemen als ik uit mijn werk kom inplaats van haar meteen uit te laten, slaakt ze een diepe zucht.
Tikkel is pure liefde. Ze vraagt en geeft met heel haar hondenhartje. Met haar trouwe ogen kan ze je uren achter elkaar gewoon alleen maar aankijken met een blik die je doet smelten. Als je thuis komt, is ze altijd blij. Voor het slapen gaan moet ze eerst een knuffel want anders gaat ze haar mand niet in. Als we op de bank zitten en naar de televisie kijken zit ze er het liefst bij met haar kop op een voet. Een leven zonder Tikkel is inmiddels ondenkbaar. Terwijl ik aan het schrijven ben, kijkt ze me verlangend aan. Ze springt uit haar mand en legt haar kop op mijn knie. Aai me nou? Het heeft al weer te lang geduurd….
Midden in de nacht schiet ik wakker. Tik, tik, tik..Met gespitste oren lig ik te luisteren waar het geluid vandaan komt. Tik, tik, tik, daar is het weer. Het lijken kleine dribbelvoetjes die op het laminaat tikken. Tikkel zal wel dorst hebben, denk ik en val weer als een blok in slaap. De volgende ochtend vind ik beneden in de keuken een dikke, bruine, stinkende verassing. Poep! Lees verder..
Vanaf vandaag heeft Tikkel haar eigen plaatsje op Tinki, dé website als het gaat om het beste voor je hond. Haar Tikkelverhalen gaan daar gewoon verder waar ze gebleven was met het enige verschil dat Tikkel op deze wijze veel meer lezers trekt die allemaal even honden houden als haar baasje.
Met een zielig koppie strijkt ze piepend tegen mijn benen aan en drentelt van links naar rechts de kamer door. Bij de deur houd ze stil. Raar, denk ik , ze is toch uit geweest vanmorgen? Ik negeer haar signaal en drink samen met mijn lief onze vrije ochtend koffie totdat mijn man uitroept wat ik op hetzelfde moment ruik. In de keuken ligt een nog na dampende hoop poep Daarnaast zit een schuldig kijkend, trillend hoopje Tikkel.
Het sneeuwt witte hondenharen in mijn huis. Een zacht donslaagje vormt zich over mijn vloer. De stofzuiger maakt overuren. Het is tijd om de wintervacht af te schudden. Mopperend veeg ik de haren van mijn petrol blauwe bank. Vanuit haar mandje kijkt mijn kleine haarbal me schuldig aan.