Wat zie je?

Wat zie je?

Wat zie jij als je naar mij kijkt? Zie jij dan die vrolijke vrouw die altijd lacht, omdat het leven mooi is en te kort om niet te genieten en tegelijk zichzelf verbergt achter een glimlach van pijn en verdriet. Voel jij aan waar ik gelukkig van wordt en wat me tot een verwoestende wanhoop drijft.  Weet jij dat de vermoeidheid het leven soms zo zwaar maakt dat ik weg zou willen vliegen als een vogel? Wat zie jij als je door mijn ogen kijkt naar de wereld die achter de scheuren en de barsten ligt?  En wat nog veel belangrijker is, wat zie ik?

lees verder

Afsluiting

Afsluiting

Laatste deel van het revalidatiedagboek nr. 11

“Dag Anke, Ik denk dat je een paar mooie stappen hebt gemaakt ondanks de Coronatijd en alles wat momenteel speelt. Respect daarvoor en ik wens je het allerbeste in de voortzetting hiervan”. Met deze woorden van de uiterst  vriendelijke revalidatie arts sluit ik mijn revalidatie traject af. Met een opgeluchte glimlach leg ik de telefoon neer. Ik ben klaar..

lees verder

Zo’n dag..

Zo’n dag..

Vandaag is het zo’n dag, Je kent ze wel. Zo’n dag die al  verkeerd begint en waarvan je hoopt dat hij gauw voorbij is.

Het begon vanmorgen meteen al fout. De wekker bleek een uur achter te staan waardoor manlief te laat zijn werkdag begon en ik zelf té gehaast de deur uit ben gegaan om nog op tijd bij de huisarts te zijn. Tikkel keek me ietwat beledigd aan toe ik vertrok maar ze moest helaas toch maar even wachten op haar eerste wandeling. Even later zat ik in de wachtkamer van de huisarts te wachten op de spuit die ik in overleg met de revalidatie arts  zou mogen halen voor de ontsteking in mijn schouder die me nog steeds parten speelt. Ik had Tikkel nog makkelijk even uit kunnen laten bleek toen ik twintig minuten later nog steeds aan het wachten was.  In gedachten zag ik haar piepend bij de deur zitten. Straks maar een lekkere lange wandeling doen als de spuit al lekker inwerkt,  dacht ik optimistisch.

lees verder

Door de bomen het bos zien

Door de bomen het bos zien

Het is stil op de dijk maar alleen zijn we niet. Er is leven genoeg. Tikkel drentelt vrolijk naast me, af en toe omhoog springend naar de brutale zwaluw die met ons mee lijkt te vliegen. Een vlinder fladdert rond de vele bloemen langs de  berm en in de verte zit een haas met zijn oren gespitst de lucht nauwlettend in de gaten houdend voor roofvogels. Het licht van de zon reflecteert met het witte buikje van de zwaluw glinsterend in de lucht.

lees verder

Een stipje aan de horizon

Een stipje aan de horizon


Zie je dat zwarte stipje in het veld aan de horizon in de foto? Dat stipje dat ben ik. Wandelen is therapie. Sinds ik verhuisd ben en thuis ben door de pijn in mijn rug en de aanrijding met de tractor wandel ik, wanneer het weer het toelaat, met Tikkel over de dijk. Een ronde van zo’n drie kwartier uit en thuis. Het wandelen ontspant en tegelijk doet de beweging mijn rug goed. Toch voelt het vandaag anders.

lees verder

Soms is het gewoon even Klote

Soms is het gewoon even Klote

Dat het leven niet altijd simpel is, weet iedereen. Het is een gegeven dat soms mooier wordt gemaakt door überpositieve mensen die blij en zorgeloos pretenderen dat zorgen maken geen zin heeft als je er toch geen invloed op hebt, de zon ook schijnt achter de wolken en al dat soort mooie uitspraken die je bijna doen vergeten dat je soms gewoon mag uitspreken dat het gewoon af en toe moeilijk is. Daarom geef ik er de voorkeur aan mezelf te omschrijven als positief realistisch. Het mag gezegd worden. Soms is het gewoon even klote.

lees verder