Ik ben inmiddels al weer een tijdje op weg. De reis naar mezelf is lang, moeizaam en vol drempels en obstakels, maar gelukkig hoef ik mijn reis niet helemaal alleen te maken. Op sommige stukken reis ik alleen. Dan weer met bagage, dan weer zonder bagage. Sommige stukken moeten alleen want die paden zijn alleen voor mij begaanbaar. Toch gaat er een groot deel van de reis steeds iemand mee. Mijn gezin, familie, vrienden, collega’s ze lopen allemaal een stukje mee. Ze bieden me zonder dat ze het weten het kompas van de weg die ik moet gaan. Dat kompas werkt meestal goed maar af en toe blijft het wijzertje ronddraaien en raakt het in de war en daardoor weet ik niet welke weg ik nu moet inslaan. Linksaf, rechtsaf? Of toch gewoon rechtdoor omdat ik op de juiste weg zit? Soms sta ik ineens voor een huizenhoge muur waar ik met geen mogelijkheid overheen lijk te komen. Wanneer dat gebeurd is er gelukkig een hulplijn om me weer op het juiste pad te helpen.
gelukkig
Op ontdekkingsreis naar mezelf, ik wil jou..gewoon even gelukkig
De vermeende longontsteking duurt nu al een maand. Nog steeds gaat het niet veel beter. Verder onderzoek wordt inmiddels gedaan, maar komt voor mijn gevoel maar langzaam op gang. De scan verliep voorspoedig. Nu is het wachten op de uitslag. In de tussentijd houd ik me rustig en gaat mijn ontdekkingsreis naar mezelf verder. Luisteren naar mezelf moet als een tweede natuur gaan worden. Ik heb te lang mijn gevoel onder de grond gestopt. Als een struisvogel heb ik mijn kop in het zand gestoken als het ging om zaken die te dichtbij kwamen. Een mechanisme wat ik mezelf in de loop van mijn leven heb aangeleerd. Een mechanisme dat me heeft beschermd, maar me nu steeds meer tegen gaat werken. Hoe je het ook wendt of keert, ik zal móeten gaan voelen.