We hebben ze allemaal, van die mooie momenten die in je geheugen zijn blijven staan alsof ze nooit zijn verdwenen. En dat zijn ze ook niet. Soms zijn het hele kleine dingen die op het eerste gezicht nauwelijks betekenis lijken te hebben. Alsof het gewoon is. Pas veel later blijken die momenten een veel waardevollere betekenis te hebben gehad dan je toen dacht. Ik noem ze koester momenten. En vandaag was er één.
Schrijf je allerdiepste wens op een wit vel, vouw het samen tot en vliegtuigje, zucht een keer diep, denk vol liefde aan die wens en vlieg het vliegtuigje de wereld in. Zou hij uitkomen? Geen idee. Maar je kunt er wel zelf invloed op uitoefenen. Hoe? Gewoon door te doen, en vooral door te vragen Zo simpel is het.
In alle vroegte vertrokken we een paar dagen geleden naar Disneyland Parijs. Het geeft een dubbel gevoel na de aanslagen in Parijs. Door de verscherpte controles onderweg worden we constant herinnert aan de nachtmerrie van nog maar een paar weken terug waar zo veel mensen de dood vonden. Tóch vervolgen we onze weg. We laten ons geen angst aanjagen.We gaan door met doen waar we van houden. We zijn niet alleen op weg naar Parijs. We zijn op weg naar vrede.
Maandenlang heb ik er naar uitgekeken. Bij de eerste aankondiging die ik op facebook voorbij zag komen, wist ik het, daar moet ik naar toe! De datum,12 september 2015 heb ik rood omcirkeld in mijn agenda. Toen leek het nog zo ver weg, maar vandaag is het eindelijk zo ver. De reünie van mijn lagere school. Wanneer we het dorp binnen rijden, word ik overspoeld door emoties, gevoelens en herinneringen van meer dan 30 jaar terug….
Twee weken geleden zaten we nog prinsheerlijk aan het zwembad in een zonovergoten Turkije. Nog maar zo kort geleden kwamen we terug van een heerlijke vakantie maar in deze korte periode lijkt het alsof ik nog steeds doorlopend op reis ben bezig met opstijgen en landen, optrekken en proberen af te remmen. Vooral het landen en afremmen is momenteel wel even nodig.
Er was eens… een meisje, of eigenlijk om eerlijk te zijn een vrouw van middelbare leeftijd. De prins op het witte paard heeft ze al lang geleden gevonden. Om precies te zijn morgen 25 jaar geleden. Op een zonnige dag ging ze samen met haar lief naar een ver land. (nou ja, uurte rijden) Een land waar sprookjes tot leven komen, het glazen muiltje altijd past en de zwavelstokjes de mooiste dingen laten zien. Ik weet het zeker. Sprookjes bestaan!
Iedereen kent wel het gezegde “life is a roller coaster” of “de mallemolen van het leven, waar Heddy Lester heel wat jaren geleden over zong. Er schuilt een grote waarheid in deze quotes. Ik durf nog wel een stapje verder te gaan. Mijn leven is niet alleen een achtbaan en een draaimolen maar ook de botsauto’s , de lachspiegels en het spookhuis. Kortom, alle kermisattracties bij elkaar. Ik bevind me op de kermis.
Op de ochtend van mijn drieënveertigste verjaardag word ik wakker van de wekker die mijn lief heeft gezet om een lekker ontbijtje voor me te maken. Met een goedemorgen schatje, je zal over zeven jaar maar vijftig worden, vertrekt hij grinnnikend naar beneden. Nou ja zeg! Denk ik, maar als ik even later in de spiegel kijk, begrijp ik waar zijn compliment vandaan komt. Een enorme koortsneus, haren alle kanten op en een paar vouwen in mijn gezicht die even tijd nodig hebben om uit te zakken. Weinig aantrekkelijk gezicht. Trek wat warms aan lieverd roept mijn lief van beneden naar boven terwijl ik mezelf weer in de plooi trek. We gaan zo weg! Een feestelijk gevoel komt over mee heen als een warme deken. Ik ben vandaag jarig met onbekende bestemming.
Het is tweede kerstdag 2014. Het is tweede kerstdag 1961 ..Flappie speelt in de jukebox. Mijn lief is een paar uurtjes geleden vertrokken naar zijn werk waar drommen mensen straks de woonboulevard afstruinen om er even uit te zijn na de volgegeten eerste kerstdag. De kinderen zie ik sinds kerstavond al niet meer. De oude bioscoopstoeltjes uit een oud Utrechts theater en een doos met oude films blijken het cadeau van de eeuw te zijn voor onze pubers. We hebben heerlijke dagen gehad.
En dan ineens is het zover.. Nog maar twee dagen tot de kerst. Al weken ben ik aan het aftellen naar de kerst. Tot ergernis van sommige mensen die zich plotseling ontpoppen tot Scrooge of Grinch. Geeft allemaal niks. Ook Scrooge en de Grinch hebben recht van bestaan en als het eenmaal kerst is komen ook zij tot inkeer blijkt altijd aan het einde van het verhaal. Hoe dan ook de kerstklokjes klinken al weken in mijn hoofd. De slinger met kaarten is langer dan ooit, de boom staat in volle glorie, met alle ballen en ornamenten vol herinneringen te stralen in het midden van de kamer. Al heel wat mensen zijn naar ons dorpje, wat inmiddels is uitgegroeid tot een heuse wereldstad, komen kijken alsof ze zich in een tuincentrum wanen. Urenlang draaien we de mooiste kerstplaten uit de historie en er is geen kerstfilm die we nog niet gezien hebben. De cadeautjes staan in hun glanzende papier klaar om uitgedeeld te worden. De boodschappen bijna allemaal in huis. Op de laatste dag in een overvolle supermarkt de laatste verse spullen halen om een heerlijk kerstmaal op tafel te toveren. Ik kijk al uit naar het samen koken op eerste kerstdag. Mijn man en ik samen in de keuken, muziekje aan, wijntje erbij. Ik word al warm van geluk bij de gedachte vooraf. Traditioneel na het eten sterretjes buiten afsteken of een wensballon voor de mensen die we ook deze kerst helaas moeten missen. Tranen van medeleven en gevoel wat diep binnen in mij naar boven komt bij de All you need is love kerstspecial. De kerstchocolaatjes op tafel. Luisteren naar het koor waar ik jaren bij gezongen heb. Zo ziet onze kerst er uit. Ieder jaar gaat dit ongeveer zo. Eerste kerstdag met ons gezinnetje. Omdat manlief tweede kerstdag afwisselend per jaar moet werken.Er zijn jaren geweest dat ik dat erg vond, maar nu zie ik het als even quality time voor mezelf. Dat heb je nou eenmaal in de woonbranch en in de avond is het altijd gezellig gourmetten met iemand erbij die kerst komt vieren. Tóch is er dit jaar een duidelijk verschil met andere jaren. Heel bewust geniet ik! Bewuster dan normaal het geval is. Als ik nadenk over alles wat mijn jaar heeft ingekleurd, dan zie ik een heel kleurenpalet voor me inclusief zwart, wit en grijs maar wat dit jaar mijn schilderij afmaakt is het glinsterende randje er om heen. Méér dan ooit ben ik me er bewust van dat de kerst niet zit in de mooie boom, het lekker eten, de cadeautjes en de kaartjes. Ze helpen slechts mee om het plaatje compleet te maken. De echte kerst zit in mijn hart! Geluk, besef dat ik leef, mijn gezin, vriendschap, het vermogen te voelen… En dát wens ik iedereen toe! Oók Scrooge en de Grinch..