Eerlijk gezegd zag ik vreselijk op tegen deze Koningsdag die vanwege de coronacrisis omgedoopt was tot woningsdag. Maar zoals zo vaak als je ergens geen zin in hebt of ergens tegenop kijkt, blijkt het achteraf enorm mee te vallen. In dit geval kan ik alleen maar zeggen dat meevallen een understatement is. Dit was de leukste Koningsdag in jaren.
Morgen is het zover. We hebben er lang naar uit gekeken. Het was een hectisch jaar waarin we vrij abrubt hebben besloten na 16 jaar te gaan verhuizen. De periode tussen deze plotselinge beslissing en de uiteindelijke koop en verkoop gingen niet zonder slag of stoot. Uiteraard niet, anders zou het maar saai zijn geweest. Nee gelukkig ging alles niet op rolletjes en was de spanning op momenten om te snijden. Wie wil er nu geen spanning?
‘Why tell me why’ schalt door de kamer. Ondanks de hoofdpijn en de koude rillingen zet ik hem een tandje harder. Het liedje brengt me terug naar een samen luidkeels meezingen met mijn moeder en later naar een vrolijk tuinieren met de buurman van heel veel jaren terug. Een tekst met een boodschap “Kom op mensen, gebruik je verstand, de tijd dringt. Daar is geen twijfel over mogelijk” Wat vliegt de tijd inderdaad voorbij, mijmer ik. Een jaar is niets. Het is zonde om niet te genieten van het leven dat zo ontzettend snel voorbij gaat.
“Jij bent niet geschikt voor een baan in de frontlinie”, werd er tegen me gezegd. Een uitspraak gefundeerd op een basis van niets. Een basis waarin hectiek alleen bestond in huiselijke sfeer met een negatieve lading en niets te maken had met werk. Omdat ik gebroken was op het moment dat het tegen me werd gezegd en mijn taken waren uitgekleed, geloofde ik er in. Ik was gesloopt door ziekte, onbegrip, verlies en gleed ongemerkt in een negatieve spiraal naar beneden tot het punt waarop ik me zo verveelde dat ik niet meer in staat was tot de meest simpele bezigheid zonder fouten te maken. Ik werd steeds banger om nog meer fouten te maken waardoor de fouten zich opstapelden en me steeds dieper de afgrond in sleurden.
Ik wist wat een burn out was, maar dat je juist door te weinig uitdaging je net zo ziek kon voelen was voor mij een totaal onbekend fenomeen. Ik begreep niet wat er met me aan de hand was toen ik letters ging omdraaien, verkeerde woorden ging gebruiken en het zweet me uitbrak als ik een simpele mail moest versturen. Totdat ik er door een psycholoog bij de revalidatie op attent werd gemaakt dat dit een hele duidelijke oorzaak had. Een total bore out. Dagelijks liep ik ertegen aan dat ik niet eens de meest simpele opdrachten uit mijn handen kon krijgen en steeds meer ging ik geloven dat ik een waardeloos werknemer was, onderstreept door de negatieve feedback. Uiteindelijk geloofde ik zelfs dat ik niet alleen een slecht werknemer was, maar ook een slechte echtgenoot en moeder.
Door de revalidatie kreeg ik weer inzicht in wat er met me aan de hand was. Het lag niet aan mij. Ik miste uitdaging, zin en plezier in mijn dagelijkse werk. Ik miste mensen om me heen, het verlenen van service, de hectiek en diversiteit waarmee ik in de jaren daarvoor gewerkt heb. Ik koos voor een andere weg en zocht de hectiek weer op. Zou het me lukken om mijn hoofd koel te houden als alles tegelijk zou komen, zou ik het alleen kunnen? Zou degene die me heeft gezegd dat ik niet geschikt was voor de frontlinie gelijk hebben of ken ik mezelf uiteindelijk toch het beste? Tot vandaag bleven deze vragen door mijn hoofd spoken. En nu weet ik het antwoord. Dat gevoel van heerlijke hectiek. Dat de adrenaline door je aderen vloeit, het bloed je naar de wangen stijgt, je hart bonst van opwinding maar dit alles met een positieve lading. Een plus en minpool die elkaar raken waardoor je begint te lopen als een geoliede machine. Het gevoel van hectiek, het gevoel dat je leeft!
Afscheid nemen is nooit gemakkelijk. Het roept vaak gevoelens op van weemoed of intens verdriet. Maar soms heel soms, roept een afscheid heel andere gevoelens op zoals opluchting of zelfs een gevoel van vrijheid. En dat laatste, dat voel ik..
Loesje omschreef het zoals het is: ‘Chronisch ziek zijn, vraagt om chronisch optimisme’. Noem het een vorm van zelfbehoud. Ik noem het zelf het lachtheater. Door de pijn heen, doorgaan, accepteren dat is, wat er is. Want wanneer ik bij de pakken zou gaan neerzitten, kwam ik niet meer overeind en dat laatste is geen optie. Het leven is te mooi. Lach!
Een quote die ik eigenlijk onverwacht tegen kom, maar die zo de tendens van de tijd omschrijft dat hij me bij blijft…
Samen zitten we voor de buis voor de intocht van Sinterklaas. Vol verwachting klopt ons hart wanneer de wind door de bomen waait en de stoomboot ginds aankomt. De schoentjes staan voor de schoorsteen met een wortel voor het paard. De tijd dat Sinterklaas ons land bezoekt is weer aangebroken. Hoor wie klopt daar? Sinterklaas kom maar binnen met je…
“Als je hier en nu niet gelukkig bent, zul je het nooit worden” Er zijn momenten genoeg geweest in mijn verleden waarin ik niet gelukkig was. Wilde dat dan zeggen dat ik nooit gelukkig zou worden?
Het was een rare nacht. De hernia speelt me al een paar dagen behoorlijk op. De morfine is nu duidelijk mijn lijf uit, de pijn komt helaas weer even hard terug. Alles in mij schreeuwt om de morfine die alle pijn zo lang heeft weggenomen. Het kost me moeite om het niet te nemen, maar ik doe het niet. Ik ben juist zo blij dat ik van deze verslavende rommel af ben. Met ademhalingsoefeningen en ontspanning probeer ik de pijn te onderdrukken en val uiteindelijk in slaap.
Vanuit het niets word ik plotseling wakker van pijn in mijn maag. Ik ben misselijk van de drukkende pijn. Ik ben bezweet en benauwd. In een paar seconden lijkt mijn leven langs me heen te vliegen. Heel even vraag ik het me af. Is dit een hartinfarct? Ga ik dood? De gedachte is na een paar seconden weer voorbij. Mijn tong tintelt. Ik denk dat ik moet overgeven. Naast me ligt mijn lief diep in slaap. Ik wil hem niet wakker maken en toch slaat de twijfel toe. Wat is dit? Langzaam sta ik op en loop ik naar het toilet. De pijn in mijn maag en borst blijft drukken. Het benauwd me. Het zal zo wel weer zakken, denk ik. Een stemmetje in mijn hoofd zegt tegen me, dat ik rustig moet blijven en moet gaan liggen. Langzaam trekt de pijn weg. ’s Morgens word ik klam van het zweet maar opgelucht weer wakker.
Met deze gedachten loop ik naast Tikkel langs het gras wanneer ze ineens stil staat. Ze kijkt me vragend aan. Haar pootje blijft twijfelend steken boven het vers gemaaide gras. Net als toen ze voor de eerste keer sneeuw voelde onder haar pootjes, is dit gras iets vreemds. Wanneer haar pootje het gras raakt, schrikt ze iets terug, haar neus drukt ze in het losse gras. Ze ruikt of dit wel het vertrouwde gras is waar ze gisteren nog gelopen heeft. Ineens is er herkenning. Dartelend als een lammetje, huppelt ze door het losse gras. Met haar neus gooit ze de sprietjes steeds omhoog. Ze trekt flink bekijks door haar vrolijke eerste kennismaking met vers gemaaid gras.
Ze maakt me gelukkig. De gedachten over de voorgaande nacht, ebben langzaam weg. Het is logisch dat ik niet meer helemaal zeker ben van mijn lijf na de schildklierkanker, maar ik moet het niet mijn leven laten regeren. Het heeft geen zin om na te denken over iets dat is geweest. Waarschijnlijk had het geen enkele betekenis. Even later ligt Tikkel uitgelaten in haar mandje en zit ik ontspannen aan de koffie. Ik ben er nog niet met mijn lijf, maar mijn hoofd is in ieder geval op orde. Er is een nieuwe dag aangebroken vol nieuwe ontdekkingen en de geur van vers gemaaid gras.