Wanneer iemand me vraagt naar mijn eigenschappen zal ik antwoorden dat ik een positief, maar realistisch mens ben, eerlijk en oprecht met een enorme dosis doorzettingsvermogen en trouw. Toch vraag ik mezelf kritisch af of die oprechte eerlijheid wel helemaal klopt. Want waarom slik ik dan 9 van de 10 keer in wat ik eigenlijk zou willen zeggen?
Stil kijk ik naar buiten. Het zonlicht speelt met de frisse bladeren in de wind. Het lijkt alsof alles stilstaat. De muziek die op de achtergrond speelt, de bomen, mijn gevoel… Even kijk ik weg. Wanneer mijn blik een seconde later weer naar de magie van de buitenwereld wordt getrokken zie ik ze als in een flits, een vlinder en een ekster, samen in de zon. Een enkele traan rolt langs mijn wang..en ik voel…dag mam..
Met een hoofd vol gedachten en een hart vol gevoelens ben ik op de weg terug naar huis. Opgelucht en hoopvol tegelijk, zie ik als een berg op tegen wat er zojuist is besproken. Mijn hersenen vliegen alle kanten op, maar in mijn hersenpan is geen ruimte genoeg om alles te verwerken . Mijn hoofd lijkt te exploderen van de gedachten die geen uitweg meer hebben. ik spring met een voorzichtige ja.. in het diepe en hoop op een vangnet of een parachute die mijn sprong breekt. Waardoor ik weer met beide benen op de grond kom…..
“Laat het negatieve gedrag van de ander nooit jouw gevangenis worden.”
Een quote die ik eigenlijk onverwacht tegen kom, maar die zo de tendens van de tijd omschrijft dat hij me bij blijft…
Het is de laatste dag van de maand september. De laatste dag van de Schildklierkanker awareness maand. Uitgerekend vandaag heb ik de periodieke controle van de schildklierkanker. Daar zit ik dan in de kamer van de endocrinoloog. Verbouwereerd, vol gevoelens die ik niet omschrijven kan. Ze geeft me een geruststellende koele hand en zegt vriendelijk maar kort. Tot volgend jaar!
1001 vragen spoken door mijn hoofd, 1001 antwoorden vloeien door mijn hoofd. Op iedere vraag is een antwoord alleen lijken die 1001 antwoorden de weg naar de juiste vraag niet te vinden. De antwoorden liggen op het puntje van mijn tong maar ze komen mijn mond niet uit. Ik voel me op 1001 manieren gelukkig en ongelukkig tegelijk. Het is alsof ik wil rennen, springen en dansen met benen die niet werken. Alsof er 1001 liedjes in mijn hoofd vast zitten die niet gezongen worden omdat mijn stem niet wil. 1001 gevoelens gieren door mijn lijf wachtend om te mogen ontsnappen.
Hoe vreemd je gevoel soms kan reageren blijkt uit hoe voorzichtige hoop ineens kan omslaan in een grote toenemende twijfel. Een zesde zintuig die me waarschuwt geen overhaaste beslissingen te nemen. Het voelt vreemd, lastig, en misschien pijnlijk maar wel eerlijk. En nog eerlijker is, ik ga er naar luisteren.
Hoe voel je je? Het lijkt een simpele vraag, soms oprecht gemeend, soms gesteld uit beleefdheid, maar als ik er diep over nadenk vind ik deze vraag helemaal niet zo simpel.Hoe ik me voel is vaak afhankelijk van de gebeurtenis, de dag, mijn stemming, het weer, mijn hormonen, invloed van buitenaf en zo kan ik er nog wel een paar verzinnen. Gisteren zou ik gezegd hebben,”blij!” Morgen “hoopvol”, maar vandaag zou mijn antwoord kort zijn. “Stuk.”
Soms heb ik van die dagen die ik graag snel vergeet. Maar soms heb ik ook dagen die ik graag over zou doen. Soms zou ik wel eens gewoon het vliegtuig willen pakken naar een land hier ver vandaan. Ergens waar het warm is en vriendelijk. Ergens waar de stress en drukte niet overheerst. Soms zou ik willen dat ik een vogel was…of een vlieg. Soms…
Mevrouw, de brancard gaat wat schuiven! Mevrouw? Hoort u mij? Met een klein snurkend geluidje kom ik weer in de bewoonde wereld. Mijn neus jeukt een beetje. Niet bewegen, denk ik automatisch. De brancard verschuift een paar centimeter verder de tunnel in. Op mijn hoofd draag ik een koptelefoon met muziek. Toch is het niet die muziek die ik hoor, of het gebonk van de MRI. Mevrouw! We gaan weer een serie maken. Ik richt me weer op het geluid van mijn eigen gedachten. Die maken muziek!