Met de klanken van de top 2000 op de achtergrond, haal ik alvast wat kerstversiering weg. Waar het ruimen van de kerstversieringen normaal gesproken altijd iets weemoedigs heeft, stop ik mijn sneeuwpopjes nu zonder enige gevoel in de doos. Mijn gevoel zit op slot en de sleutel ben ik kwijt. Nog nooit eerder heb ik dit zo ervaren. De feestdagen kunnen me niet snel genoeg voorbij gaan. Meer dan ooit heb ik behoefte aan een nieuwe start, licht, zon, vooruitzicht.
“We gaan u opnieuw behandelen mevrouw”, zegt de arts vriendelijk. Terwijl ik nadenk over wat hij zojuist heeft gezegd, bestudeer ik hem. Hij heeft een vriendelijk, open gezicht. Ogen die lachen, maar ook meeleven en begrijpen. Althans zo lijkt het. Ik schrik op uit mijn gedachten. Opnieuw behandelen, klinkt na in mijn warrige hoofd. “Mag het alstublieft na de feestdagen”, vraag ik hem. “Ik wil dit jaar zo graag genieten van de Kerstdagen.
Ik geef de verwarming nog een tikje omhoog en krul mezelf behaaglijk op in mijn bank. Terwijl ik aan het mijmeren ben over glibberende pieten en sinterklaas op gladde daken valt de eerste natte sneeuw uit de lucht. Zo lang ik er niet uit hoef, vind ik dit heerlijk weer. Binnen is het gezellig en warm met de kaarsjes aan, de radio op de achtergrond, Gerritje die met zijn bellertjes speelt en zachtjes kletst over koekjes. Voor mij betekent deze tijd de aanloop naar de feestdagen. De tijd van het jaar waar ik het hele jaar altijd naar uit kijk.
Tóch trekt de natte sneeuw me in dubbele gevoelens. Het is het nét niet. Sneeuw die doorgaans niet gezien wordt als sneeuw. De natte sneeuw hoort er niet écht bij. Natte sneeuw is sneeuw die wel wil, maar niet kan.Eigenlijk een beetje zoals ik. Ik wil zo graag zo veel, maar mijn kunnen wil niet altijd mee met wat ik in mijn hart heb. In mijn hart ben ik die echte sneeuwvlok die trots en rustig naar beneden dwarrelt en wordt gezien als the real deal. Ik maak mensen blij door wat ze met ,mij kunnen creëren. In werkelijkheid probeer ik uit alle macht die échte sneeuwvlok te zijn maar met natte sneeuw is het weinig bouwen.
Buiten gaat de natte sneeuw over in regen. Ik schud de gemengde gevoelens over mijn eigen kunnen van me af en zet een kop thee. Ik vraag mezelf af waarom ik mezelf zo naar beneden haal. Waarom denk ik altijd dat ik faal terwijl ik in werkelijkheid zo veel groei? Ook natte sneeuw mag er zijn en als je lang genoeg wacht wordt die natte sneeuw vanzelf een échte sneeuwvlok. Zo zal het ook met mij gaan. Ik ben te ongeduldig. Veel willen is leuk, maar wie zegt dat het allemaal nu moet? Er is mij tijd gegeven. Waarom neem ik die niet? Waarom ben ik bang voor de fouten, terwijl je van de fouten juist zo veel leert? Waarom geef ik mijn aandacht aan wie er niet is, terwijl er zoveel wél zijn?
Het is opgehouden met regen. De lucht verandert. Langzaam komen er blauwe stukken tevoorschijn waar eerst de witgrijze massa overheerste. In de verte vliegt een vliegtuig naar de zon De boom achter het tuinhuis staat groot en fier met zijn inmiddels kale takken. Aan het tuinhuisje springen de kerstlampjes aan die mijn lief gisteren heeft opgehangen. Het brengt me rust en mijn gedachten gaan weer naar waar ze mee begonnen. Sinterklaas kan gerust zijn, het dak is niet meer glad en ik geniet van de aanloop naar de feestdagen.
*blogs zijn er om te lezen en te delen*
Ik ben inmiddels al weer een tijdje op weg. De reis naar mezelf is lang, moeizaam en vol drempels en obstakels, maar gelukkig hoef ik mijn reis niet helemaal alleen te maken. Op sommige stukken reis ik alleen. Dan weer met bagage, dan weer zonder bagage. Sommige stukken moeten alleen want die paden zijn alleen voor mij begaanbaar. Toch gaat er een groot deel van de reis steeds iemand mee. Mijn gezin, familie, vrienden, collega’s ze lopen allemaal een stukje mee. Ze bieden me zonder dat ze het weten het kompas van de weg die ik moet gaan. Dat kompas werkt meestal goed maar af en toe blijft het wijzertje ronddraaien en raakt het in de war en daardoor weet ik niet welke weg ik nu moet inslaan. Linksaf, rechtsaf? Of toch gewoon rechtdoor omdat ik op de juiste weg zit? Soms sta ik ineens voor een huizenhoge muur waar ik met geen mogelijkheid overheen lijk te komen. Wanneer dat gebeurd is er gelukkig een hulplijn om me weer op het juiste pad te helpen.
Sinds een aantal maanden vergezeld dr. Rossi mij op mijn reis. Hij is er voor de momenten waarop mijn kompas het laat afweten. Wanneer er ineens muren op de weg staan en ik de verborgen deur niet kan vinden. Aanvankelijk had ik wat weerstand tegen het idee van een dr. Rossi op mijn reis. Er zijn tijdens mijn leven meer dr. Rossi’s geweest en helaas bleek later dat ik daardoor meer verdwaald raakte dan ik al was. Dus toen ik kennismaakte met deze dr. Rossi en hij mij doodleuk vertelde dat de schildklier in de buik zat, was ik op voorhand wat skeptisch. Waarom zou hij wel de weg weten als hij niet eens wist waar de schildklier zat?
Na een aantal weken blijkt deze dr. Rossi een geschenk uit de hemel. Voor het eerst in jaren word ik gezien en vooral doorzien. De diagnose wordt gesteld. Ik moet leren voelen. Mijn lachen en zwaaien motto is in de loop van de jaren iets te ver doorgeslagen in een moeten. Heel langzaam word ik als een uitje afgepeld. Laag voor laag, jasje voor jasje. Het gevoel breekt door en de ui maakt me aan het huilen. Dat het juist een hele positieve ontwikkeling is staat voor mij duidelijk als een paal boven water, maar voor diegenen die mij alleen maar lachend en zwaaiend kennen is dat even slikken. Omdat alle lagen langzaam worden afgepeld , val ik als een plumpudding in elkaar. Het gevoel neemt de overhand en ik word overspoeld door de tranen. Eindelijk zeggen de mensen die van mij houden.. Diegenen die dat niet doen kijken nee schuddend toe.
Het voorschrift van dr. Rossi luidt simpel. Ontspanning! Nu is het even tijd voor geluk. Er is geen sprake van feestend door het leven gaan momenteel, maar ik richt me heel bewust op wat me gelukkig maakt nu. Mijn gezin. Mijn vogeltje die lekker kletsend naar de lampjes in de kerstboom kijkt. De feestdagen die eraan zitten te komen. Met de tranen over mijn wangen kijk ik naar de kerstreclames op televisie van Flappie, grote supermarktketens, een bekend frisdrankmerk en chocolade waar je dank je wel tegen zegt en denk ondertussen aan het uitkomen van mijn boek waar ik enorm trots op ben. Ik pak mijn laptop en begin te schrijven….
Al sinds ik een klein meisje was, ben ik dol op de maand december. Het begint al te kriebelen als de eerste bladeren uit de boom gaan vallen. Vaak hoor je dat mensen wat depressief worden als het donkerder wordt buiten. Ik absoluut niet! Miscchien komt het omdat ik midden in de winter het levenslicht zag, maar de dwarrelende blaadjes maken mij altijd zo blij als een kind. Het aftellen naar de laatste maand van het jaar is begonnen.
Al vanaf oktober staat de radio geprogrammeerd op het seasons station. The grinch en the muppets christmas caroll liggen al klaar om afgespeeld te worden. Als de eerste werkzaamheden aan de kerstafdelingen bij alle tuincentra beginnnen, staan we voor de deur. Ik kan niet wachten om de boom te gaan zetten. Er is altijd maar één regel.. De boom mag pas staan na Sinterklaas.
Dit jaar doen we het anders. Omdat ik me al heel lang niet goed voel en ik me gewoon even heel erg gelukkig wil voelen, beginnen we al een paar dagen eerder. Als ik iets heb geleerd de afgelopen jaren is dat je moet doen waar je blij van wordt. Enjoy life! Regels die je jezelf oplegt zijn onnodig en Sinterklaas vindt het vast niet erg. Sinterklaas en de kerstman staan broederlijk naast elkaar op de schouw en bekijken onze 3 days of christmas kerstboomrituelen.
Op dag 1 wordt de kamer omgebouwd om de boom de mooiste ruimte te kunnen geven. Ik weet nog toen we ons huis kochten. Het eerst waar we naar keken was… Waar komt de boom? Als de boom eenmaal op de juiste plek staat, gaan de lampjes erin. Voor de jeugdige lezers onder ons zal ik het ritueel van de lampjes in de boom hangen achterwege laten. Zoals ieder jaar zit daar altijd even iets tegen. En dan druk ik het netjes uit. Als alle 450 lampjes eenmaal zitten. kunnen we achteraf wel weer lachen om dit lampjesavontuur. Het lijkt alsof die lampjes zelfs een beetje knipogen naar ons, maar dat kan ook de moeheid zijn.
Dag 2 is er een vol muziek, volijkheid, herinneringen, warmte, lekkers en aan het eind van de dag een enorme rugpijn voor mijn echtgenoot. Met de jukebox gevuld met kerstmuziek hangen we de ballen in de boom. Niet zo maar ballen die snel gekocht zijn bij de eerste de beste grootgrutter. Nee, onze ballen hebben bijna allemaal een verhaal, een herinnering. Zo hebben bijvoorbeeld onze geliefde overledenen niet alleen een plaatsje in ons hart maar ook een plaatsje in onze boom zodat we met de feestdagen altijd bij elkaar zullen zijn.
Als de boom is opgetuigd, is het tijd voor warme chocolademelk met slagroom en minimarshmallows. Met een slagroomsnor en gouden glitters op de neus zitten we heerlijk knus op de bank tussen de dozen en kijken we genietend naar de boom. Dit is gelukkig zijn!
Terwijl ik de rest van het huis versier met guirlandes, poppetjes, lampjes en glitters begint mijn echtgenoot aan zíjn dorp onder de boom. Ik weet dat hij straks niet meer kan opstaan van de pijn in zijn rug, zó ingespannen zit hij achter elkaar aan zijn dorp te werken. Het dorp is iets waar hij al zijn ziel en zaligheid in legt. Al maanden van te voren denkt hij na over hoe het er dit jaar uit zal gaan zien. In de loop der jaren is dat dorp uitgegroeid tot een wereldstad compleet met Eiffeltoren en de Sacre Coeur en kermis. Ik mag er niet aankomen. En eigenlijk wil ik dat ook helemaal niet. Ik kijk altijd vanaf de bank toe hoe hij al dit moois voor elkaar bouwt. Ik zie hem genieten van hoe mooi zijn wereldstad wordt en dat is voor mij écht het allermooiste cadeautje dat ik onder de boom kan krijgen..
Wilt u mijn boek als cadeautje onder de kerstboom? Dat kán, hij is nu alvast te bestellen.