Mevrouw, de brancard gaat wat schuiven! Mevrouw? Hoort u mij? Met een klein snurkend geluidje kom ik weer in de bewoonde wereld. Mijn neus jeukt een beetje. Niet bewegen, denk ik automatisch. De brancard verschuift een paar centimeter verder de tunnel in. Op mijn hoofd draag ik een koptelefoon met muziek. Toch is het niet die muziek die ik hoor, of het gebonk van de MRI. Mevrouw! We gaan weer een serie maken. Ik richt me weer op het geluid van mijn eigen gedachten. Die maken muziek!