Wat zie jij als je naar mij kijkt? Zie jij dan die vrolijke vrouw die altijd lacht, omdat het leven mooi is en te kort om niet te genieten en tegelijk zichzelf verbergt achter een glimlach van pijn en verdriet. Voel jij aan waar ik gelukkig van wordt en wat me tot een verwoestende wanhoop drijft. Weet jij dat de vermoeidheid het leven soms zo zwaar maakt dat ik weg zou willen vliegen als een vogel? Wat zie jij als je door mijn ogen kijkt naar de wereld die achter de scheuren en de barsten ligt? En wat nog veel belangrijker is, wat zie ik?
gedachten
Wandelen is therapie
Het is koud, maar het deert me niet. Sterker nog ik voel me warm door een intens geluk. Ik geniet van de rust, de stilte, de natuur, de vogels en een tikkel die kwispelend voor me uitloopt en ieder nieuw grassprietje dat ze tegen komt besnuffelt. Met iedere stap die ik zet voel ik de dwingende, zeurende pijn in mijn rug, stuit en benen een stukje minder worden. Wandelen is therapie. Zo zal ik beter worden. En niet alleen mijn hernia.
De muziek van mijn gedachten
Gisteren was inderdaad van mij. Een heerlijke verjaardag die begon aan de ontbijttafel. Ik ben gruwelijk verwend met cadeautjes, croisantjes, een eitje en aardbeien. Terwijl mijn lief en zoon 2 naar het werk vertrekken, blijven zoon 1 en ik achter om de dag rustig te beginnen. Mijn telefoon staat geen seconde stil. Zo veel felicitaties. Ik kan niet anders dan me jarig voelen. Ook mijn vader belt. Als we ophangen staat mijn hart even stil. Nog steeds kan ik niet bevatten dat ze er niet meer is. Toen ik 40 werd zag ik haar voor het laatst..Een eenzame traan drupt langs mijn wang.
Nog een serie van de bovenkant mevrouw! Ik doe mijn ogen weer dicht.Mijn gedachten dwalen weer af naar de telefoon op mijn verjaardag. Mijn zoon krijgt nogmaals de bevestiging dat hij is goedgekeurd. Er wordt uitgebreid vertelt hoe alles verder gaat. Ik hoor 11 april gaat hij weg. Het is alsof nu pas tot mij doordringt dat dit eigenlijk toch wel heel erg snel is. weg? Wat betekent dat? Waar gaat hij heen? Met wie? Hoe lang? Ik zie dat kleine mannetje van krap 1700 gram nog in de couveuse liggen. Een vechtertje met een duidelijk doel voor ogen. En nu ruim 18 jaar later vindt hij zijn doel. Zo hoort het leven te gaan. Mijn kleine vechtertje leeft zijn droom.
You don’t know how I feel! Klinkt het in mijn oren door de koptelefoon. Nee dat zou zo maar eens kunnen kloppen denk ik. Je hebt geen idee hoe ik me voel. Sterker nog, ik weet het zelf ook niet. Met het gehamer en geklop van het MRI apparaat op de achtergrond gaan mijn gedachten verder.Terug naar mijn verjaardag. Tussen de middag komt mijn buuf me halen voor een gezellige lunch in het dorp. Heerlijk samen er uit, praten over alles wat belangrijk is, een vriendschap die zo bijzonder is. For better or worse, maar dan tien keer beter. Ook nu ik in de tunnel lig te luisteren naar mijn eigen gedachten is zij er. In de wachtkamer van het ziekenhuis omdat ze me niet alleen met de bus naar huis wilde laten gaan. Ik hoop zo dat ik niet tekort schiet voor haar als zij mij ooit nodig heeft.
Mevrouw! De serie is klaar, we komen u halen. Klinkt het door de microfoon in de tunnel. Ik schrik op uit mijn muziek. De muziek die door de koptelefoon konk, de muziek die mijn hart maakt en de muziek die van mijn gedachten een mooie compositie maakt. Ik probeer omhoog te komen van de harde plank, maar mijn stuitje werkt niet zo mee. Maar toch ben ik dankbaar. Dankbaar dat de buuf in de wachtkamer zit, dankbaar voor de vriendelijke verpleging die me omhoog helpt en enorm dankbaar dat ik eindelijk aan mijn jeukende neus kan kriebelen