Een lief, vertrouwd gezicht kijkt me lachend aan. Ze heeft een klein meisje met grote ogen en bolle wangen op haar schoot. Met twee warmen armen houdt ze haar stevig vast. Niets zal haar overkomen…Liefdevol houd ik het fotolijstje in mijn hand, zet haar voorzichtig op de vensterbank en steek mijn kaarsje aan.
Stil kijk ik naar buiten. Het zonlicht speelt met de frisse bladeren in de wind. Het lijkt alsof alles stilstaat. De muziek die op de achtergrond speelt, de bomen, mijn gevoel… Even kijk ik weg. Wanneer mijn blik een seconde later weer naar de magie van de buitenwereld wordt getrokken zie ik ze als in een flits, een vlinder en een ekster, samen in de zon. Een enkele traan rolt langs mijn wang..en ik voel…dag mam..
Een bittere realiteit waar veel mensen met ziekten als kanker tegen vechten. Yvonne, (schoon) moeder van Harry en Kim en oma van Mirthe schreeuwt het uit van onmacht, pijn en verdriet. Alsof het krijgen van kanker nog niet voldoende is ziet zij lijdzaam toe hoe haar zoon niet alleen vecht tegen zijn ziekte maar het ook nog moet opnemen tegen instanties als het UWV . Dit terwijl het gezin uit alle macht positief probeert te blijven, oordelen anderen over wat zij zien in plaats van wat deze mensen werkelijk voelen. Voor Yvonne is de maat vol. Wordt wakker UWV!
Mevrouw, de brancard gaat wat schuiven! Mevrouw? Hoort u mij? Met een klein snurkend geluidje kom ik weer in de bewoonde wereld. Mijn neus jeukt een beetje. Niet bewegen, denk ik automatisch. De brancard verschuift een paar centimeter verder de tunnel in. Op mijn hoofd draag ik een koptelefoon met muziek. Toch is het niet die muziek die ik hoor, of het gebonk van de MRI. Mevrouw! We gaan weer een serie maken. Ik richt me weer op het geluid van mijn eigen gedachten. Die maken muziek!
We gaan ervoor, een nieuw begin… Dat waren de woorden die ik schreef over een nieuw begin waar ik vol goede moed een paar dagen geleden aan begon. Amper een paar dagen later lijkt dat begin meer op een gebroken begin. Máar we gaan er nog steeds voor want wat gebroken is kun je maken toch?
We zeggen het wel vaker, wat gaat de tijd toch snel. Dat is zeker zo, soms veel te snel. Maar soms lijkt de tijd stil te staan. Bepaalde gebeurtenissen in je leven kunnen zich soms als de dag van gisteren weer afspelen voor je ogen. Nog steeds na drie jaar herhalen de woorden van Karin Bloemen zich in mijn hoofd. Morgen 31 juli is voor mij onlosmakelijk verbonden met de song van Karin Bloemen “Geen kind meer” en zal altijd in mijn herinnering blijven als de dag waarop mijn moeder sterft..