De eindstreep
Mijn tong voelt droog, mijn keel doet zeer, ik ben koortsig, mijn hart bonkt en de longen in mijn lijf barsten haast uit hun voegen. Struikelend ren ik de laatste meters, de eindstreep is in zicht. Ik hoor mijn naam, neem nog een laatste ademteug, gooi mijn armen omhoog en sprint naar de streep..
Het voelt alsof ik een marathon heb gelopen. Uitgeput, alles in mijn lijf doet zeer maar aan de andere kant voel ik me voldaan en trots. Gisteren was de presentatie van ‘De kanker voorbij – (over) leven na kanker. Zo lang heb ik er naar uitgekeken en dan ineens is daar dé dag. Een beetje wankel sta ik in de ochtend naast mijn bed. De dag ervoor zijn twee lieve vrienden getrouwd. Zo veel heb ik helemaal niet gedronken, maar door de vermoeidheid van de drukte de weken ervoor, is een en ander zwaarder aangekomen dan gehoopt. Na een paar koppen sterke koffie gaan we, na mijn collega en tegelijk eregast te hebben opgehaald, op weg naar de stad waar mijn wieg heeft gestaan, Breda!
Het feit dat ik juist daar mijn presentatie mag houden betekent voor mij extra veel. Ondanks dat ik me erg thuis voel waar ik nu al jaren woon, blijft Breda een aparte plaats in mijn hart houden. De crypte onder de Lutherse kerk zit vol. Misschien een beetje te vol, maar hoe dan ook, er zijn heel wat mensen op de been gekomen voor onze presentaties. We doen de presentatie met zijn vieren. Samen presenteren we 5 boeken. ‘Confrontatie’ van Esther van der Ham, ‘De boekplanner & Zorg dat jouw boek er wel komt’ van Jolanda Pikkaart en Esther van der Ham, ‘Jouw levensverhaal hoort in een mooi boek thuis’ van Daniéla Postma, die ik al jaren ken vanuit social media en deze dag eindelijk in het echt mag ontmoeten en last but not least mijn eigen trots ‘De kanker voorbij- (over) leven na kanker’.
Ik mag als eerste, gelukkig maar, want de zenuwen nemen de overhand. Mijn handen trillen zo erg dat ik mijn beker drinken niet recht kan houden. Ik geef het maar op. Met trillende stem en de emoties hoog in de keel doe ik mijn presentatie. Kort maar krachtig, zoals ik ben.
Wat ik exact heb gezegd, weet ik niet meer. Wel dat mijn bevalling van een tweeling appeltje eitje was in vergelijking met het tot stand brengen van dit boek. En verder wat ik van te voren had opgeschreven.
Ik citeer een klein stukje:
“Na de schildklierkanker bleef ik maar denken dat het allemaal wel meeviel, dat ik er weer bovenop zou komen, want ik ben er relatief gezien goed vanaf gekomen. Dat ik gewoon verder moest gaan, niet zeuren, knokken, doorzetten en niet zo piepen. Ik dacht dat toegeven gelijk stond aan opgeven en dat woord stond niet in mijn woordenboek.
Fout gedacht. Toegeven is juist sterk zijn en kiezen voor jezelf. Hardop zeggen dat het genoeg is en dat je tijd mag nemen om er weer bovenop te komen. Wanneer ik dat eindelijk zal kunnen doen, zal dat van mij niet alleen een betere werknemer maken, maar ook een betere partner, een betere moeder en een beter mens. En dat is gelukt!
De kanker voorbij is het vervolg op mijn eerste boek Goede kanker bestaat niet, een ervaringsverhaal over de diagnose schildklierkanker en het jaar dat daarop volgt. In dit tweede boek ga ik vanwege restklachten waaronder zwaar depressieve gevoelens samen met dr. Rossi op een zoektocht naar mezelf, waarin ik uiteindelijk heb geleerd te vertrouwen in een leven na de kanker. Dit boek is opgedragen aan dr Rossi. Door haar ben ik het leven door een andere bril gaan bekijken. Het leven is geen vanzelfsprekendheid. Het is een gift. Dr Rossi krijgt mijn boek op een ander moment om de simpele reden dat ze, terecht vanuit professionaliteit, in de anonimiteit wil blijven.
Wie hier wel is, is iemand in wie ik in zeer korte tijd enorm gehecht ben geraakt. Mijn terugkeer op de arbeidsmarkt was niet gemakkelijk, maar door haar geloof in mij als mens en als collega ben ik nu na vijf jaar eindelijk geland. Daar ben ik haar enorm dankbaar voor. Daarom en ook omdat ze de laatste kritisch blik op mijn boek heeft geworpen waardoor het is geworden wat het nu is, reik ik mijn eerste exemplaar uit aan haar.
Natuurlijk noem ik uit dank nog een aantal mensen waaronder mijn lief en mijn kinderen en de voorwoordschrijvers Cathy van Beek, prof. dr. Jan Smit en Rietje Meijer en vervolgens mag ik achteroverleunend de presentatie van de anderen aanschouwen en signeer ik even later boeken voor mensen die speciaal voor mij gekomen zijn. Omdat mijn lijf ‘HO!’ zegt, gaan we even later moe, maar dankbaar naar huis.
De dag erna weet ik met mijn emoties geen raad. De telefoon blijft rammelen, de berichtjes blijven komen. Als in de automatische piloot, pas ik mijn linkedin en website aan op de nieuwe ontwikkelingen en ga weer over tot de orde van de dag met stofzuigen. En dan breek ik. Met de stofzuiger in de hand vloeien de tranen. Het besef dat het nu echt voorbij is. Ik heb de eindstreep gehaald. Met dit boek heb ik een letterlijk punt gezet achter een zeer moeilijke periode. Ik ben geland, gelukkig, positief en realistisch. Je weet nooit hoe het leven verder loopt, maar genieten zal ik. Ik ben de kanker voorbij!
De kanker voorbij is vanaf heden bij iedere (internet) boekhandel verkrijgbaar