Met een wit gezicht en een hoofd vol snot, dichtvallende ogen en een rauwe zere keel zit ik op de bank. Teruggefloten door mijn eigen lijf. Moe van de drukte van de laatste weken, maanden eigenlijk of veel langer als ik terug ga denken. Een koel glas water spoelt de antibiotica weg. Werd alles maar zo gemakkelijk weggespoeld denk ik een beetje emotioneel. Ik voel mezelf gevangen in gedwongen stilstand. Zoals ik altijd doe wanneer ik ziek, zwak of misselijk ben, verzet ik me hevig tegen het ziek zijn. Het komt nu niet uit!
emotie
De eindstreep
Met trillende stem en de emoties hoog in de keel doe ik mijn presentatie. Kort maar krachtig zoals ik ben. 'Toegeven is juist sterk zijn en kiezen voor jezelf. Hardop zeggen dat het genoeg is en dat je tijd mag nemen om er weer bovenop te komen'.