Met het voorjaar in mijn hoofd word ik na dit Paasweekend wakker. Een flauw zonneschijnsel komt door het verduisterende rolgordijn heen. Er zit een klein gaatje in. De vogels zijn al vroeg op. Druk in de weer met het bouwen van hun nestjes, zingen ze het hoogste lied. Het wijsje dringt in mijn hoofd en laat me de rest van de dag niet meer los. Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk… Lees verder
De vrolijk huppelende Alfred J Kwak staat sinds het wijsje vanmorgen in me op kwam op mijn netvlies gebrand. Het vrolijke eendje, bedacht door Herman van Veen, heeft in mijn kinderjaren heel wat avonturen beleefd. Alleen van de aanblik van het kleine waggelende eendje werd ik al vrolijk. Toch waren de onderwerpen van de tekenfilmpjes niet altijd vrolijk. De thema’s varieerden van politieke problematiek tot vriendschappen en misbruik van macht. Politieke thema’s heb ik als kind nooit echt begrepen, maar dat je vrienden kunt verliezen en dat verlies heel veel pijn doet, was zelfs als kind al voelbaar.
Kunst
Toch was het een kunst om in een tekenfilm een belangrijke boodschap over te brengen. Kunst, maar ook enorm slim. Een booschap verpakken in iets leuks. Mensen willen nu eenmaal niet graag geconfronteerd worden met ellende, verdriet en problemen. Dat heb ik zelf aan den lijve ondervonden toen ik ziek werd. Even is leuk, maar als het te lang duurt dan zijn er de geijkte antwoorden. ‘Het is toch al weer over?’, ‘Het is al weer zó lang geleden’ óf ‘Je moet er niet zo in blijven hangen’. Zelfs een ‘Joh, je bent er toch nog..’
Ik houd het erop dat deze opmerkingen worden geplaatst door mensen die niet beter weten. Ik neem niet eens de moeite om te benadrukken dat er geen tijd staat voor angst en onzekerheid die een diagnose als kanker met zich meebrengt. In plaats daarvan huppel ik net als Jodokus Kwak vrolijk verder met een wijsje in mijn hoofd. Hoe harder ik ertegenin ga, hoe harder men roept dat ik blijf hangen in mijn ziekte. En dát is juist hetgene dat ik niet doe. Nu ik eindelijk de feiten op een rijtje zet, de balans van de schildklierkanker opmaak en de realiteit aanpak ben ik duizend keer gezonder bezig dan toen ik lachend en zwaaiend als de eeuwige positivo de mensen liet zien wat ze wilden zien.
‘Het is oké om onzeker te zijn’
Met het wijsje nog steeds in mijn hoofd bedenk ik mezelf dat ik op de goede weg ben. Het is oké om onzeker te zijn en angst te voelen bij nieuwe bobbeltjes, knobbeltjes, pijntjes en onregelmatigheden. Het is oké om ‘nee’ te zeggen als het even niet gaat en eerlijk te zijn over hoe je je voelt. De mensen die daarom uit je leven verdwijnen, horen daar ook niet in.
Tevreden pik ik een overgebleven paaseitje van de schaal, waggel als Alfred Jodokus naar de keuken, trek een gekke bek tegen de spiegel en neurie.
Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk…