Waar de wereld eindigt voor de rups, begint voor de vlinder een heel nieuw avontuur. Ze slaat haar prachtige vleugels uit en vliegt de zon tegemoet. En zo is het ook in de mensenwereld. Waar een deur dicht gaat, gaat ergens altijd een raam open. Ieder einde is een nieuw begin.
Telegraaf
Het leven is als een spiegel..
De schildklierperikelen lijken wat te gaan liggen. Niet dat het opgelost is, maar de berusting dat men niet veel anders kan dan overstappen, begint een beetje te komen. Achter de schermen werkt men aan oplossingen mbt financiën en aansprakelijkheid. Voor mij persoonlijk wordt het tijd om de balans van de afgelopen twee weken op te maken. Tijd om mezelf een spiegel voor te houden om te zien wat er diep van binnen speelt.
2015: Het jaar van de schildklier(kanker)
‘Schildklierkanker in ontwikkeling’. Zó zou ik dit jaar noemen. Als ik nominaties mocht geven zou 2015 het jaar van de schildklierkanker worden. Waarom? Er is zoveel positieve ontwikkeling, met name op het gebied van communicatie van arts naar patiënt en persoonlijke aandacht en begrip. Het balletje is gaan rollen en rolt hopelijk voorlopig nog even door, want we zijn er nog lang niet! Lees verder…
Sterker dan schildklierkanker
Ik ben boos! Boos, verbaasd, gefrustreerd. Maar tegelijkertijd ook geamuseerd. Ik lach me rot om de verklaringen van mensen rondom het krijgen van een ziekte als kanker en vervolgens lig ik dubbel om de verzonnen redenen dat je beter wordt. Ik irriteer me aan mensen die me alleen nog zien als die vrouw met schildklierkanker. Ik ben veel meer dan dat. Ik ben sterker dan schildklierkanker. Lees verder…
We zijn niet allemaal hetzelfde!
‘Wat een herkenning!’ Het is de meest gehoorde reactie sinds ik ben gaan schrijven. Daar ben ik enorm blij mee, want dat was een van de redenen dat ik überhaupt ben begonnen. Het bieden van herkenning voor diegenen die dat nodig hebben. Tóch word ik juist getriggerd door de beduidend kleinere categorie die juist het tegenovergestelde terug geeft. Mijn antwoord daarop is simpel. We zijn niet allemaal hetzelfde! lees verder
Pas op! Hormonenbom met ontploffingsgevaar!
Sinds de schildklierkanker in 2012 zou er in mijn voortuin een bordje moeten staan met ‘betreden op eigen risico, explosie gevaar’. Je hoort me nog net niet tikken, maar mijn lontje is kort en brandend. Ik ben een hormonenbom met ontploffingsgevaar!
Ik ben vandaag zo vrolijk..
Met het voorjaar in mijn hoofd word ik na dit Paasweekend wakker. Een flauw zonneschijnsel komt door het verduisterende rolgordijn heen. Er zit een klein gaatje in. De vogels zijn al vroeg op. Druk in de weer met het bouwen van hun nestjes, zingen ze het hoogste lied. Het wijsje dringt in mijn hoofd en laat me de rest van de dag niet meer los. Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk… Lees verder
Op ontdekkingsreis naar mezelf, de kracht van de pen
Na een weekend zweven, ben ik weer met beide benen op de grond beland. Het artikel afgelopen zaterdag over de gezondheid blogs in de Telegraaf bracht een wervelstorm aan reacties met zich mee. Vooral veel reacties van dankbaarheid uit de hoek van mede musketiers die blij zijn dat schildklierkanker eindelijk onderwerp van gesprek wordt en ook veel reacties van trots en felicitaties. De een nog hartverwarmender dan de ander. Ongelooflijk wat één artikel teweeg kan brengen. Ik heb me verbaasd over de kracht van de pen.
Op ontdekkingsreis naar mezelf, ik zweef!
Ken je dat gevoel dat je er wel bent, maar ook weer niet? Een compleet onrealistisch gevoel terwijl je gewoon midden in de realiteit staat? Een onwerkelijk, onwezenlijk vreemd gevoel. Het is zeker geen akelig gevoel maar ik weet ook niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. Een licht gevoel met een rare tinteling in de buik en een hoofd alsof het niet vast op mijn romp staat. Dát gevoel heb ik vandaag al de hele dag. Het gevoel dat ik zweef!
Op ontdekkingsreis naar mezelf, Leeg
Een paar dagen na het inmens drukke jungle survival weekend val ik in een gat. Maandag was ik nog veel te druk met wassen, drogen, vouwen en opruimen van de laatste resten van het weekend. Dinsdag was ik in complete euforie en hogere sferen doordat mijn blogs bij de Telegraaf gezondheid online waren gegaan. De tweets, berichtjes en felicitaties hielden me de hele dag bezig. Ik had geen tijd om adem te halen. Ik vloog, zelfs zonder Red Bull. Gisteren zweefde ik nog een beetje na tijdens een heerlijke lunch met mijn lief. Maar vandaag als iedereen weer de deur uit is naar school en het werk, ben ik leeg, helemaal leeg.