Ik voel, ik voel, wat jij niet ziet

Iedereen kent het vast nog wel het, het aloude ‘ik zie, ik zie, wat jij niet ziet’. Als we vroeger op een autovakantie gingen naar Oostenrijk, was dit absoluut het meest gespeelde spelletje. Tegen de tijd dat we alle kleuren hadden opgenoemd die we onderweg tegen kwamen, waren we een paar uur verder. Lees verder

Sinds ik ziek ben geworden, zie ik veel helderder. Ik speel niet langer het spelletje ‘ik zie ik wat jij niet ziet’, maar ben ongewild onderwerp geworden van het spelletje ik voel, ik voel wat jij niet ziet!

Hollands Glorie

Zo op het eerste oog is er niets mis met mij. Nou ja, ik ben wat aan de zware kant, maar je zou ook kunnen zeggen Holands Glorie of goed gevuld. Toen ik trouwde woog ik 55 kilogram. Een mooie slanke bruid. Toen ik zwanger werd van een tweeling kwam ik 30 kilo aan. Mijn lijf reageerde enorm op de hormoonwisseling. Het ging er moeizaam weer af en in de jaren erna bleef overgewicht een probleem. De schildklierkanker in 2012 bracht een dieptepuntm of zwaartepunt, op het gebied van mijn gewicht. Mijn hormonen zijn totaal in de war. De strijd tegen de kilo’s is er tot op heden eentje die ik niet heb kunnen winnen. Ik heb mezelf er maar bij neergelegd. Ik weet van mezelf dat ik gezond eet, beweeg en ben allang blij dat ik leef!

Tóch moet ik mezelf steeds verdedigen. Ik word beoordeeld en veroordeeld op een buitenkant door mensen die zien wat ze willen zien. Mensen die door hun onwetendheid niet weten waar ze over oordelen. Ik heb overgewicht, dús ik zal wel te veel eten! Dat dit een hormonale kwestie betreft valt niet uit te leggen. Als je het wel uitlegt zijn er zelfs mensen die zeggen dat ik bof met deze vorm van kanker. Want, zo zegt men, dan kun je tenminste niet zien dat je kanker hebt. ‘Van een ándere kanker val je zo vreselijk af!’

Blos

En dan is er nog die bijna altijd aanwezige vrolijke lach en die ‘gezonde’ rode wangen. Dat de blos er een van de koorts is, wordt niet gezien. Alleen door mij gevoeld. De lach wordt beoordeeld door derden als vrolijk, dus niets aan de hand. Mensen oordelen en veroordelen klakkeloos, zonder bewijs. Zelfs een criminieel wordt eerlijker beoordeeld. ‘Niet schuldig tot het tegendeel is bewezen’ gaat voor mij als schildklierpatient niet op. Een dagelijks terugkerend stil verdriet dat aan mij door andere schildklierkankerpatienten wordt toevertrouwd.

De werkelijkheid is anders. Ik zie positief zijn als een keuze. Als ik me zou gedragen zoals ik me van binnen voel, dan zou ik mezelf in de weg zitten en stil in een hoekje op de bank kruipen omdat ik gek word van de drukte om me heen. Dan zou ik niet meer bewegen omdat alles pijn doet. Dan zou ik niet meer buiten komen omdat ik me schaam voor mijn te groot geworden lijf.

De kunst is boven het oordeel te staan. Ik kies ervoor te genieten van het leven. Te lunchen met mijn lief. Gewoon, omdat het gezellig en lekker is. Te lachen. Gewoon, omdat er zoveel leuks te beleven is. Ik heb namelijk gezien dat het anders kan zijn. Dat je zo maar ineens erg ziek kunt worden. Genieten wordt daardoor zoveel intenser. Mijn advies? Pluk de dag!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: