Een paar dagen na het inmens drukke jungle survival weekend val ik in een gat. Maandag was ik nog veel te druk met wassen, drogen, vouwen en opruimen van de laatste resten van het weekend. Dinsdag was ik in complete euforie en hogere sferen doordat mijn blogs bij de Telegraaf gezondheid online waren gegaan. De tweets, berichtjes en felicitaties hielden me de hele dag bezig. Ik had geen tijd om adem te halen. Ik vloog, zelfs zonder Red Bull. Gisteren zweefde ik nog een beetje na tijdens een heerlijke lunch met mijn lief. Maar vandaag als iedereen weer de deur uit is naar school en het werk, ben ik leeg, helemaal leeg.
Bij dr. Rossi voelde ik het gisteren voor het eerst. Niks! Complete leegte. Ik moet in het luchtledige gestaard hebben, want dr R. kijkt me onderzoekend aan om me vervolgens te vragen: Wat voel je nu? Geen idee? Ik voel niks. Ik denk niks Gewoon leeg. Helemaal niks. Ik kon niet bij mijn gedachten komen. Ik wilde dingen zeggen, maar het kwam er niet uit. Een beetje onbevredigend ging ik naar huis. De rest van de dag was gezellig, druk en vol en ik dacht er verder niet meer aan. Als ik de therapie uit loop, gaat de deur achter me weer dicht.
Vandaag is een druilerige dag. Koud en grijs is het buiten. Wanneer mijn lief naar zijn werk gaat en de jongens op school zitten , krul ik mezelf op in het hoekje van de bank. Ik geef de verwarming nog een tikje. Er is geen spoortje van de lente te vinden buiten. Normaal vind ik deze tijd voor mezelf heerlijk. Maar vandaag voelt het anders. Ik ben ongedurig. Ik wil schrijven maar er komt niets uit mijn pen. Een pen die me dierbaar is. Een symbool voor alles waar ik de afgelopen jaren voor heb gevochten. Een pen van doorzettingsvermogen en geloof in een “ je kan het”!
Ik voel me inmens alleen vandaag. Nog steeds kan ik geen gevoel oproepen bij wat ik denk. Alsof de drukte van de afgelopen dagen me heeft leeggezogen. Ik heb behoefte aan gezelligheid, een bakje koffie een lach. Zelfs Gerritje is stil vandaag. Ik zet de radio maar wat harder. De woorden van Sting op de radio komen niet binnen. Een beetje stuurloos loop ik nog maar een keer naar de keuken. De leegte houdt me gevangen. Ik moet dit doorbreken.
Alsof Gerrit aan voelt dat zijn vrouwtje in een gat zit, begint hij ineens te kwebbelen. De muziek op de radio wordt vrolijker bij elk babbeltje dat hij maakt. Alsof ze elkaar aansteken. Ondertussen komt mijn zoon thuis. Samen zetten we een bakje koffie. Om 15.00 uur in de middag krijg ik eindelijk de moed om mezelf aan te kleden. De zon breekt heel stiekem ineens door de grijze wolken en de leegte maakt plaats voor een lach. Mijn lach!
Het is ook niet niks wat er de afgelopen dagen alleen al is gebeurd en dan heb ik het niet eens over alle voorgaande en daaraan voorafgaande dagen…..een druk weekend, mensen om je heen, bezig, bij de krant je blogs online…I
k herken je reactie, Anke. Ook ik val in een gat na emoties, na drukte en soms zelfs op maandag als Man naar zijn werk is en ik weer alleen ben na twee dagen samen…
Ik vind het beslist niet gek zoals je reageert en beslist knap dan toch zomaar even een leuke blog te posten! X
Super lief! Dank je wel! Ja raar is dat he.. na drukte moet je misschien even verplicht de rust pakken in je hoofd ..zal wel een soort van teken zijn.. ff rustig aan xx
Och Anke….ik vind het zó herkenbaar…ik heb ook bitter weinig energie en alles is soms teveel, maar ga er toch voor want ik wil natuurlijk allemaal leuke dingen doen en beleven….en daarna is er dat gat…altijd weer…X
Anke, je doet het gewoon goed! Het is niet erg om af en toe in een gat te vallen. Wanneer de batterij leeg is, dan is het logisch dat deze niet meer reageert, dan laat je het een poosje liggen, of je zet het direct aan de lader. In jouw ‘leegte’ begon de oplading met Gerrit en je zoon die thuiskwam. Gun jezelf het moment dat je je realiseert dat alles even opgebruikt is en dat je weer mag opladen op jouw manier. Ik gun het je van harte en hoop dat het (voorjaars)zonnetje binnenkort weer gaat schijnen. Met je lach ben je al weer goed op weg! 🙂
Dank je wel voor je woorden lieve Jannie, zit een hoop wijsheid in!