Medemusketiers in “crime en life”

foto Anke van Haften 7 maart 2020 Het Non-fictie festival 2020

Met een tas vol boeken, boekenleggers, visitekaartjes, spiekbriefjes en  een gezonde dosis spanning vertrekken mijn lief en ik op 7 maart jl. richting Tilburg voor het allereerste Non-fictie festival waarvoor ik samen met zeven andere schrijvers ben uitgenodigd om onze boeken onder de aandacht te brengen. Vier schrijvers met ieder hun eigen verhaal op het gebied van “crime”en vier op het gebied van “life”. Allemaal verschillend maar toch zijn er de overeenkomsten.  Samen gingen we een strijd aan en hebben we ons verhaal op papier gezet.Eén voor allen, allen voor één. Medemusketiers, ieder op zijn eigen gebied.

Ik was verbaasd en vereerd tegelijk toen de uitnodiging kwam  om op dit eerste Non-fictie festival als één van de acht schrijvers mijn boeken te  laten zien. Omdat ik na het schrijven van de boeken vooral gericht ben geweest op herstel en het leven weer op te pakken, is de aandacht voor mijn boeken op de langere termijn wat achter gebleven. Het doel van het schrijven van “Goede kanker bestaat niet!” was in eerste instantie  een dagboek  en puur gericht op eigen verwerking en herstel . Na uitgave bleek het boek niet alleen een cadeautje voor mijzelf maar ook veel steun en herkenning voor anderen met de diagnose (schildklier)kanker. Medemusketiers noem ik ze, omdat ik lotgenoten zo negatief vind klinken. Wat is immers een lot? Mijn diagose noemde men “een lot uit de loterij’, “goede” kanker. Daarom besloot ik het vervolg “De kanker voorbij”ook uit te laten geven.  Na  de diagnose volgt namenlijk nóg een heel traject. Herstellen,  omgaan met onbegrip en restklachten, het leven weer oppakken en weer terugkeren naar de arbeidsmarkt. Dingen die voor velen vanzelfsprekend lijken, maar na een diagnose als kanker zeker niet vanzelfsprekend of gemakkelijk zijn.  Dat juist mijn verhaal deel mag uitmaken van dit eerste Non-fictie festival voelt aldus als een kroon op het werk dat ik voor deze speciale groep mensen heb gemaakt.

Aangekomen op een werkelijk fantastische locatie, Boot 013 in Tilburg, ontmoeten wij en ik mag wel zeggen, eindelijk live, de organisatoren van het festival, Patrice van Trigt en Marjan Gorissen de laatste is tevens één van de acht schrijvers. Ondanks dat ik hen niet ken voel ik een enorme vebondenheid. Sinds de bewuste uitnodiging voor deelname aan dit evenment hebben we dan ook intensief app contact gehad. Langzaam druppelen ook de andere schrijvers binnen.  De vier ‘true crime’ schrijvers , Majan Gorissen, Andries Bik, Jim de Koning en Klaas wilting en de overige drie ‘true life”schrijvers, Anya van der Gracht, Marianne Swinkels en Sander Verheijen.  De sfeer is meteen goed. Er heerst een ongedwongen  gezelligheid. Ondertussen loopt ook de onderverdieping van Boot 013 vol met gasten.  Zenuwen lopen op maar overheersen niet.

Dat laatste blijkt een zegen als op het laatste moment de intensief voorbereide vijf minuten pitch door tijdgebrek wordt gereduceerd tot 1 minuut. In mijn hoofd maak ik snel een paar keuzes wat te schrappen en wat zeker te vermelden. Of deze keuzes de juiste zijn, kan ik pas later voor mezelf beoordelen, maar hoe dan ook, is dat dan te laat. Na het voorstel minuutje volgt het interview op het podium met mijn drie collega “true life”schrijvers. We hadden van te voren geen weet  van de vragen dus het verloopt heel spontaan. Ook wanneer ons ter plekke wordt gevraagd om een klein stukje uit ons boek voor te lezen.  Voor mij persoonlijk een lastige keuze die ik misschien achteraf anders had gemaakt simpel om het feit dat ik juist het verhaal  met humor en postief  als ik ben, had willen brengen. Door de keuze van mijn stukje, hoe realistisch ook, lijkt mijn verhaal misschien te zwaar. Met de nadruk op lijkt, want juist dit stukje is zeer essentieel voor de postieve ommekeer in  het verder leven na kanker geweest. Hét moment waarop het besef kwam dat ik mijn mindset moest veranderen. Waardoor er eindelijk ruimte kwam voor een beter leven na kanker ondanks de restklachten. Dit is het bewuste stukje:  

“Hoe vertel je je geliefden dat je zielsveel van ze houdt, maar dat je niet kunt leven met jezelf? Dat je hen geen pijn wilt doen, juist door er te zijn? Dat je zo graag een ander persoon wilt zijn, je oude ik, in plaats van een op hol geslagen monster dat stijf staat van de hormonen? Dat je niet meer voelen kunt, hoe graag je dat ook wilt. Dat je lach niet echt is, dat je net doet alsof je geniet. Hoe leg je uit dat alles wat je denkt in tegenstrijd is met wat je zegt. Dat je blij bent dat je nog leeft ondanks je ziekte maar eigenlijk ook weer niet. Hoe leg je uit dat je je zo ondankbaar voelt als je dat hardop uitspreekt en daarom maar niets zegt.  Hoe vertel je iemand dat je niet meer verder wilt…..

Niet..”

Na het interview dat wordt gehouden door Patrice van Trigt en Roelant De By vallen alle zenuwen van me af om plaats te maken voor opluchting en trots. Klaar om te genieten. En dat doen we. Zowel mijn lief als ik. De klik met de andere schrijvers is enorm. Mooi om te zien hoe schrijven verbroedert. Na afloop blijven we gezellig eten. Eigenlijk hebben we een date in Lille om de volgende dag Disneyland aan te doen maar waarom zouden we een paar uur eerder alleen in een hotel gaan zitten als we gezellig na kunnen tafelen met zulke gezellige mensen. Terugkijkend kan ik alleen maar vol dankbaarheid zeggen dat ik natuurlijk nooit ziek had willen worden, maar wat ben ik gelukkig dat ik uit deze moeilijke periode zoveel moois heb kunnen halen en daar hoort dit eerste Non-fictie festival zeker bij. Dank jullie wel Patrice en Marjan!

Heb je dit evenment gemist en wil je graag nog een van mijn boeken aanschaffen met een boekenlegger met handtekening stuur me dan gerust een berichtje.

Meer info vind je hier

Eén gedachte over “Medemusketiers in “crime en life”

  • 18/03/2020 om 14:20
    Permalink

    Mooi om te lezen dat iets waar je toch met de nodige spanning naar uit hebt gekeken zo gezellig en goed is verlopen!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: