Mijn vingers bibberen als ik de letter wil in typen op mijn Telefoon. De regen maakt mijn bril nat en de letters worden steeds waziger. Mijn vingers zijn stijf, koud en ik kan ze niet stil houden. Wel tien keer gaat het verkeerd. Ik tril over mijn hele lijf. Nog steeds kan ik het niet geloven.Ik typ het woord dat ik zojuist op het scherm voor me zag staan,“ geslaagd!”
eigenwaarde
Geluk in een potje
Wie waren er wél voor je? Vraagt dr Rossi me. Ik lach en draai een beetje op mijn stoel. “Ja duhh , mijn man en kinderen, mijn buuf en die en die vrienden”. Ze kijkt me onderzoekend aan. “En dat vind jij normaal”zegt ze . Nou ja, logisch toch , antwoord ik terug. Terwijl ik het schaamrood langs mijn kaken voel glijden, bedenk ik me tegelijkertijd, dat het helemaal zo logisch niet is. Zij waren er wél, en wat maakt die anderen die er niet waren dan zo belangrijk?