Revalidatiedagboek (6)
Frustratie en boosheid voeren sinds vorige week de boventoon. De weerstand die ik voelde toen ik aan het eind van de week naar het revalidatiecentrum reed, is nog steeds voelbaar als een paar dagen later weer de kamer van de psycholoog binnen wandel. Hoe was je week? Vraagt de psycholoog voorzichtig bij het zien van mijn gezicht. En dan komt het…
De weken vliegen voorbij zonder dat er één letter op papier komt. Technisch niet helemaal waar want ik ben druk met de correctie van “De kanker voorbij”, maar bloggen zit er even niet in. Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik geen rust vind in mezelf en daarnaast ben ik ook nooit meer alleen. Vroeger vond ik het vreselijk om alleen te zijn. Ik werd er onrustig van. Maar tegenwoordig zou ik, uiteraard figuurlijk gesproken, een moord plegen om een uurtje met mezelf in één ruimte te mogen zijn. Raar eigenlijk hoe je kunt verlangen naar iets dat je tegelijkertijd ook zou kunt verafschuwen. Als je mij vraagt wat voor mens ben je. Een einzelganger of een kuddedier zou ik waarschijnlijk voor het kuddedier gaan. Ik houd van gezelligheid, mensen, vrolijkheid en leven. De laatste tijd merk ik echter dat diezelfde gezellige drukte me soms enorm opbreekt.
Ik vind het lastig om dit te uiten. Tijd te vragen voor mezelf. Rust creëren in een altijd levendige omgeving. Als ik zou vragen om de benodigde rust, zou dat over kunnen komen als een ‘ik vind het niet gezellig dat jullie er zijn’. Terwijl dat niet de reden is dat ik de rust even zoek. De onrust zit grotendeels in mezelf. Hormonen gieren weer door mijn lijf. Ik merk het aan de hartkloppingen, de hitte aanvallen in mijn gezicht, de jeukende huid, mijn enorm korte lontje. Tijd om weer te gaan prikken om te bekijken of er nog een juiste afstemming is tussen mijn tsh waarden en mijn dosering levothyroxine. Daarna moet ik eens gaan onderzoeken hoe ik een juiste balans kan creëren tussen gezelligheid en rust. Een gezonde afwisseling zou wenselijk zijn.
Omdat ik weet dat ik sinds de schildklierkanker tijdens een onrustige hormoonspiegel een onuitstaanbaar karikatuur kan zijn, houd ik mijn kaken op elkaar. Niet handig want de innerlijke onrust en onvrede bouwt zich alleen maar op. Beter zou het zijn gewoon eruit te gooien wat me irriteert. Wat zou dat bevrijdend werken als ik dat zou kunnen. Ik ben jaloers op de mensen om me heen die tactvol maar duidelijk kunnen spuien wat hen bezig houdt. Of dat nu in huiselijke sfeer is of in professionele kringen. Het zou ook gewoon moeten kunnen. Waarom zie ik wat dat betreft altijd beren op de weg, denk ik aan de eventuele consequenties terwijl de uitkomst ook wel eens gewoon positief zou kunnen zijn? Als ik er over na denk, druist mijn slik en vluchtgedrag volledig in tegen alles waar ik voor sta. Eerlijkheid en duidelijkheid. Wat ben ik bang te verliezen als ik hardop zou zeggen dat ik geen tweede viool wil spelen. Wat is de consequentie als ik nee zeg tegen iets dat ik niet wil doen omdat dit mijn taak niet is? ‘Gooi het er uit’, zegt mijn lief. Zeg hardop tegen de mensen die je pijn doen dat ze dat doen. Zeg dat je rust wilt, stuur mensen de kamer uit als je alleen wilt zijn. Geef terug dat je geen genoegen neemt met een tweede plaats. Laat mensen zich aan hun afspraken houden. Stop met jezelf gevangen houden in je eigen onrust. Bevrijd jezelf van alles wat dwars zit en gooi ’t eruit!
‘Sterk’! Denk ik bij mezelf en nog geen seconde later…Ja maar… daar zijn ze weer, die beren. Grrrrrr