Bijgelovig ben ik nooit geweest. Het leven loopt gewoon zoals het loopt. Toeval bestaat wel en pech ook. Maar vandaag voel ik me toevallig op vrijdag de 13e als een pechvogel die door een zwarte kat op haar pad is gekruist.
De weken vliegen voorbij zonder dat er één letter op papier komt. Technisch niet helemaal waar want ik ben druk met de correctie van “De kanker voorbij”, maar bloggen zit er even niet in. Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik geen rust vind in mezelf en daarnaast ben ik ook nooit meer alleen. Vroeger vond ik het vreselijk om alleen te zijn. Ik werd er onrustig van. Maar tegenwoordig zou ik, uiteraard figuurlijk gesproken, een moord plegen om een uurtje met mezelf in één ruimte te mogen zijn. Raar eigenlijk hoe je kunt verlangen naar iets dat je tegelijkertijd ook zou kunt verafschuwen. Als je mij vraagt wat voor mens ben je. Een einzelganger of een kuddedier zou ik waarschijnlijk voor het kuddedier gaan. Ik houd van gezelligheid, mensen, vrolijkheid en leven. De laatste tijd merk ik echter dat diezelfde gezellige drukte me soms enorm opbreekt.
Ik vind het lastig om dit te uiten. Tijd te vragen voor mezelf. Rust creëren in een altijd levendige omgeving. Als ik zou vragen om de benodigde rust, zou dat over kunnen komen als een ‘ik vind het niet gezellig dat jullie er zijn’. Terwijl dat niet de reden is dat ik de rust even zoek. De onrust zit grotendeels in mezelf. Hormonen gieren weer door mijn lijf. Ik merk het aan de hartkloppingen, de hitte aanvallen in mijn gezicht, de jeukende huid, mijn enorm korte lontje. Tijd om weer te gaan prikken om te bekijken of er nog een juiste afstemming is tussen mijn tsh waarden en mijn dosering levothyroxine. Daarna moet ik eens gaan onderzoeken hoe ik een juiste balans kan creëren tussen gezelligheid en rust. Een gezonde afwisseling zou wenselijk zijn.
Omdat ik weet dat ik sinds de schildklierkanker tijdens een onrustige hormoonspiegel een onuitstaanbaar karikatuur kan zijn, houd ik mijn kaken op elkaar. Niet handig want de innerlijke onrust en onvrede bouwt zich alleen maar op. Beter zou het zijn gewoon eruit te gooien wat me irriteert. Wat zou dat bevrijdend werken als ik dat zou kunnen. Ik ben jaloers op de mensen om me heen die tactvol maar duidelijk kunnen spuien wat hen bezig houdt. Of dat nu in huiselijke sfeer is of in professionele kringen. Het zou ook gewoon moeten kunnen. Waarom zie ik wat dat betreft altijd beren op de weg, denk ik aan de eventuele consequenties terwijl de uitkomst ook wel eens gewoon positief zou kunnen zijn? Als ik er over na denk, druist mijn slik en vluchtgedrag volledig in tegen alles waar ik voor sta. Eerlijkheid en duidelijkheid. Wat ben ik bang te verliezen als ik hardop zou zeggen dat ik geen tweede viool wil spelen. Wat is de consequentie als ik nee zeg tegen iets dat ik niet wil doen omdat dit mijn taak niet is? ‘Gooi het er uit’, zegt mijn lief. Zeg hardop tegen de mensen die je pijn doen dat ze dat doen. Zeg dat je rust wilt, stuur mensen de kamer uit als je alleen wilt zijn. Geef terug dat je geen genoegen neemt met een tweede plaats. Laat mensen zich aan hun afspraken houden. Stop met jezelf gevangen houden in je eigen onrust. Bevrijd jezelf van alles wat dwars zit en gooi ’t eruit!
‘Sterk’! Denk ik bij mezelf en nog geen seconde later…Ja maar… daar zijn ze weer, die beren. Grrrrrr
valt er opnieuw een bom in schildklierland. Deze keer gaat het om het schildklierhormoon met merknaam ”Teva”die niet goed leverbaar zou zijn. De berichtgeving leidt tot boosheid en paniek. “De schildklierpatiënt is geen jo-jo!” zijn gevoelens van frustratie die hardop spreken.
Die ongedurigheid heeft er altijd wel ingezeten bij mij. Ik heb een enorme drive, een wil en doorzettingsvermogen. Dat is ook meteen één van mijn mooiste eigenschappen. De ongedurigheid is de tegenhanger van deze prachtige eigenschap. Als ik ergens voor ga dan geef ik geen 100% maar 200%. Met een ongekende enthousiasme kan ik ergens inspringen. Wat ik wil bereiken, moet ik ook bereiken. Dat leg ik mezelf op. Wanneer dat niet één twee drie lukt, word ik ongedurig.
Iemand die me al een tijdje van een afstandje had gade geslagen in mijn doen en laten, vroeg me laatst “Wat is er mis met 100%?”. Ik was een beetje van mijn stuk gebracht door die vraag en wist eerlijk gezegd het antwoord niet. Wat ís er mis met 100%? Waarom heb ik de neiging om meer te geven dan 100%. Eigenlijk kan dat niet. Hij ging nog verder dan deze vraag en stelde me zelfs voor. Wat is er mis met 90% waarin je voor je jezelf een buffer opbouwt van 10% waardoor je energie opbouwt in plaats van meteen al je kruit verschiet?
Nu pás realiseer ik me hoe waardevol zijn advies was. Hij had gelijk. Méér geven kan niet! Je geeft wat je hebt en dat is 100%. Ik ben tijden de balans kwijt geweest doordat ik meer gaf. Of eigenlijk te veel aan één zaak. Omdat je al je energie moet verdelen tussen je werk, vrijwilligerswerk, man, kinderen, vrienden, hobby en huishouden loopt de emmer over wanneer je niet gewoon een eerlijke verdeling maakt. Zelf nú doe ik het weer. De volgorde in deze rij is al niet in balans.
En tóch terwijl ik zit te schrijven voel ik mijn onrust toenemen. Hoor ik een stemmetje in mijn hoofd die zegt.. Ga jij eens heel snel verder, ga eens haast maken. Maar dat gaat niet. Want hoe hard die stem ook roept. Door de omstandigheden van het nu ben ik gebonden aan het houden van rust. Het lijkt op een soort van afkicken. Van 300% naar 100% of misschien wel die 90 met 10 in de reserve. Het voelt als een slakkengang omdat ik de run van een jachtluipaard bezat.
Ik schrijf verder en ondertussen neem ik alles in mijn omgeving rustig op. Gerritje keuvelt en rinkelt met zijn belletjes. Op de achtergrond staat Goede Tijden Slechte Tijden aan. Mijn zoon die een vrije dag heeft, komt ondertussen met een slaperig hoofd naar beneden. Smeert een boterham en heeft alleen maar oog voor zijn telefoon. Duidelijk een normale puber. Het zonnetje schijnt en voelt heerlijk warm aan in mijn rug. Mijn zoon zet voor zichzelf en voor mij een kopje. Ik leg mijn schrijven aan de kant en neem mezelf vandaag voor om de slakkengang en de jachtluipaard run te laten voor wat ze zijn en verder te gaan met de snelheid van een mens… wat voelt dat goed!
De storm die een paar dagen over ons land heen raasde is gelukkig weer wat gaan liggen.
Ik houd niet van storm! Geen idee waarom, maar ik word er onrustig van. Van kind af aan waait het bij mij van binnen even hard als diezelfde wind die buiten door de bomen raast. Het is niet dat ik bang ben voor de storm. Dit zit veel dieper. Storm verooorzaakt een onrust die ik niet kan uitleggen. Een wind die door mijn botten waait en zo koud is dat ik niet meer warm wordt.
Toch heb ik dit keer de storm getrotseerd. Ondanks de onrust en het feit dat ik nachten niet heb geslapen door het geklepper van de wind, ben ik er doorheen gegaan. Ik had een belofte gedaan. Beloftes mag je niet breken dus ben ik door de storm heengegaan om mijn belofte na te komen. En dat heeft me meer gebracht dan een mooie ontmoeting en een goed gevoel. Met de wind in de haren en de regen striemend tegen mijn gezicht liep ik voor het eerst sinds een lange tijd gelukkig door de stad heen. Een uurtje ben ik maar weg geweest. Maar in dat uurtje lijkt het alsof de innerlijke onrust die ik bij me droeg is weggewaaid in de storm.
En nu een dag of twee later zit ik lekker opgekruld bij de verwarming naar buiten te kijken. De takken van de boom achter mijn huis wiegen rustig heen en weer op de wind.Donkere wolken drijven zachtjes voorbij. Ik voel me gelukkig.Ik heb zojuist gezellig een bakje koffie gedronken met mijn allerbeste vriend.
Het begint te regenen en de takken van mijn lievelingsboom zwiepen harder en harder. De onrust in de lucht neemt weer toe.., en ik.?
Ik voel nog niks van deze toenemende onrust. Ik heb een mooi boek te lezen, en geniet van mijn verse tulpjes die ik mezelf cadeau heb gedaan. Mijn vogeltje kwebbelt gezellig naast me en ik ben helemaal kalm. Dit ga ik zo vast proberen te houden, denk ik bij mezelf terwijl ik de verwarming nog iets hoger zet en de radio aan doe. Ik moet meteen glimlachen, want op de radio klinkt..
Calm after the storm.