‘Wat doe jij tegenwoordig’, vraag een kennis die ik al een tijdje niet meer heb gezien.
Ik glimlach en antwoord dat ik een nieuwe baan heb. Ze reageert meteen enthousiast. ‘Oh leuk, wat dan’ en met een nog bredere lach van immens geluk vertel ik haar dat ik van lachen en zwaaien mijn beroep heb gemaakt.
Nieuwe column voor onzichtbaar ziek. Hoe gaat het? .Het lijkt zo’n simpele vraag. “Hoe gaat het?” Tóch weet ik het antwoord vaak niet zo één–twee-drie. Tenminste, het ligt er aan wie het vraagt. Eigenlijk raar hoe ik bij de één een compleet ander antwoord kan hebben als bij de ander, terwijl de vraag hetzelfde is. Maar is dat eigenlijk wel zo raar?
Nadat we de Brooklyn Bridge zijn overgestoken brengen we de laatste avond in New York onverwacht door in een Cubaans-Chinees restaurant waar we getrakteerd worden op een hilarisch theaterstuk van de lach. Niets is wat het lijkt en zo is het ook bij mij..
Petje Pietamientje is er beroemd mee geworden. Met zijn “Stom he, ik vind het gewoon lekker” heeft hij heel wat potjes pindakaas verkocht. Mijn moeder zei altijd. Stom mag je niet zeggen want dat betekent dat iemand niet kan praten. Wat je eigenlijk bedoelt is dom. Klopt, maar om de een of andere reden klinkt het niet.. “dom he?”