Steeds vaker komen de vragen die me tijdens de revalidatie zijn gesteld weer terug. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat doe ik of denk ik en word ik daar beter van? Is het helpend? Waar ligt de grens? Hoe bewaak ik die, wat moet ik daarvoor doen of misschien, belangrijker nog, laten?
Van juli tot en met oktober vorig jaar doorliep ik een ravalidatie traject. In eerste instantie voor een hernia die chronisch bleek, maar gaande het traject werd me steeds duidelijker dat de hernia niet het enige was dat me dwars zat. De kankerdiagnose en alles wat daar aan vast zat een paar jaar daarvoor, had duidelijk nog wat verwerking nodig en daarnaast was ik allesbehalve gelukkig op mijn werk. Een bore out zorgde voor klachten vergelijkbaar met een burnout. Ik voelde me waardeloos, geloofde niet meer in mijn kunnen en die gedachten werden in een negatieve spiraal versterkt door de stressvolle omgeving waar ik in vast dacht te zitten. Dat ik zelf de keuze had om een ander pad te kiezen, leerde ik tijdens het revalidatietraject. Ik ging meer bewegen, viel 15 kilo af en deed een bewuste stap terug om iets te gaan doen wat ik leuk vond. Er kwam rust en balans in mijn dagelijks leven, mijn werk en mijn hoofd.
Bijna een jaar na de eerste revalidatiedag, maak ik de balans op. Beweging is nog steeds iets wat me goed doet. Ik probeer me te houden aan alles wat ik in die maanden van revalidatie heb geleerd maar toch komt de herniapijn weer terug en stijgt de onrust in mijn hoofd weer. Wat gaat er mis? Ga ik zelf over mijn grenzen heen, passeren anderen de grenspost van mijn wezen? Hoe bewaak ik dat? Mijn gedachten lijken een kluwen wol die geheel in de knoop zitten. Wat doe ik verkeerd? Moet ik meer afstand nemen? Moet ik vaker nee zeggen? Moet ik duidelijker zijn als het om mijn gevoel gaat? Ik voel me vedrietig en aan de andere kant voel ik me blij. Ik voel me opgelucht en teleurgesteld tegelijk. Ik voel…. te veel!
Er is ook in een korte tijd te veel gebeurd. Andere baan, andere mensen om me heen, positief ervaren dat het ook anders kan, een tweede boek, een rijbewijs, een sollicitatie, een verhuizing, een te veel aan prikkels, te veel geven, te veel nemen, te veel vertrouwen, te veel geloven, te veel frustratie, te veel onduidelijkheid, te veel uren, te veel social media, te veel was, te veel huishouden, te veel geschreeuw in de tuin naast me, te veel pijn, te veel slaap, te veel van alles tegelijk.
De constateringen, feiten en conclusies vullen mijn hoofd. Een verdwaalde traan rolt lang mijn gezicht naar beneden. Daar zijn ze weer de vragen. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat doe ik of denk ik en word ik daar beter van? Is het helpend? Waar ligt de grens? Hoe bewaak ik die, wat moet ik daarvoor doen of misschien, belangrijker nog, laten… lees verder