Nog even en dan mag ook ik naar huis. Met een tevreden zucht kijk ik om me heen. De werkvloer lijkt uitgestorven. De meeste collega’s zijn deze middag al vroeg naar huis gegaan. De kerstboom en de kerst chocolaatjes op de tafel staan er een beetje verlaten bij. En toch voel ik me niet alleen..
Het begint al in de ochtend. Schichtig kijk ik om me heen in de bus op weg naar mijn werk. Zo onopvallend mogelijk, mijn neus diep in mijn jas in de hoop niet te worden herkend. De dag ervoor viel de plaatselijke krant in de bus en staarde ik tot mijn grote schrik naar een close up van mezelf. Ik merk dat ik moeite heb met de publieke belangstelling. Hoe doen BN-ers dit? Zal dat ooit wennen? Op mijn werk aangekomen word ik wederom geconfronteerd met mijn eigen beeltenis. Op de balie ligt een exemplaar van ‘De kanker voorbij’. ‘Eigen schuld Ank’, denk ik bijna schuldig, ‘had je maar voor een andere kant moeten kiezen’ eentje waar niet levensgroot je gezicht op te zien is.
Mijn collega heeft het er neergelegd. Uit trots, respect en hulp om mijn boek onder de aandacht te brengen. Ik twijfel of ik het exemplaar moet laten liggen. Ik vind de belangstelling lastig. Ik wil niet opdringen, niet de indruk wekken dat ik dit om de aandacht heb gedaan zoals bij mijn eerste boek ‘Goede kanker bestaat niet’ door derden hatelijk is gereageerd. Ik ben juist zo gelukkig dat ik een nieuwe start heb kunnen maken in een omgeving waar ik me op mijn plaats voel. Het gevoel krijg dat ik word gewaardeerd, ‘er mag zijn’. Werk en privé dien je gescheiden te houden. Hoewel aan de andere kant juist het ‘weer aan het werk gaan na de kanker’ een wezenlijk deel van dit boek is.
De reacties komen al gauw. Stuk voor stuk positief en ik word iets rustiger in mijn gevoel dat mijn gezicht zo prominent op de balie prijkt. Toch blijft het knagen. Hoe kwetsbaar is dit? Het schrijven is al een kwestie van jezelf bloot geven. Dat men jouw persoonlijke verhaal gaat lezen en vervolgens een mening kan delen, is, op afstand, al eng genoeg , maar nu zit ik er letterlijk bij. Het vraagstuk blijft me bezig houden. Waarom heb ik geen moeite met het opschrijven maar wel moeite met de hele persoonlijke vragen over mijn kankerverleden, de gevolgen? Ben ik dit alles eigenlijk wel voorbij?
Ja! Toch wel, weet ik een dag later met stelligheid te beantwoorden. De eerste recensies komen binnen en deze bezorgen me zo’n warmte dat ik van binnen voel dat het goed was om mijn verhaal te delen. Terwijl ik op mijn laptop de reacties lees, valt mijn oog ineens op de datum rechts onderin de hoek. De 14e… De 14e!!!! Met schrik besef ik welke datum het is. Ik ben de 12e voorbij. De dag dat inmiddels zes jaar geleden de helft van mijn schildklier werd verwijderd. Op 26 april, twee weken daarna klonk de diagnose. Geen seconde heb ik er bij stil gestaan en dat is voor het eerst sinds 6 jaar. Goed teken dus! Ik glimlach. Sterk, de kwetsbaarheid verdwijnt weer uit mijn systeem. Totdat ik in de sportschool wordt aangesproken door een sport collega… ‘Hee stond jij niet in de krant..?.’ Helluppp!!
De kanker voorbij is sinds 7 april 2018 te bestellen bij de (internet) boekhandel of via Droomvallei uitgeverij.
Als kind heb ik me altijd afgevraagd waarom men een dag waarop iemand op gruwelijke wijze sterft, ‘Goede Vrijdag’ noemt. Ook nu ik volwassen ben kan ik me er nog steeds geen voorstelling van maken. Wat het ‘goed maakte als kind was de vrije dag die we op de Katholieke lagere school kregen, de paaseitjes en de film van Jesus Christ Superstar. Die vrije dag is er in de loop der jaren bij in geschoten, de eitjes blijven lekker , maar wel met mate en de film, ja die blijf ik trouw kijken..
Het verhaal van de dagen rond Pasen heeft me altijd geïntrigeerd. Niet de gruwelijke dood, maar wel het verraad van een vriend, een vertrouweling, de wijze waarop een hoge heer zijn handen in onschuld wast terwijl hij diep van binnen best wist dat wat hij deed niet klopte, maar zich liet meeslepen door de zogenaamde wil van het volk. Nog steeds beweegt de mensheid zich op deze manier. Meningen van mensen die zich verenigen op met name social media die een ander individu tot op de grond toe kunnen afbranden. Bestuurders die onder het mom van ‘een goed leider doet wat het volk wil’, de verkeerde keuzes maken, onderling verraad door jaloezie en afgunst, simpelweg om er zelf beter van te worden. Zo veel is er dus niet veranderd…
Zo mijmer ik een beetje in mezelf als ik in de bus zit op weg naar mijn werk wanneer ik deze ochtend, nog een beetje wankel van de avond ervoor aan deze goede vrijdag begin. Gisteren heb ik net als voorgaande jaren naar The Passion gekeken. De moderne, muzikale vertelling van het verhaal van Jesus Christus in de laatste dagen voor Pasen. Ieder jaar in een andere stad, iedere jaar door een andere muzikale cast. Omdat witte donderdag nu eenmaal op donderdag valt en manlief is werken op donderdagavond, kijk ik eigenlijk altijd alleen. Dit jaar keken we samen. Een verrassing, een andere beleving gewoon omdat degene van wie je zo veel houdt naast je zit. Het is bijzonder hoe de liefde tussen mijn lief en mij na bijna 28 jaar nog steeds groeiende is. Wat dat betreft bekeek ik The Passion dit jaar door een roze bril
Op mijn werk aangekomen, geïnstalleerd achter de balie, zit ik klaar voor de laatste lange werkdag van deze week. Het lijkt uitgestorven, maar schijn bedriegt. Gezellige bedrijvigheid vult “mijn” Frontoffice. Wanneer het even stil is, wipt er een collega aan met een vrolijk met roze flamingo’s ingepakt cadeautje. ‘Voor jou’, zegt ze. In het vrolijke pakje zit een bril.. een roze bril met twee gele kuikentjes die nieuwsgierig uit een ei kijken…
Ik glimlach en ik word warm van binnen en van buiten tegelijk van dit lieve gebaar en de roze bril. Deze vrijdag belooft een hele Goede vrijdag te worden!
Ik wens iedereen een vrolijk Pasen!!
2017 was het meest leerzame jaar ooit. Het lijkt al weer ver weg, maar eigenlijk is het nog maar een half jaartje terug dat ik mijn revalidatie traject afrondde met een paar zeer wijze lessen op zak. Het zijn zware jaren geweest na de kanker in 2012. Een tijd van vallen en opkrabbelen tot een voorzichtig staan om weer te vallen en weer op te staan. Het was in deze tijd dat ‘lachen en zwaaien’ een perfect overlevingsmechanisme bleek te zijn om, hetzij wankel, omhoog te blijven. Ik zeg bewust overlevingsmechanisme want dat was het oprecht. Zonder deze instelling was het anders met me afgelopen.
Natuurlijk moest ik leren om zonder dit mechanisme overeind te blijven. Kracht hervinden om opnieuw te beginnen met gezondere inzichten. Dat bleek een zware klus, maar met behulp van dr. Rossi en een revalidatietraject waar ik achteraf al jaren eerder aan had moeten deelnemen, is het me gelukt om het lachen en zwaaien te beperken tot een minimum.
Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer iets weg lachte, maar de keren dat ik dit mechanisme toepaste was er doodgewoon geen andere mogelijkheid. Niet met iedereen valt immers te praten. ‘Kies je battles’ is een gezondere manier om met de dingen om te gaan. Soms kun je beter lachen en zwaaien en net doen of je neus bloed en soms moet je gewoon zeggen waar het op staat. Ik leerde mijn mechanisme anders te gebruiken.
Sinds een paar maanden lach en zwaai ik nog steeds. Niet langer vanuit een overlevingsmechanisme maar oprecht. Ik heb mijn plekje gevonden tussen de mensen uit de sociale hoek. Met een volle glimlach beantwoord ik de vragen van de mensen die aan mijn balie komen of mij telefonisch benaderen. Vaak is het gezellig druk en soms is het vreselijk rustig. En toch verveel ik me dan niet want mijn werk is op dat moment om een ieder die langs mijn balie komt een vrolijke lach en zwaai te bezorgen.
Vandaag staan er chocolaatjes op mijn balie. Ze worden welkom ontvangen en natuurlijk krijg ik de vraag of ik wat te vieren heb. Met een volmondig ja en een lach van oor tot oor, vertel ik ze mijn feestje. Ik lach en zwaai straks ook vanuit de auto. Niet meer wuivend als de koningin naast de chauffeur maar ik mag zelf de chauffeur zijn. Voor het eerst sinds een hele lange tijd staan mijn voeten volledig stabiel op de grond. Ik ben geland. Ik lach en ik zwaai oprecht!
Ik weet nooit zo goed wat ik van deze dagen moet vinden. De beste manier om zo’n dag te benaderen is met een open vizier denk ik altijd maar. Nu helemaal want ik ben immers pas 9 weken werkzaam op mijn nieuwe plek. Misschien is dat ook juist een voordeel. Mijn blik is nog puur en zonder historie. Geen gemengde gevoelens over mensen of gebeurtenissen. Mijn mening is nog niet gekleurd. De eerste bijeenkomst heb ik gemist omdat deze heeft plaatsgevonden voordat ik kwam werken, dus met een kleine voorbereiding zodat ik in ieder geval wist waar het over zou gaan, rijd ik een beetje nerveus in de drukke ochtendspits naar de plaats van bestemming. Té druk, want ondanks dat we vroeg van huis vertrekken, kom ik nét op tijd de kamer binnen.
Waar ik daar eerder bloednerveus van geworden zou zijn, nemen de zenuwen nu niet de overhand. Een duidelijk signaal dat ik me al redelijk op mijn gemak voel binnen deze groep collega’s maar ook een teken dat ik anders ben gaan kijken naar dit soort situaties. Ik stel me netjes voor aan de trainers en zodra we zitten gaan we van start met een dia waar verschillende foto’s op staan van mensen met een bepaalde mimiek of bezigheid. Welk plaatje geeft jouw gevoel weer van hoe je hier zit? Lastig. Ik voel me geen gespierde , zongebruinde Brad Pitt en ook geen ongeïnteresseerde baby dus kies ik het meisje dat vrolijk vlinders aan het vangen is. Zij past bij mij. Ik heb immers een open blik, zie wel wat er op me af komt vliegen en vrolijk ben ik van nature. Dat ik met deze omschrijving al meteen de essentie van de dag heb gevonden, weet ik pas een paar uur later.
De training biedt door middel van 6 kleuren aan persoonlijkheidsynamieken, inzicht in de fundamentele verschillen van mensen bij samenwerken, leren en communiceren. Na een rondje langs de verschillende kleuren met uitleg die op de muur zijn geplakt weet ik het. Ik ben zo groen als gras. Kan niet missen. Sterke behoefte aan contact met mensen, voelsprieten en antennes die alles oppikken zelfs het gesprek in het restaurant aan de tafel naast mij, expressief, gevoelig, ik word gek van lange stiltes en tikkende klokken en moet continu geprikkeld blijven anders slaat de verveling toe. Hoewel ik ook in oranje mezelf terug lees in de zin van een grote gedrevenheid en enthousiasme. En ook paars geeft herkenning in de zin van het realisme, aanpassingsvermogen en uiterste betrouwbaarheid. Ook de andere kleuren, geel, blauw en wit bevatten elementen waar ik mij in vinden kan. Groen is dus nog geen uitgemaakte zaak.
We gaan de kleuren verder bekijken. Aan de hand van filmpjes waarin twee mensen van uit een bepaalde dynamiek met elkaar een gesprek voeren over samenwerking of communicatie vindt de luisteraar herkenning of juist helemaal niet. Bij het eerste filmpje is het al raak. Wanneer je mij in het diepst van mijn ziel raakt, is het klaar.. Hier kan ik mij helemaal in vinden. Vol enthousiasme schuif ik mijn stoel naar voren om hem na enige verdere verdieping weer snel naar achteren te schuiven. Ook de kleuren erna doen mij twijfelen over mijn zijn. Het irriteert me een beetje. Zo besluiteloos ben ik doorgaans niet. Bij ieder filmpje dat voorbij komt denk ik meer en meer dat ik niet toebehoor aan één kleur, maar een heel kleurenpalet met alle kleuren van de regenboog. Je ben immers ook geworden wie je bent door omstandigheden, verleden en ervaring. Tot groen en dan weet ik het zeker. Dit ben ik, het meisje dat vrolijk vlinders vangt! Ik heb mezelf kleur gegeven.
Zo krijgen al mijn collega’s langzaam kleur en vormt zich een prachtige regenboog van samenwerking tussen 22 verschillende harten die 6 kleuren delen. ‘Duidelijkheid in communicatie, begrip voor de ander, waarheid, geloof, vertrouwen en respect’. Wij komen er wel.
“Jij bent niet geschikt voor een baan in de frontlinie”, werd er tegen me gezegd. Een uitspraak gefundeerd op een basis van niets. Een basis waarin hectiek alleen bestond in huiselijke sfeer met een negatieve lading en niets te maken had met werk. Omdat ik gebroken was op het moment dat het tegen me werd gezegd en mijn taken waren uitgekleed, geloofde ik er in. Ik was gesloopt door ziekte, onbegrip, verlies en gleed ongemerkt in een negatieve spiraal naar beneden tot het punt waarop ik me zo verveelde dat ik niet meer in staat was tot de meest simpele bezigheid zonder fouten te maken. Ik werd steeds banger om nog meer fouten te maken waardoor de fouten zich opstapelden en me steeds dieper de afgrond in sleurden.
Ik wist wat een burn out was, maar dat je juist door te weinig uitdaging je net zo ziek kon voelen was voor mij een totaal onbekend fenomeen. Ik begreep niet wat er met me aan de hand was toen ik letters ging omdraaien, verkeerde woorden ging gebruiken en het zweet me uitbrak als ik een simpele mail moest versturen. Totdat ik er door een psycholoog bij de revalidatie op attent werd gemaakt dat dit een hele duidelijke oorzaak had. Een total bore out. Dagelijks liep ik ertegen aan dat ik niet eens de meest simpele opdrachten uit mijn handen kon krijgen en steeds meer ging ik geloven dat ik een waardeloos werknemer was, onderstreept door de negatieve feedback. Uiteindelijk geloofde ik zelfs dat ik niet alleen een slecht werknemer was, maar ook een slechte echtgenoot en moeder.
Door de revalidatie kreeg ik weer inzicht in wat er met me aan de hand was. Het lag niet aan mij. Ik miste uitdaging, zin en plezier in mijn dagelijkse werk. Ik miste mensen om me heen, het verlenen van service, de hectiek en diversiteit waarmee ik in de jaren daarvoor gewerkt heb. Ik koos voor een andere weg en zocht de hectiek weer op. Zou het me lukken om mijn hoofd koel te houden als alles tegelijk zou komen, zou ik het alleen kunnen? Zou degene die me heeft gezegd dat ik niet geschikt was voor de frontlinie gelijk hebben of ken ik mezelf uiteindelijk toch het beste? Tot vandaag bleven deze vragen door mijn hoofd spoken. En nu weet ik het antwoord. Dat gevoel van heerlijke hectiek. Dat de adrenaline door je aderen vloeit, het bloed je naar de wangen stijgt, je hart bonst van opwinding maar dit alles met een positieve lading. Een plus en minpool die elkaar raken waardoor je begint te lopen als een geoliede machine. Het gevoel van hectiek, het gevoel dat je leeft!
Deze advertentie is natuurlijk fictief. Er zal nooit expliciet worden gevraagd naar een werknemer die iets mankeert, of dat nu schildklierkanker is of wat anders. Sterker nog; een studie onder leiding van Beatrice Uziely van de Tel Aviv University, wijst uit dat mensen met schildklierkanker twee jaar na de diagnose een hoger risico op werkloosheid lopen, als ook op verminderde inkomsten na een periode van 2 tot 4 jaar. De bevindingen laten zien dat er een betere begeleiding nodig is om terugkeer naar volledige werk te bevorderen. Lees verder.
Deze uitkomsten komen voor mij en andere schildklierkankerpatiënten niet als een verrassing. Dat het een worsteling is om de draad weer op te pakken na deze ziekte is voor de meesten, uitzonderingen daargelaten, een feit. Vermoeidheid, concentratiestoornissen en hormonale disbalans eisen hun tol. Juist deze restverschijnselen zijn zo moeilijk uit te leggen. Vermoeidheid? Tsja, ‘iedereen is wel eens moe’. Last van de warmte hebben we allemaal. Een opmerking als ‘wij hebben toch airco?’ bewijst dat de gevolgen van temperatuurverschillen echt niet begrepen worden. Hormonale disbalans wordt al gauw neergezet als ‘niet stressbestendig’ en dat je tijd nodig hebt om weer te herstellen en daardoor minder flexibel bent is ook geen pré.
Veel restklachten na schildklierkanker worden weggeschreven als depressie of een burn out, terwijl dit vaak te wijten is aan het feit dat de patient gewoon nog niet goed is ingesteld op het schidldklierhormoon. Wanneer er meer bewustwording zou zijn voor de restklachten en er betere begeleiding zou komen met ruimte voor voldoende rustmomenten en regelmaat, zou de instroming naar volledig werk veel soepeler verlopen. Dat scheelt niet alleen een heleboel leed bij de schildklierkankerpatiënt, maar ook een hoop kosten en ongemak voor zowel werkgever als uitkeringsinstantie. De werknemer wil namelijk wel graag!
Ziek melden is iets waar veel mensen moeite mee hebben. Zeker wanneer je nog in het bezit bent van een tijdelijk contract. Soms kiezen mensen ervoor om zichzelf te beschermen tegen het dreigende baanverlies door vrijwillig minder te gaan werken om vol proberen te houden wat uiteindelijk niet lukt. Gevolg: lagere inkomsten. En zo word je dubbel gestraft.
Niet alleen de medische obstakels kunnen ervoor zorgen zijn dat je uiteindelijk toch je baan verliest. Soms wegen ook cosmetische redenen mee in de beslissing om een contract niet te verlengen. Een litteken in de hals dat het zicht zou ontsieren voor klanten, of gewichtstoename waardoor men niet fit of representatief genoeg zou zijn. Ik hoop met heel mijn hart dat dit slechts uitzonderingen zijn, maar het feit dat het gebeurt zegt genoeg over de nog steeds aanwezige onwetendheid met betrekking tot deze ziekte.
Ik hoop op wat meer bewustwording na het lezen van de studie en dit artikel. Eenmaal goed ingesteld kan een schildklierkankerpatiënt namelijk een waardevolle aanvulling op uw team zijn, zéker waar het gaat om motivatie.