De regen komt met bakken uit de hemel. Van een veel te hete week, lijkt het weer omgeslagen te zijn naar de herfst. Ik zet een kop koffie. Terwijl ik met mijn kopje naar de bank loop zwiept een klein gouden blaadje zachtjes heen en weer tegen mijn pols. Mijn gedachten dwalen af ..
Mijn telefoon maakt een zacht zoemend geluid. Een whatsappje op afstand. Mam, ik heb het apartement! Ik slik en feliciteer mijn zoon. Nog geen 10 minuten later komt het volgende bericht. Mam, ik heb een apartement! Ik slik en feliciteer mijn andere zoon. Het dringt maar langzaam tot me door. Zo komen ze samen ter wereld en zo gaan ze samen uit huis. Tien minuten later slik ik nog een keer, een traan ontsnapt uit mijn ooghoek.
En dat is raar, want ik heb alle reden om voorop in de fanfare feest te vieren.Na een lange ziekteperiode , onzekerheid en verdriet, staat mijn leven weer in de lift omhoog. Ik ben op een zoektocht geweest naar mezelf en vond op mijn weg vooral kracht en positiviteit. De tegenslagen hebben me juist laten zien dat ik kan doorgaan. Wat wil je nog meer zou je zeggen..
Een goede vraag, want hoe mijn leven ook weer de goede kant uit gaat, ik blijf het gevoel houden dat ik achter de feiten aan loop en niet kan bij benen wat er allemaal in een razendsnel tempo gebeurt. Zelfs erover schrijven , valt me momenteel moeilijk. Ik kan niet goed onder woorden brengen wat ik precies voel. Ik ben blij en gelukkig en vooral dankbaar voor de mensen die in me geloven , de kansen die me worden gegeven en de tijd en rust die me is gegeven om weer de trotse tambour-maître te worden die ik van binnen ben. En aan de andere kant ben ik vreselijk onzeker en bang deze zelfde mensen teleur te stellen.
Zoals ik me nu voel, past precies bij de uitkomst van de enneagramcursus die ik een paar jaar geleden heb gedaan. Mijn overheersende type was een duidelijke acht. De acht die staat voor de leider. De acht van kracht en sterkte met lust als passie. Als ik iets wil bereiken ga ik er voor met alles wat ik in me heb. Op een goede tweede plaats stond het type twee. De helper, zorger met trots als passie. En het klopt. Maar juist deze tegenstelling maakt mij als mens soms zo tegenstrijdig.
Het is een tegenstelling die mezelf in de war brengt. Aan de ene kant ben ik de sterke vrouw die knokt en doorgaat tot haar doel is bereikt. En aan de andere kant is daar de vrouw die bang is te falen. De vrouw die haar gevoel voorop zet, maar de feiten laat spreken. De vrouw die diep van binnen weet dat er zo veel meer in zit, maar niet precies weet wat. De vrouw die goud eerlijk is, maar niet alles durft te zeggen. De tamboer-maître die voorop loopt, maar ook achter de fanfare aanhuppelt omdat ze het niet bij kan benen.
En dat laatste frustreert me. Achteraan lopen is niet wie ik ben. Het wordt tijd dat de piccolo naar voren treedt in de fanfare om als trotse tamboer-maître de mace weer hoog in de lucht te gooien met het volste vertrouwen dat ze de stok ook weer opvangt.