De regen komt met bakken uit de hemel. Van een veel te hete week, lijkt het weer omgeslagen te zijn naar de herfst. Ik zet een kop koffie. Terwijl ik met mijn kopje naar de bank loop zwiept een klein gouden blaadje zachtjes heen en weer tegen mijn pols. Mijn gedachten dwalen af ..
Als aandenken kocht ik in Canada een goudkleurig armbandje met een ‘maple leaf’ een esdoorn blaadje, eraan. Gewoon een heel simpel, goedkoop armbandje maar het stal mijn hart net als het land vol ongerepte natuur waar dit esdoornblaadje voor staat. Toen ik gisteren op mijn werk kwam was het blaasje van mijn armband verdwenen. Gevallen, verloren? Hoe dan ook, ik voelde me verloren. Het was al geen beste week en het verlies van het blaadje was dan ook de druppel. Huilend appte ik mijn lief. Zijn antwoord was er een om over na te denken. Het blaadje dat is gevallen staat voor loslaten. Je moet loslaten waar je geen invloed op hebt. En dat is waar… Maar hoe doe je dat? Met een kale armband zonder blaadje reed ik die middag hoopvol naar huis. Hoeveel er ook is gebeurd sinds ik terug ben uit Canada. Het gevoel wat ik daar had is nooit weggeweest. De herinneringen vloeien terug in een hoofd wat de laatste weken veel te druk is geweest met andere dingen. Dingen waar ik geen invloed op heb. Dingen die ik los moet laten. Heel even kijk ik zonder verder na te denken opzij. In mijn ooghoek zie ik hem glinsteren. Even later bungelt het kleine goudkleurige blaadje weer trots aan mijn armband.
Terwijl ik mijn koffie opdrink waan ik me in de tuin van ons spook Bed & breakfast midden in Toronto. We zitten aan het ontbijt in de tuin, midden tussen de eekhoorntjes. Ongelooflijk hoeveel eekhoorns er midden in zo’n grote stad leven en hoe brutaal ze zijn. Als we de door cooky zelfgemaakt e pannekoeken en roerei weer binnen hebben vertrekken we weer richting hop on hop off bus. Twee hele dagen mogen we er gebruik van maken. Vandaag staat een bezoek aan de CN tower gepland. We waren gewaarschuwd dat dat vooral vroeg moesten zijn want in de middag staan er dikke rijen om naar boven te kunnen. Het is een perfecte dag voor de CN tower. De hemel is strakblauw. We kopen een kaartje bij de kassa en binnen een kwartier staan we 350 meter, met een uizicht zo mooi, boven de grond. De toren zelf is 553 meter hoog maar de lift die wij nemen, voorzien van glazen panelen in de vloer om naar beneden te kijken, gaat tot 350 meter hoogte. Via dat level kom je via een trap bij de glazen vloer waar je overheen kunt lopen en naar beneden kunt kijken. Iets waar ik al maanden naar uit heb gekeken. Maar waar mijn lief niet echt warm voor loopt.
Mijn lief griezelt bij de gedachte alleen al, en ik zie het bloed uit zijn gezicht weglopen als een paar kinderen op het glas gaan staan springen terwijl ik er bovenop sta. Ik reik mijn hand naar hem uit. Kom! Dit doe je maar één keer. En we doen het. Samen. Ik voel me de koning, nou ja koningin te rijk. Zo mooi is het uitzicht, zo ontzettend gaaf is het om de mogelijkheid te hebben over een glazen vloer te lopen op zo’n hoogte. Ik kan het niet uitleggen. Ik heb geen idee hoe lang we boven zijn gebleven. Hoeveel foto’s we uiteindelijk hebben gemaakt en hoe vaak ik heb geroepen hoe geweldig ik het vond. Maar na een kleine lunch en nog één keer op het glas, zweven we weer met de lift als Sjakie in de Chocoladefabriek naar beneden.
De volgende stop is de haven waar waar we de boot pakken langs de eilanden. Het is maar een klein eindje lopen dus we laten de bus voor wat het is. Hand in hand wandelen we over de Amsterdam bridge een witte oud Hollandse brug die ooit door Amsterdam aan Toronto is geschonken omdat ze twincities (tweeling steden) waren en stappen we op de boot die klaar ligt om ons een prachtig uitzicht op de skyline van Toronto te tracteren. De boot zit bij de prijs van de hop on hop off bus inbegrepen en is zeker een aanrader voor wie ooit Toronto wil bezoeken.
Na de boottocht gaan we weer op de bus naar de st Lawrence foodmarket. We eten er een heerlijke bak met vers fruit, lopen langs de vele marktkramen met produkten van over de hele wereld, moeten lachen om de Hollandse drop maar miscchien waren onze verwachtingen te hoog of hadden we het gewoon te warm of te veel honger want het valt ons verder jammerlijk tegen. De dag komt ten einde en moe van alle indrukken en het lopen komen we even bij bij de fontein in het Eton Centre. We besluiten een goed restaurant op te zoeken wat lukt bij Scadabusch een Italiaans restaurant in industriële sferen om vervolgens vroeg ons bed op te zoeken voor de voortzetting van onze reis in de vroege ochtend.
Niets is minder waar. Op de terugweg van het restaurant naar de bed & breakfast lopen we zonder het te weten regelrecht de gay pride in. De optocht zelf is op de zondag, maar het feest barst op vrijdag al los. En hoe! Wat een sfeer, wat een mensen, wat een gevoel van saamhorigheid, trots en erkenning. Hartstikke hetro ben ik en toch voelde ik me enorm betrokken, blij, een glimlach van oor tot oor, ik mag er zijn, zij mogen er zijn, er heerst een enorme trots op de diversiteit en tegelijk is er gewoon geen onderscheid. Liefde is liefde! Met een tas vol condooms met en zonder genotsribbels, plaktatoos en een giftcard voor erotische foto’s die ik had gewonnen met het rad van fortuin, lopen we meer dan voldaan uren later naar ons spookhuis. De regenboogvlaggen wapperen vrolijk achter ons aan en ik voel niets anders dan trots en hoop dat de wereld zo zou kunnen blijven.