Voor alles is een laatste keer zegt men wel eens. Zo ook voor de zelfgemaakte pannenkoeken van Cooky. “I will miss making your pancakes” zegt hij weemoedig als we voor de laatste keer van zijn ontbijt genieten. “Maar je hoeft ons niet te missen”, zeg ik terug. “Ik heb een cadeautje voor je” en in zijn hand leg ik de kleine Delft blauwe klopjes die we meegenomen hebben uit Nederland om mensen die we tegenkomen die indruk maken mee te verrassen. Verbaasd en aangedaan door het kleine gebaar blijft hij met de klompjes in zijn hand staan. Als de taxi komt om ons naar het vliegvel te brengen om de huurauto op te halen, staat hij er nog steeds. Met de ene hand omklemt hij de klompjes en met de ander blijft hij zwaaien totdat we de hoek om zijn. Waar kom je dit nog tegen? Ik pink een traantje weg en met de zoete smaak van de pannenkoeken nog op mijn lippen blijf ik omkijken totdat Cooky en daarna de CN Tower uit mijn gezichtsveld zijn verdwenen.
Een vriendelijke Chinese man die al heel wat jaren in Toronto woont brengt ons naar het vliegveld. Omdat we midden in de drukte van Toronto geen auto wilden hebben, hebben we ervoor gekozen deze later op te halen om verder te reizen. Het verhuurbedrijf probeert ons een extra verzekering aan te smeren. Iets waar we al voor gewaarschuwd waren in Nederland. We bedanken vriendelijk doch dwingend wat helaas niet leidt tot een beter humeur van de toch al chagrijnige verhuurder. Het maakt ons lacherig. Na alle papierwerk mogen we een auto uitzoeken. Er staan er twee. Met één blik op beide auto’s weet ik meteen welke mijn lief gaat kiezen. Ik krijg gelijk. Het wordt een dikke antraciet kleurige Dodge Charger. Even later zijn we op de weg, bestemming Algonquin Park waar we een tweepersoons blokhut hebben geboekt.
De weg naar het National park is adembenemend mooi. Een uitgestrekt natuurgebied vol bomen, meren en groene velden. Het is een kleine 4 uur rijden maar het is absoluut geen straf om hier kilometers te maken. Sowieso niet. De wegen zijn rustig en breed en de Dodge lijkt te zweven over de weg in plaats van te rijden. Onderweg stoppen we bij de goed aangelegde plaza’s waar je verschillende ‘fastfood’ ketens, toiletvoorzieningen en zitjes met zelfs relaxfauteuils met massagefuncties vindt. Wanneer we bijna bij onze bestemming zijn, stoppen we bij een supermarkt om inkopen te doen voor de geplande BBQ die avond en voor het ontbijt en natuurlijk een lekker wijntje voor bij het vuur.
Het welkom bij Parkway Cottages in Dwight is allerhartelijkst. We voelen ons meteen thuis. De blokhut is gezellig, schoon en compleet op een handdoekenpakket na die je eenvoudig kunt huren in het winkeltje waar ook de Buiten hebben we een eigen zitje en gas BBQ. Snel bergen we onze boodschappen op en verkennen we de directe omgeving van onze blokhut. Om de hoek ligt een prachtig meer. We kunnen er vrij gebruik van maken evenals van de kajaks, de waterfietsen, zwemvesten en andere waterattributen. Voor nu is het al lekker om onze slippers uit te gooien en met onze voeten het koele water in te lopen. We maken kennis met andere parkbewoners waarvan 1 jonge dame van Italiaans-Canadese afkomst die dolgraag naar Nederland zou willen gaan om daar te studeren. Mijn lief belooft haar een cadeautje voor de volgende keer als we haar zullen zien. Als de rust op het kleine strandje is wedergekeerd en we alleen achter blijven dwarrelen er twee prachtige vlinders over het strand. Vlinders die mij altijd doen denken aan twee mensen die ons zo lief waren en waar we voorgoed vaarwel tegen hebben moeten zeggen. Maar is dat werkelijk voorgoed? De vlinders bewijzen van niet.. Ik voel me intens gelukkig..
afscheid
Wederzijds respect
Je blijft toch wel schrijven he, vroeg je me de laatste keer dat ik je zag. Ik zei, ‘ja natuurlijk’ maar in mijn stem klonk de twijfel. Ik denk dat je de twijfel hoorde want met zacht dwang zei je nogmaals dat ik dat écht moest doen. ‘Je hebt wat te zeggen. Goede kanker bestaat niet! ‘ Ik houd mijn woord. In ieder geval vandaag, in iedere geval nu. Voor jou…
Een leeg nest
Mijn telefoon maakt een zacht zoemend geluid. Een whatsappje op afstand. Mam, ik heb het apartement! Ik slik en feliciteer mijn zoon. Nog geen 10 minuten later komt het volgende bericht. Mam, ik heb een apartement! Ik slik en feliciteer mijn andere zoon. Het dringt maar langzaam tot me door. Zo komen ze samen ter wereld en zo gaan ze samen uit huis. Tien minuten later slik ik nog een keer, een traan ontsnapt uit mijn ooghoek.
Dromen van een Rose olifant. Florida reisblog 13 (9 juli 2018)
Die ochtend krijgen we een herkansing op het ontbijt van vers fruit en wafels van Mickey Mouse hoofdjes. Het is heerlijk rustig in de ontbijtzaal van het hotel. De T-shirtjes zijn vroeg in de ochtend vertrokken. Dat vertrek heeft zijn sporen behoorlijk achter gelaten. Wanneer we door de open deuren kijken van de kamers waar ze verbleven, schrikken we van de enorme puinhoop die ze hebben achtergelaten. De overvolle prullenbak ligt om en hopen afval liggen door de hele kamer heen. Alles is uit de kasten getrokken en het beddengoed ligt verspreid over de vloer. De schoonmaakster die in een leeftijdscategorie valt warbij men in Nederland al lang met pensioen mag, staat er hoofdschuddend en met tranen in haar ogen bij. Met plaatsvervangende schaamte voor wat de jongelui hebben aangericht, troosten we haar. Bij de receptie moet ik mijn ongenoegen over deze groep toch even melden. Ik zou hier zeker terug komen, mits er geen honderden jongeren op onze vloer zouden zitten waardoor de security midden in de nacht gebeld moet worden. Ze zijn er zich van bewust dat ze dit een volgende keer anders moeten doen zeggen ze. Ze schrikken enorm als de foto zien die mijn lief van de achtergelaten kamer heeft gemaakt maar verder is er buiten een stamelend sorry, geen enkele vorm van compensatie.
We hebben nog een paar uur te overbruggen tot we naar de luchthaven gaan die zich maar een kleine twintig minuten rijden van het hotel bevind. We besluiten nog even naar Disney Springs te gaan, want waar anders dan op Disney grond kunnen we het beste afscheid nemen van deze magische reis? We worden op de valreep nog even getrakteerd op een dansshow. Met pijn in ons hart nemen we afscheid van het mooi aangelegde Disney Springs, de luchtballon, het meer met de draak van lego, de vuurspuwende vulkaan en de Disney Stores. Een vriendelijke verkoopster die oorspronkelijk uit Engeland komt en die we die week al een aantal keren gesproken hebben, wenst ons een goede reis naar huis. Verliefd kijk ik nog één keer naar de rose olifant die naar suikerspin ruikt. Dromen mag toch?
Een paar uur later rijden we naar de luchthaven. De handbagage puilt uit met souvenirs en een van de koffers lijkt mij veel te zwaar. Of we moeten bijbetalen is koffiedik kijken. Nog één keer luisteren we naar Kenny’s Get along. Bij de rental leveren we de auto in. Alles verloopt snel en uiterst gemakkelijk. We zijn veel te vroeg, maar mogen al meteen inchecken bij de balie van Britisch Airways. Een vriendelijke dame schudt haar hoofd even bij de veel te zware koffer maar laat ons met een glimlach door. ‘Veel souvenirs gekocht zeker he’?! Ook de security verloopt snel en na een klein half uurtje staan we in de monorail die naar de vertrekhallen toe gaat.
Na een paar uur zitten we in het vliegtuig. Heerlijk ruim want de mensen die naast ons en voor ons zouden hebben moeten plaatsnemen zijn er niet. Vooral voor mijn lief erg prettig met zijn lange benen. Ook op de terugweg is de verzorging weer goed en kijken we een paar prachtige films. Een aanrader is ‘Love Simon’. Als de avond valt, vallen we in slaap. Mijn man met de benen opzij en ik… met in mijn armen een rose olifant.
Het is goed zo..
Met gemengde gevoelens tuur ik naar buiten. Aangekomen in de laatste weken van het jaar, terugdenkend aan wat is geweest, vooruitkijkend naar betere tijden. Het vooruitzicht van 2018 is warm, welkom en vol dromen die verwezenlijkt zullen gaan worden. Om me heen hoor ik het geroezemoes van mijn collega’s. Druk toewerkend naar de afronding van dit jaar. Ik hoor het gelaten aan. Mijn mailbox is leeg. Er rest mij niet veel meer hier. Eigenlijk heb ik alles al afgerond. Letterlijk.
2017 zal voor mij de geschiedenis in gaan als het jaar van de verwerking. Samen met dr. Rossi ben ik een reis aangegaan op zoek naar mezelf. Waarom ik de persoon ben die ik ben geworden. Waar ik vandaan kom en waar ik naar toe wil. De gevolgen van de hernia maar zeker ook de nasleep van de kanker ben ik gaan aanpakken tijdens een intensief revalidatietraject waarin ik heb geleerd dat ik grenzen heb en dat ik ze ook stellen mag. Ook al gebeuren er dingen in het leven waar je geen invloed op hebt, je kunt wel zelf invloed uitoefenen op hoe de dingen verder gaan. Door bewuste keuzes te maken. Te kijken naar je diepste zelf. Mijn blik naar mezelf is open en eerlijk geweest. Ik zie hierdoor duidelijk mijn tekortkomingen maar zeker ook mijn kwaliteiten. Kwaliteiten die jammerlijk niet altijd ten volle zijn benut.
2018 voelt als een nieuw begin. Ik begin met een nieuwe baan, een nieuwe functie, een van de meest bewuste keuzes die ik dit jaar heb gemaakt. Daarnaast komt in het voorjaar mijn tweede boek uit. Het vervolg op Goede kanker bestaat niet waarin ik letterlijk de kanker voorbij ga. Ondanks dat ik dit avontuur al een keer heb mee mogen maken, voelt het bijna als de geboorte van een nieuw leven.
Wat 2018 me nog meer te bieden heeft blijft natuurlijk een verrassing, maar met een zekerheid van 99,99 % durf ik te stellen dat het lang verwachte of gehoopte rijbewijs geen ondenkbare gedachte is. Ik hoop er in medio 2018 mee rond te kunnen toeren in Florida. Want na ons bezoek aan Big Apple New York gaat onze tweede droom in vervulling en zullen we gedurende een rondreis door de zonnigste staat van de USA, de enige echte Mickey Mouse in Disney World gaan zien, een alligator tocht maken op een propeller boot en de Caribische Keys een bezoek brengen.
Genieten van het leven is iets wat de grootste les van de afgelopen jaren is geweest. De dagen vliegen voorbij. Zo zet je kerstboom op zo breek je hem weer af. Zo schud je een nieuwe collega de hand ter kennismaking en zo zeg je haar gedag. Met gemende gevoelens loop ik naar buiten. In mijn handen draag ik de cadeautjes en een prachtige bos bloemen. Ik kijk terug op een mooi afscheid. In mijn hart draag ik de herinneringen mee. Het is goed zo..
Doei doei
Met een weemoedig gevoel kijk ik naar buiten. De herfst in volle gang om langzaam over de vloeien naar de winter.De regent striemt met vlagen tegen het raam aan. De boom achter ons huis is bijna kaal. De kerstkransen hangen al tegen de schutting, stil wachtend op de feestelijke decembermaand vol licht en warmte. Die stilte is akelig aanwezig. Ik voel een knagend gemis. Een eenzame traan vloeit langs mijn wang naar beneden.
Afscheid
Afscheid nemen is nooit gemakkelijk. Het roept vaak gevoelens op van weemoed of intens verdriet. Maar soms heel soms, roept een afscheid heel andere gevoelens op zoals opluchting of zelfs een gevoel van vrijheid. En dat laatste, dat voel ik..
Afscheid nemen bestaat niet
Ik ga wel weg maar verlaat je niet
Lief, je moet me geloven
Al doet het pijn…
Het is en blijft een mooie tekst van Marco Borsato. De laatste dagen moet ik er veel aan denken. Misschien omdat het bijna Allerzielen is, de dag waarop van oudsher de overledenen worden herdacht maar eigenlijk is afscheid nemen op wat voor manier dan ook iets waar ik moeit mee heb. Bij een sterven, maar zeker ook bij afscheid nemen in leven.
Afscheid omdat je gaat verhuizen, of naar een andere school gaat. Afscheid nemen van de verkering van je kind als het uit gaat, of van je zoon die ver weg gaat. Afscheid nemen van een collega wanneer deze andere werk heeft of een huisdier als je op vakantie gaat. Ook al is dit afscheid niet voor eeuwig, dan nog overvalt het me met een pijn die ik diep van binnen voel. Zeker als het gaat om iets of iemand die een grotere betekenis in je leven had dan je zelf door had.
Om mezelf te wapenen tegen deze afscheidspijn heb ik me ooit voorgenomen om me niet meer te binden aan mensen. Afstand houden, dan doet het geen pijn als ze weggaan. Het enige dat het me heeft opgeleverd is dat ik de uiterlijke schijn had, overal doorheen te zweven, maar ondertussen was mijn ziel bont en blauw van de pijn die ik opkropte. Op begrafenissen huilde ik niet en wanneer er iemand wegging, zwaaide ik ze gedag. De laatste jaren heb ik geleerd het gevoel meer toe te laten, maar alsof je een sluisdeur op een kiertje zet voor een vloedgolf, overspoelde het gevoel mij compleet.
Zeker na de dood van mijn nichtje en een paar jaar later van mijn moeder voelde mijn hart weer de donkere pijn van het missen. Mijn muur begon zich weer op te werpen want dit wilde ik nooit meer. Afstand werd wederom mijn beste afweersysteem. Totdat ik ziek werd. Het afweersysteem had me eenzaam gemaakt. Ik durfde niemand meer toe te laten. Hoge spitse tralies wierpen zich op zodra er iemand te dichtbij kwam En toch is het iemand gelukt. Stukje voor beetje brokkelde de muur weer af. Stralen zonneschijn , schenen door de kieren. Ik geloofde in de helpende hand die naar me werd uitgestoken en ik volgde de weg die diezelfde hand mij wees.
Het was alsof deze uitgestoken hand een goede fee is geweest. Zo snel als hij verscheen , zo snel verdween hij weer.Ik verloor een goede vriend, een gids. Bij het afscheid verzekerde hij me dat alles goed kwam als ik maar de juiste wegen volgde en op mezelf vertrouwde. Het enige probleem was dat ik nog steeds de weg niet wist en vertrouwen in mezelf iets was als een kompas dat maar bleef ronddraaien.
Hoe dan ook, ik zal er komen, dacht ik. Ik leerde te vertrouwen op andere handen die me de weg wezen. Maar daarnaast leerde ik ook vertrouwen op mezelf. Gewoon doen, initiatief tonen, vallen en je neus stoten maar even over de bult wrijven en weer verder gaan. Angsten overwinnen, doorzetten en willen en voelen! Vooral dat laatste. Met een beetje geluk wijzen de engelen mee naar de juiste weg. Mijn kaarsje zal in ieder geval voor ze branden morgen want afscheid nemen bestaat echt niet…
Hier en nu
“Als je hier en nu niet gelukkig bent, zul je het nooit worden” Er zijn momenten genoeg geweest in mijn verleden waarin ik niet gelukkig was. Wilde dat dan zeggen dat ik nooit gelukkig zou worden?
Ontspan!
Omdat mijn boog gespannen is, probeer ik met oefeningen de druk van de ketel te halen. Ik haal van alles uit de kast tot een oude ontspanning-cd toe. Onbegonnen werk momenteel want mijn hormonen zijn weer uit hun kooi ontsnapt. Deze transformeren zich in korte tijd in een gifgroene, vuurspuwende draak die alles op zijn pad plat brandt. Ik zou eigenlijk een t-shirt moeten dragen met “BEWARE of the dragon”.Killer schildklierhormoonexplosief! Voor mijzelf en mijn omgeving is het beter dat ik mezelf opsluit tot de hormonenstorm weer is gaan liggen. Ieder woord nauwkeurig op een weegschaal leg alvorens het de wijde wereld in te blaten. Ik doe hierbij dus bij voorbaat al afstand van ieder onvertogen woord dat ik hier neerzet.
Sinds mijn schildklierhormoon is aangepast, ben ik veranderd van een slak naar een draak. Best een knappe transformatie hoor, maar of dit prettig is voor mijn omgeving durf ik niet hardop te vragen. Waar mijn hersenen eerst niet werkten door te weinig hormoon en een teveel aan morfine,draaien ze nu overuren. Ik denk zo veel dat het onzin wordt. Ik ben zo helder dat ik te veel zie. Mijn reactievermogen is zo snel dat ik het zelf niet bijhoudt. Ik heb het niet in de hand. Spieren spannen zich aan zonder zich in te spannen en ik ben zo druk in mijn lijf en hoofd dat het me alle spaarzame energie kost die ik in me heb. Mijn lijf lijkt te worden bestuurd door een remote control van buitenaf. Een van de zoveel tekenen dat ik weer aan het hyperen ben. Een bekend verschijnsel sinds mijn schildklier vanwege kanker is verwijderd.
De vraag of er niet gewoon eens iets tussen die slak en die draak zit, wordt steeds groter. Waarom kan ik niet gewoon een hond zijn of een paard? En wat ik het allerliefst zou willen een vogel die ver weg kon vliegen van dit alles. Geen gedoe met hormonen die niet mee willen werken. Geen gedonder, gewoon goed voelen. Meebewegen op de wind. Geen pijn, geen onbegrip en oordeel.
Want die dingen maken het nog moeilijker. Het steeds moeten verweren, uitleggen dat je hormonen van streek zijn en niet je hoofd. Dat je ze prima op een rij hebt, je ziekte wel degelijk accepteert, maar doodgewoon niet om kunt gaan met steeds fladderende hormonen.Dat je de mens die je geworden bent, geen leuk mens meer vindt. Dat je niet meer vooruit komt omdat je steeds stappen terug moet zetten.Dat de bijgekomen hernia compleet los staat van dat hele schildklierhormoonverhaal maar dat ik wel eindelijk redelijk stabiel was en door alle medicatie voor de hernia weer ben ontregeld. Dat dit mij boos maakt en verdrietig! Kon ik dit maar uitleggen.
Voor nu is dat geen prioriteit. Nu moet ik eerst zien te ontspannen. Want door alle hormonen heen, moet ik na dit weekend mijn zoon uitzwaaien. Een afscheid waar ik het moeilijk mee heb, maar waarbij ik niet wil huilen. Ik wil hem laten zien hoe trots en blij ik voor hem ben. Hem steunen in zijn keuzes. Dat wil ik doen als mens en niet als draak. Dat wil ik doen als moeder..