Midden in de weg van de onzekerheid zit een klein deurtje. Hij staat op een kiertje. Nieuwsgierig als ik ben duw ik het deurtje verder open. Ik kom terecht in een prachtig veld van witte bloemen. De zon schijnt helder aan de lucht. Moe geworden van de strijd tegen de onzekerheid val ik in slaap en droom… over zon, vlinders en geloven in…
De zon brand op mijn huid. Ik had me eigenlijk in moeten smeren. Stom, niet aan gedacht.Ben het ook een beetje ontwendt om lekker op een terrasje te zitten in het zonnetje. Al heel wat maanden zit ik nu binnen, alleen. Maar deze dag niet. Ik voel me uitgelaten bijna! Net als de hond aan het tafeltje naast ons knijp ik mijn ogen dicht als ik tegen de zon in kijk en geniet intens van de warmte, de gezellligheid en de lekkere lunch op het tafeltje. Het is vandaag rokjesdag maar ik ben blij met de spijkerbroek die ik draag. Ik kan het de mensheid simpelweg niet aandoen. Die melkflessen moeten eerst maar opwarmen in mijn veilige achtertuin.
Het ‘even gezellig luchen’ mondt uit in een heerlijke middag in de zon. We praten over verleden-heden en toekomst. Over groei en vooruitgang. Dat ik niet zo moet twijfelen aan mijn kunnen, mezelf eens wat duidelijker moet bekijken en mezelf eens een opsteker moet geven. Ik krijg een lief cadeau.. vlinders. Ze betekenen iets voor mij! Ik zie mezelf in een heel ander licht. De onzekerheid ebt gedurende de dag steeds meer weg. Maakt plaats voor een hernieuwde kracht. Het geloof dat mensen in mij hebben ondanks de ziekte, ondanks mijn eerlijkheid over mijn onzekerheid, ondanks mijn zelfspot. Zij zien in mij kwaliteiten die anderen en ook ik zelf een tijdlang niet hebben gezien door een duidelijk vertroebeld beeld.
Wanneer ik in de bus terug naar huis zit, bekijk ik mezelf in de weerschijning van het glas. Ik zie een vastberaden vrouw met een missie. Ze straalt kracht uit. Achter me zie ik de reflectie van een vrouw die me doet denken aan mijn moeder.. ze glimlacht me knikkend toe.
Ik kan niet anders dan voelen dat dit goed is. Wanneer ik vanuit de bus naar huis loop en er twee witte vlinders rond me heen blijven dwarrelen, weet ik het zeker.. “Men”probeert mij wat duidelijk te maken.
Dezelfde avond brengen we een bezoek aan een medium. Ik geloof er heilig in dat het na de dood niet voorbij is. Het voert te ver en het is te persoonlijk om te vertellen waarom ik het bewijs al een tijd terug geleverd heb gezien, maar als er al twijfels waren dan heeft deze haast magische avond ze allemaal weggenomen. Ook deze avond laten de vlinders hun gezicht zien. De boodschap luidt duidelijk. Twijfel niet. Je kunt meer dan je voor mogelijk houdt.
Langzaam gaan mijn ogen weer open.. de zon schijnt niet meer. Vandaag waait er een koude wind en de regen tikt met regelmaat tegen de ramen aan. Het mooie witte bloemenveld heeft weer plaats gemaakt voor de bank thuis naast Gerrit die vrolijk babbelt. Ik ben een beetje stil en denk terug aan de prachtige dag van gisteren. Het was als een droom en toch was het écht.. zon, vlinders en een diep geloven in…
Informatie over Lonneke Vodegel, het medium dat ik heb bezocht vind u hier lees verder