Wat zie jij als je naar mij kijkt? Zie jij dan die vrolijke vrouw die altijd lacht, omdat het leven mooi is en te kort om niet te genieten en tegelijk zichzelf verbergt achter een glimlach van pijn en verdriet. Voel jij aan waar ik gelukkig van wordt en wat me tot een verwoestende wanhoop drijft. Weet jij dat de vermoeidheid het leven soms zo zwaar maakt dat ik weg zou willen vliegen als een vogel? Wat zie jij als je door mijn ogen kijkt naar de wereld die achter de scheuren en de barsten ligt? En wat nog veel belangrijker is, wat zie ik?
hoop
Een miljoen jaar geleden..
Dit jaar had ik allesbehalve zin in het schrijven van een reflectie van of een stilstaan bij hoe mooi of lelijk het jaar wel niet was. Voor mij gaat het jaar de boeken in als een van de dieptepunten van de afgelopen 48 jaar dat staat vast. Tóch?
Hoop doet leven
Hoop doet leven, het is een oud gezegd waar vaak een grote waarheid in lijkt te schuilen. Maar of het nu waar is of niet, wie hoop heeft, geeft in ieder geval de moed niet op.
Door de bomen het bos zien
Het is stil op de dijk maar alleen zijn we niet. Er is leven genoeg. Tikkel drentelt vrolijk naast me, af en toe omhoog springend naar de brutale zwaluw die met ons mee lijkt te vliegen. Een vlinder fladdert rond de vele bloemen langs de berm en in de verte zit een haas met zijn oren gespitst de lucht nauwlettend in de gaten houdend voor roofvogels. Het licht van de zon reflecteert met het witte buikje van de zwaluw glinsterend in de lucht.
Hoop, geloof en twijfel en ja…. liefde (7)
Gisteren las ik een quote op facebook. Het was een Engelse tekst van Thomas . S. Monson. ‘Hope is putting faith at work when doubting would be easier’. Vrij vertaald: ‘Hoop is geloof aan het werk zetten wanneer de twijfel gemakkelijker lijkt’. Deze quote deed me iets. Vraag me niet waarom want het geloof ben ik al een tijdje terug verloren. En toch deed het me iets. Twijfelen we immers momenteel niet allemaal aan de uitkomst en de goede afloop van dit moment?
Vervolg reisblog Canada / Michigan- Over Hoop en trots (pride)(04)
De regen komt met bakken uit de hemel. Van een veel te hete week, lijkt het weer omgeslagen te zijn naar de herfst. Ik zet een kop koffie. Terwijl ik met mijn kopje naar de bank loop zwiept een klein gouden blaadje zachtjes heen en weer tegen mijn pols. Mijn gedachten dwalen af ..
29 december
Al mee zingende met de top 2000, roer ik ondertussen in mijn pan met pastasaus. Over een paar minuten kunnen we aan tafel. Man en zoonlief zijn onderweg naar huis vanuit hun werk. De telefoon gaat. Vreemd, ik word nog maar zelden op mijn huistelefoon gebeld. Niet schrikken, zegt een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn…..Mijn hart staat stil
Dromen in Neverland
“We gaan u opnieuw behandelen mevrouw”, zegt de arts vriendelijk. Terwijl ik nadenk over wat hij zojuist heeft gezegd, bestudeer ik hem. Hij heeft een vriendelijk, open gezicht. Ogen die lachen, maar ook meeleven en begrijpen. Althans zo lijkt het. Ik schrik op uit mijn gedachten. Opnieuw behandelen, klinkt na in mijn warrige hoofd. “Mag het alstublieft na de feestdagen”, vraag ik hem. “Ik wil dit jaar zo graag genieten van de Kerstdagen.
U kunt gaan mevrouw!
“Het gaat u goed, als er iets is, weet u de weg terug.” Een warme hand omvat de mijne bij het afscheid. Ik knik verdwaasd. Mijn hoofd zit vol watten. Ik hoor mezelf “ja hoor” zeggen, maar in mijn hoofd schreeuw ik “nee!”. Mijn vragen blijven onbeantwoord in het luchtledige hangen. Terwijl ik de kamer uitloop, kijk ik nog een keer wat warrig naar hem om. Hij ziet het al niet meer want de volgende patiënt zit op hem te wachten….
Over Leven: mist, buien met kans op onweer en opklaringen
Zo onbestendig als het zomerweer zich heeft gedragen, zo onbestendig is het ook in mijn hoofd geweest. Gelukkig heb ik ondertussen de hoop dat niet alleen het zomerweer zich stabiliseert, maar ook mijn hoofd, dat sinds de wisseling van de dosis schildklierhormoon weer veel hinder heeft van mistbanken, stevige buien met kans op onweer opgevolgd door opklaringen. Aan deze hernieuwde hoop is een boel vooraf gegaan.
Binnen een week na de wisseling werd ik in volle hevigheid teruggefloten door mijn lichaam. Mijn benen weigerden dienst door pijn en spierslapte. Jeuk van binnenuit maakten me compleet gek. Ik sliep geen nacht meer. Ik bleef maar krabben met bloeduitstortingen tot gevolg. De slapenloze nachten eisten zijn tol. Een inmense moeheid maakten mijn lontje nog korten dan kort. Een vonkje was genoeg om een explosie te veroorzaken. Van de spreekwoordelijke mug die normaal gesproken een olifant wordt, maakte ik een mammoet uit de ijstijd.
Nee, de afgelopen weken zijn niet gemakkelijk geweest. Niet voor mij, maar ook niet voor mijn huisgenoten. Stevige onweersbuien zorgden voor flink wat gerommel. Met windsnelheden van 120 kilometer per uur wisselden de buien zich af. De stralend heldere hemel met gierende vrolijkheid ten top kon binnen een paar minuten omslaan naar een compleet overweldigend verdriet om eigenlijk niets tot, nou ja eigenlijk zo’n beetje alles. Een constante mist vertroebelde mijn zicht. Twijfel, onzekerheid, verdriet en herinneringen vol pijn maakten het voor mij onmogelijk om te zien wat ik eigenlijk zou moeten zien. Zelfs wat zo duidelijk was en recht voor mijn neus stond, zag ik niet.
Tot gisteren. Nadat de onweersbui zijn hoogtepunt had bereikt was het alsof de bliksem doel trof. De donkere wolken trokken over. De buien droogden op en de zon ging zwakjes weer schijnen. Ik zie de regenboog vol met nieuwe hoop. De eenzaamheid die ik heb gevoeld toen ik werd omhuld door de mist maakt plaats voor de warmte van de zon. Ik ben klaar voor een mooie zomer. Een zomer waarin er geen ruimte meer is voor depressies, onweer en mistbanken. Ik laat ze niet meer toe! Gelukkig was deze depressie maar tijdelijk door een vervelend hoge druk gebied. Mijn blik staat weer helder vooruit naar de toekomst die misschien nog wat onzeker is, maar zeker geen slechte voorspellingen geeft.