Met een plof raak ik de mat. Éen schouder plat, de ander blijft omhoog. Liggend op de grond in de houdgreep. Buiten adem. Een seconde twijfel ik, laat ik los en geef ik over of worstel ik me uit deze benauwende greep. De tweede schouder zweeft boven de grond, slechts centimeters verwijderd van de ondergang….
De betovering is verbroken..Met de zomerstorm buiten op de achtergrond zit ik met mijn bakje koffie lekker warm binnen op de bank. Met blote voeten, pyjama aan , de haren in de war en de wallen onder ogen, overdenk ik de afgelopen week. Wat een feest is het geweest. De 99 ste Nijmeegse vierdaagse inclusief zijn bijbehorende feesten. Een week die begon met een surpriseparty, en eindigde toen de klok twaalf uur sloeg en de koets in de veel te late bus veranderde.
De laatste dagen krijg ik steeds een deuntje in mijn hoofd. Een oud kinderliedje dat vroeger ook tijdens de carnaval vaak werd gedraaid. Al “roeiend” op de grond in een lange rij zongen we het mee. “Van voor naar achter van links naar rechts”. Hoe een stom kinderliedje zo waar kan zijn ervaar ik de laatste jaren elke dag.