De laatste dagen krijg ik steeds een deuntje in mijn hoofd. Een oud kinderliedje dat vroeger ook tijdens de carnaval vaak werd gedraaid. Al “roeiend” op de grond in een lange rij zongen we het mee. “Van voor naar achter van links naar rechts”. Hoe een stom kinderliedje zo waar kan zijn ervaar ik de laatste jaren elke dag.
In het leven gaat het ook zo. Dat geldt natuurlijk voor ieder mens. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Soms sta je stil en soms doe je een stap opzij voor de ander of gewoon omdat het moet. We maken een dans door het leven en het kan niet altijd een vloeiende wals zijn. Soms is het een simpel kinderdansje. Het fijn afstemmen van mijn schildklierhormoon gaat ook zo. Waar ik voor een paar weken terug nog volop in zijn vooruit stond, ga ik binnen een week ineens als een dolle achteruit. Als in een tango wordt ik in een vrije val gedropt, alleen de sterke arm in de rug ontbreekt. Gevolg is dat ik met een flinke klap onderuit ga.
In de val door de problemen met het schildklierhormoon trek ik van alles mee naar beneden. Conditie, opbouw in werk, mijn huishouden, sporten, een leuk feestje, sociale contacten en mijn humeur. En dat laatste heeft dan weer invloed op mijn huisgenoten. De zomer laat niet alleen buiten op zich wachten zal ik maar zeggen. Het weer heeft eigenlijk nooit invloed op mijn gemoedsgesteldheid, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik zo langzamerhand wel toe ben aan een avondje salsadansen.
Alles wat je nodig hebt, is het vertrouwen dat het beter gaat. Volgens de weerberichten gaat de zon gaat vast snel schijnen en zo niet dan zoeken we hem gewoon op! Voordeel als je gevallen bent, is dat je ook weer op kunt staan. Soms gaat dat wat wankel, maar de balans zal er uiteindelijk zijn. Dansen is een leerproces. Sommige dansen vergen jarenlange oefening.
Soms willen we gewoon te veel, te snel. Geduld, oefening en voldoende rust op zijn tijd zullen de kwaliteit van de dans uiteindelijk verbeteren. Voor mij persoonlijk geldt dat ik niet meteen de Weense Wals moet willen dansen. Ik moet leren genoegen te nemen met de beweging op zich. Zo lang ik niet stil sta of een stap terug zet, gaat het vooruit. Iedere beweging telt. Dus ook al betekent dat, dat ik mee beweeg op een stom kinderliedje als “van voor naar achter” is daar niets mis mee. Zo lang ik maar doorga met bewegen wordt het vanzelf tijd voor de volgende stap.
Die stap heb ik vandaag gemaakt. De dosering van het schildklierhormoon is weer aangepast. Van voor naar achter hebben we nu gehad, het wordt tijd voor links en rechts. Misschien is dat niet meteen vooruit maar wél een beweging en zeker geen teruggang. En daarna? Komt de Wals..
Anke, je hebt weer een prachtige metafoor bedacht hoe het ‘leven’ kan zijn….mooi geschreven én herkenbaar….wens je veel rust en energie toe om te blijven bewegen! x
Mooi geschreven. Ik heb het een maand zonder je stukjes gedaan vanwege mijn zelfgekozen internetvakantie. Ik ga snel aan een inhaalslag beginnen.