Stil kijk ik naar buiten. Het zonlicht speelt met de frisse bladeren in de wind. Het lijkt alsof alles stilstaat. De muziek die op de achtergrond speelt, de bomen, mijn gevoel… Even kijk ik weg. Wanneer mijn blik een seconde later weer naar de magie van de buitenwereld wordt getrokken zie ik ze als in een flits, een vlinder en een ekster, samen in de zon. Een enkele traan rolt langs mijn wang..en ik voel…dag mam..
We hebben ze allemaal, van die mooie momenten die in je geheugen zijn blijven staan alsof ze nooit zijn verdwenen. En dat zijn ze ook niet. Soms zijn het hele kleine dingen die op het eerste gezicht nauwelijks betekenis lijken te hebben. Alsof het gewoon is. Pas veel later blijken die momenten een veel waardevollere betekenis te hebben gehad dan je toen dacht. Ik noem ze koester momenten. En vandaag was er één.
Waar de ontdekkingsreis ten einde is gekomen begint mijn nieuwe reeks blogs over leven. Een spatie verschil met het overleven van de afgelopen periode. Een spatie waarin een wereld ligt van verschil. Waar het overleven eindigt, begint het leven. Mijn leven. Er is geen betere dag om te beginnen dan deze dag. De dag waarop ik vier dat ik het leven gaf aan twee tegelijk. De dag dat ik degene eer die mij het leven gaf ..Moederdag.