We hebben ze allemaal, van die mooie momenten die in je geheugen zijn blijven staan alsof ze nooit zijn verdwenen. En dat zijn ze ook niet. Soms zijn het hele kleine dingen die op het eerste gezicht nauwelijks betekenis lijken te hebben. Alsof het gewoon is. Pas veel later blijken die momenten een veel waardevollere betekenis te hebben gehad dan je toen dacht. Ik noem ze koester momenten. En vandaag was er één.
Een gewone zonnige vrijdag is het als ik vandaag op sta. Herdenkingsdag en Vrijheidsdag zijn voorbij. De meivakantie loopt ten einde en vanaf maandag is alles met uitzondering van de naderende Pinksterdagen weer even normaal. Ietwat besluiteloos sta ik voor mijn kast. Het zonnetje buiten vraagt om een jurkje, maar mijn lelijke benen vragen om een bedekkende broek. Ik besluit mijn melkwitte lelijke benen die onder de jeukplekjes zitten wat lucht te gunnen en kies met een zeker lef voor het jurkje.
Vandaag ga ik op bezoek bij mijn tante die inmiddels 87 jaar is. Al vanaf dat ik een baby was logeerde ik graag bij mijn oom en tante uit Nijmegen. Het leek altijd een wereldreis vanuit Breda, maar eigenlijk was het met de auto maar een klein uurtje weg. Ongeveer zo lang doe ik er nu ook over om met de bus vanuit mijn woonplaats bij haar te komen. Met de auto is het misschien maar vijfentwintig minuten, maar dat rijbewijs moet er van mijn kant nog steeds komen. Ach alles op zijn tijd.
Met een uurtje zitten we heerlijk aan de koffie en wat lekkers. We kletsen wat af. Over mijn kinderen, haar kleinkinderen en over de tijd die vliegt. Een paar oude kinderfoto’s van mezelf liggen voor me klaar om mee te nemen. Ze staren me met grote ogen aan. Ogen die lachen, ogen die bedenkelijk kijken, ogen die een heel verleden dragen. Herinneringen van oude logeerpartijtjes vliegen door mijn hoofd. Koester momentjes.
Na de koffie rijden we naar het bos waar we in een prachtige tuin heerlijk wat gaan lunchen. Ook daar vliegen de koester momentjes van toen weer door mijn hoofd. Twee schommelende kinderen doen me denken aan mezelf. Wat ben ik vaak gelukkig geweest daar met mijn tante. Het zonnetje verwarmt heerlijk, maar de warmte die ik voel van binnen schijnt nog veel harder. Deze vrouw die naast me zit, heeft voor mij een betekenis die ik niet kan uiten. Ik besef hoe ontzettend bijzonder het is dat ik hier nog met haar mag zitten.
Over een paar dagen is het Moederdag. Sinds mijn moeder is overleden, zie ik deze dag liever voorbij gaan. Het geeft me een leeg en eenzaam gevoel. Maar hier in deze bostuin, in zon, de spelende kinderen op de achtergrond en mijn oh zo vertrouwde tante naast me, voel ik me ineens niet meer zo alleen. Dit moment is een koester moment. Een onbetaalbaar mooi cadeau voor Moederdag. Ik wou dat ik haar gewoon kon zeggen hoeveel ik van haar houd…