Waar de ontdekkingsreis ten einde is gekomen begint mijn nieuwe reeks blogs over leven. Een spatie verschil met het overleven van de afgelopen periode. Een spatie waarin een wereld ligt van verschil. Waar het overleven eindigt, begint het leven. Mijn leven. Er is geen betere dag om te beginnen dan deze dag. De dag waarop ik vier dat ik het leven gaf aan twee tegelijk. De dag dat ik degene eer die mij het leven gaf ..Moederdag.
Op school waren we vroeger al weken bezig met de voorbereiding van moederdag. Wensjes schrijven, bloempotjespotjes kleien of een plantje kweken.Op de dag zelf vroeg in de weer in de keuken met thee en beschuitjes om even later een beetje zenuwachtig het wensje op te dreunen wat ons door de juf was ingestudeerd. Lieve moeder, vandaag is de dag dat jij alles mag..Jaren later stonden twee vrolijke blonde snuitjes met hetzelfde wensje aan mijn bed.
Met weemoed denk ik deze ochtend terug aan die tijd. Toen ik eenmaal zelf moeder was, zei mijn moeder altijd.als ik langs wilde komen: “ Ik vier geen moederdag hoor kind! Nu je zelf moeder bent, blijf je maar lekker thuis om je eigen moederdag te vieren. Ik heb die tijd van versjes en bloemen gehad.” We deden wat ze zei. We genoten met ons gezin en ik stuurde trouw bloemen en natuurlijk belden we even. Dit jaar, de derde moederdag zonder mijn moeder zet ik een bloemetje bij mijn moeders foto en druk een kusje op het glas. Fijne moederdag fluister ik zacht..
Het wensje is met twee jongens van bijna 18 jaar iets uit een vervlogen tijd, maar met een wakker worden moeder er staat een ontbijtje klaar, begint mijn moederdag vandaag toch nog steeds echt heel speciaal. Ik wordt schandelijk verwend. De zon schijnt hoog aan de hemel. Het belooft een prachtige moederdag te worden. En tóch voel ik wat anders..
Twee kaarsjes branden er vandaag. Twee moeders die moederdag vieren in een andere wereld samen met mijn twee kinderen die er niet mochten zijn. Mijn gedachten dwalen af. Mijn gevoel gaat alle kanten op van verdriet en gemis naar geluk en liefde. Als we even later in de auto zitten om naar de jaarlijkse jukeboxbeurs te gaan, raak ik compleet overstuur. Het gevoel dat al sinds een paar jaar vast zit in mijn hart komt er uit. Huilend schreeuw ik het uit. Ik haat moederdag!
Het is niet waar..het is het gemis dat spreekt. Stil rijden we door. Ik voel me verdrietig en schuldig, geen leuke basis voor een dagje weg en al helemaal niet nadat mijn lief en zoon zo hun best hebben gedaan om voor mij een mooie dag te maken. Even later slenteren we over de jukebox beurs tussen de platen door genietend van de muziek van weleer. We wanen ons terug in de tijd van rock &roll, pettycoats en diners. Het gemis maakt plaats voor gezelligheid. Er is maar een kleine scheidingslijn tussen leven en dood. Onze ouders leven voort in de spullen die ere worden gehouden door verzamelaars en liefhebbers. De herinneringen die in je hoofd schieten bij het zien van een lamp of een kopje of de bimbo, aapjesbox waar je vroeger als kind met je moeder een duppie ingooide bij de VenD.
Thuisgekomen denk ik terug aan deze dubbele dag terwijl we aan de koffie zitten met beide kinderen. Ik prijs mezelf gelukkig. ik realiseer me dat moeder mogen zijn al een gift op zich is. Eigenlijk de grootste van allemaal.