Al weer veel te lang geleden schreef ik een stukje over Tikkel. Onze Diva heeft kennelijk een naam opgebouwd in het afgelopen jaar. Dat blijkt als de verzoekjes ineens binnen stromen. Alsof ze er lucht van heeft, kijkt ze me vanuit haar mandje hooghartig aan. “Verwend nest”, grinnik ik.
Midden in de nacht schiet ik wakker. Tik, tik, tik..Met gespitste oren lig ik te luisteren waar het geluid vandaan komt. Tik, tik, tik, daar is het weer. Het lijken kleine dribbelvoetjes die op het laminaat tikken. Tikkel zal wel dorst hebben, denk ik en val weer als een blok in slaap. De volgende ochtend vind ik beneden in de keuken een dikke, bruine, stinkende verassing. Poep! Lees verder..
Met haar kopje schuin kijkt ze me met haar grote glimmende bruine ogen smekend aan. Haar zachte roze speelbeestje hangt los in haar bekkie. Alles in haar lichaamstaal vertelt mij precies wat ze wil. “Speel met me, alsjeblieft!?”