Al weer veel te lang geleden schreef ik een stukje over Tikkel. Onze Diva heeft kennelijk een naam opgebouwd in het afgelopen jaar. Dat blijkt als de verzoekjes ineens binnen stromen. Alsof ze er lucht van heeft, kijkt ze me vanuit haar mandje hooghartig aan. “Verwend nest”, grinnik ik.
Onze dame heeft het hoog in haar bol hoor. Als ik haar ga uitlaten, paradeert ze parmantig alsof ze een paradepaardje is bij een dressuurwedstrijd. Zodra ze een soortgenoot spot, steekt ze haar neus nog hoger in de lucht, twee oortjes gespitst en een klein stompje staart steekt nuffig omhoog. Wanneer de soortgenoot haar niet bevalt, laat ze dat duidelijk horen. Nat weer vindt ze niet fijn. Bij harde regen kijkt ze me op de drempel aan met een blik vol afgrijzen. Wanneer haar tenen het natte gras voelen, springt ze snel weer terug op de weg om bijna haar baasje de modder in te duwen wanneer er een auto langs rijdt. Eenmaal weer thuis blijft ze op de mat staan met haar pootje omhoog want met deze natte voetjes wil madam echt haar mand niet in.
Onze dame is ook heel erg duidelijk als het gaat om eten. Lekker eten dan he want voor haar brokjes trekt mevrouw vaak haar neus op. Nee, dan haar reactie wanneer de koelkast open gaat. Met haar dribbelvoetjes blijft ze met haar neus omhoog in de keuken rond drentelen Iedere stap die ik zet wordt op de voet gevolgd. Pas wanneer ik zit, keert ze terug naar de kamer. Circelend als een gier die jaagt op een prooi. Wanneer er per omgeluk wat valt, is ze er als de kippen bij. Als ze doorheeft dat ze niets gaat krijgen, zucht ze een keer zwaar geirriteerd en gaat naar de keuken om haar brokjes op te halen. Een voor een haalt ze een brokje, legt ze in het kleed om ze krakend en smakkend te verorberen. Eten in de keuken, gewoon bij de bak, zoals het hoort, vertikt ze. Nee joh doe niet zo raar. Dat is toch niet gezellig?
Geirriteerd zuchten doet onze lady regelmatig. Bijvoorbeeld als ze niet tegen de bank mag. Iets wat ik al een hele tijd probeer in te voeren omdat de eeuwige rui mij compleet krankjorum maakt. Alsof ze mijn frustratie lekker aan haar hondepootjes wil lappen, veegt ze stug met haar achterkant nog een keer langs de zijkant van de bank. Ook als ik niet snel genoeg de riem pak om mevrouw uit te laten of eerst een kop koffie wil nemen als ik uit mijn werk kom inplaats van haar meteen uit te laten, slaakt ze een diepe zucht.
Tikkel is pure liefde. Ze vraagt en geeft met heel haar hondenhartje. Met haar trouwe ogen kan ze je uren achter elkaar gewoon alleen maar aankijken met een blik die je doet smelten. Als je thuis komt, is ze altijd blij. Voor het slapen gaan moet ze eerst een knuffel want anders gaat ze haar mand niet in. Als we op de bank zitten en naar de televisie kijken zit ze er het liefst bij met haar kop op een voet. Een leven zonder Tikkel is inmiddels ondenkbaar. Terwijl ik aan het schrijven ben, kijkt ze me verlangend aan. Ze springt uit haar mand en legt haar kop op mijn knie. Aai me nou? Het heeft al weer te lang geduurd….