Al weer veel te lang geleden schreef ik een stukje over Tikkel. Onze Diva heeft kennelijk een naam opgebouwd in het afgelopen jaar. Dat blijkt als de verzoekjes ineens binnen stromen. Alsof ze er lucht van heeft, kijkt ze me vanuit haar mandje hooghartig aan. “Verwend nest”, grinnik ik.
Midden in de nacht schiet ik wakker. Tik, tik, tik..Met gespitste oren lig ik te luisteren waar het geluid vandaan komt. Tik, tik, tik, daar is het weer. Het lijken kleine dribbelvoetjes die op het laminaat tikken. Tikkel zal wel dorst hebben, denk ik en val weer als een blok in slaap. De volgende ochtend vind ik beneden in de keuken een dikke, bruine, stinkende verassing. Poep! Lees verder..
Vanaf vandaag heeft Tikkel haar eigen plaatsje op Tinki, dé website als het gaat om het beste voor je hond. Haar Tikkelverhalen gaan daar gewoon verder waar ze gebleven was met het enige verschil dat Tikkel op deze wijze veel meer lezers trekt die allemaal even honden houden als haar baasje.
Met een zielig koppie strijkt ze piepend tegen mijn benen aan en drentelt van links naar rechts de kamer door. Bij de deur houd ze stil. Raar, denk ik , ze is toch uit geweest vanmorgen? Ik negeer haar signaal en drink samen met mijn lief onze vrije ochtend koffie totdat mijn man uitroept wat ik op hetzelfde moment ruik. In de keuken ligt een nog na dampende hoop poep Daarnaast zit een schuldig kijkend, trillend hoopje Tikkel.
Het sneeuwt witte hondenharen in mijn huis. Een zacht donslaagje vormt zich over mijn vloer. De stofzuiger maakt overuren. Het is tijd om de wintervacht af te schudden. Mopperend veeg ik de haren van mijn petrol blauwe bank. Vanuit haar mandje kijkt mijn kleine haarbal me schuldig aan.
Ieder ander merkt het aan de vogels die al weer vroeg in de ochtend beginnen te fluiten of aan de knopjes aan de bomen die langzaam groen worden of aan de krokussen in het gras. Ik merk het aan onze hond en vogel. Ze lijden aan dezelfde “ziekte” Lentekolder!
Klam van het zweet en met een bonkend hart kijk ik de straat door. Ik ren naar ons huis. Misschien is ze daar? Geen spoor. Half rennend, half strompelend ga ik verder de wijk in. Het lijkt of mijn benen niet meer mee willen. De tranen zitten hoog. Ik schreeuw haar naam, Tikkel! Met een schok dringt het tot me door… ze is weg!
Vanuit haar mandje kijkt ze me aan. Opgerold in de staart van “Bloempje” Volledige rust, tevreden en gelukkig. Af en aan vallen haar ogen dicht.Binnen een paar minuten is ze in een diepe slaap. Met kleine “blubjes” overdenkt ze de dag, de week of misschien wel haar afgelopen jaar. Ze is thuis.
De afstand is en blijft voelbaar. Ze accepteren elkaar, maar niet van harte. Dichterbij elkaar dan een meter komen ze bij voorkeur niet. De duidelijk aanwezig nieuwsgierigheid wint het niet van de angst. Berusting, acceptatie en respect.. beiden mogen er zijn en beiden zijn even geliefd.
Als een prinsesje beweegt ze zich voorzichtig door de sneeuw.. behoedzaam voor gevaar en zoekend naar haar prins Charming. Ze is zo wit als de sneeuw, alleen haar zwarte oren vallen op. Luisterend naar alles wat er op haar pad komt. Gespannen en nieuwsgierig tegelijk. Dikke sneeuwvlokken dwarrelen op haar neus. Met haar tong likt ze de vlokjes op. Ze kijkt me vol vertrouwen aan. Tikkel is mijn Sneeuwwitje.