Als zij eens kon praten.. (4)

tikkel-2Met haar kopje schuin kijkt ze me met haar grote glimmende bruine ogen smekend aan. Haar zachte roze speelbeestje hangt los in haar bekkie. Alles in haar lichaamstaal vertelt mij precies wat ze wil. “Speel met me, alsjeblieft!?”

Al vanaf het begin dat Tikkel in ons midden is, weet ze feilloos aan te geven wat ze van ons wil. Aandacht, een knuffel, spelen, nodig de deur uit,  pijn of een duidelijk, “laat me maar even”. Ondanks dat ze onze taal niet spreekt, is ze gemakkelijk te volgen. Maar soms denk ik wel eens, als deze dame kon praten, dan hoorden we wat.

Dan vertelde ze ons wat ze in Roemenië allemaal heeft meegemaakt. Waar haar broertje is gebleven, hoe de reis is gegaan vanuit het asiel in Roemenië naar Nederland. Dan vertelde ze wat ze voelde toen ze ons zag voor de eerste keer en hoe eng ze het vond in de auto op weg naar ons huis.

In het begin durfde ze nog geen drempel over te stappen. Aarzelend zette ze een wit voetje over onze drempel en optikkel-4haar eigen tempo verkende ze haar nieuwe thuis.  Bij elke stap keek ze aan alsof ze om bevestiging vroeg. De gang naar water en voerbakjes ging twijfelend, maar wel vastberaden om haar doel te bereiken. Want ook al is ze wat angstig, ze is ook enorm nieuwsgierig. Om haar extra veiligheid te bieden, hadden we een bench voor haar gekocht in plaats van een mand. Het hielp haar om over de eerste angsten heen te komen, maar al gauw liet ze ons, door haar neus ver door de tralies te steken, weten dat de bench wel open kon blijven.  Na een paar kleine maanden lieten we haar kiezen. De veilige bench of de  grote houten hondenbak. Ze liep zonder aarzeling naar de hondenbak en liet de bench voortaan links liggen. Tikkel had gesproken.

Wanneer we aan tafel gaan, is de regel dat Tikkel op haar plaats blijft. Een regel waar onze kleine diva graag van afwijkt. Sluipend komt ze steeds een voetje verder om uiteindelijk stilletjes onder de tafel te gaan liggen in de hoop dat er iets lekkers naar beneden valt. Als ik dan wat zachts aan mijn voeten voel en op straffe toon de boosdoener naar haar plaats verwijs, krijg ik haar meest (on)schuldige blik.  Ik heb me laten vertellen dat een hond niet weet dat ze iets verkeerd hebben gedaan, nou ik betwijfel dat ten zeerste als ik in de ogen van Tikkel kijk op zo’n moment.

Neem nou de dag dat ik thuis kwam uit mijn werk en ik allemaal houtsplinters op de grond zag liggen rond haar grote houten hondenbak. “Wat krijgen we nou!” Riep ik uit. Madam dook zo diep in haar kussen dat ik haar nauwelijks kon zien liggen. Twee kleine oogjes gluurden over de rand van de houten bak heen. Zelfs het kleine stompje staart dat ze heeft, ging heel ver tussen haar benen, toen ik haar uit de bak stuurde.

tikkel-3De communicatie met Tikkel gaat als vanzelf. Ik hoor haar jaloezie die ze soms heeft als ik Gerrit , mijn vogeltje, laat vliegen  of wanneer hij op mijn schouder zit en kusjes geeft. Ik zie haar liefde in haar ogen wanneer ik met haar knuffel en de blijdschap als we spelen en haar pure overlevering als ik haar op haar buikje kriebel. Haar irritatie als ik even tijd voor mezelf nodig heb. Haar verlangen als wij iets lekkers hebben wat zij ook wel wil. Ik weet het zeker. Als deze kleine dame kon praten, dan hoorden we wat. Maar het hoeft niet, want we spreken elkaars taal zonder woorden. Tikkeltaal.

Eén gedachte over “Als zij eens kon praten.. (4)

  • 21/11/2016 om 12:27
    Permalink

    Lieve Anke
    Heerlijk om te lezen al die lieve “honden” verhalen over Tikkel! Ik lees ze graag, net zoals al je andere blogs, ik heb ze allemaal “bewaard” om erop te reageren, als ik er de puf voor heb, kies er 1 of meerderen uit en beantwoord ze. Wat een mooie foto’s heb je ook geplaatst van Tikkel, ook daar “spreekt”haar koppie een taal, idd alleen jammer dat we sommige dingen niet kunnen verstaan. Je zou idd wel eens willen weten wat er gebeurd is in Roemenie of waar haar grote broer is gebleven., de reis, vol angsten voor Tikkel naar Nederland en dan ook nog nieuwe baasjes, een nieuw huisje. omgeving.. allemaal heel erg “eng: voor een kleine pup, die nog heg nog steg weet… Ik kan mij Tikkels gedrag heel goed voorstellen, maar met alle liefde van jullie, kwam ze goed terecht en is ze geen bang hondje meer…Hihi, dat “schooieren”komt mij o zo bekend voor.. Poezzie heeft daar ook een handje van.. ze zit eerst op een afstandje en “sluipt” dan steeds dichterbij, totdat ik 2 katten oortjes zien en 2 hele onschuldige grote oogjes… Ik weet het , wij zijn wel zwak want Poezzie krijgt haar zin, het baasje laat altijd het laatste stukje vlees liggen, neemt Poezzie in zijn armen… Poezzie op haar beurt, pakt met haar pootjes de vork vast en eet van de vork, oei en o zo zwak maar wij vinden dit zo schattig dat ze dat kan dat we meestal een stukje vlees laten liggen. Het is een oud dametje.. (Dat is geen excuus haha). Hihi, Tikkel is echt een ondeugend boefje… haar : houten” mand slopen maarre, ik zie het nou goed? De laatste foto? Lekker slagroom likken? Ahh wat een lief hondje… hihi. Kan ze goed met Gerrit overweg? Nogmaals een dikke knuffel aan Tikkel en ook een kleintje aan Gerrit (Gerrit is een klein vogeltje vandaar haha).

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: