Eerlijk gezegd keek ik er een beetje tegen op dit jaar. Met afwezige collega’s door vakantie en ziekte, zou ik de balie alleen bemensen. Ik verwachte de saaie eenzaamheid met deze volle dagen tot vijf uur op de dagen voor Pasen die doorgaans voor veel mensen een vervroegde vakantie inluiden. De realiteit verraste mij. Ja, de dagen zijn lang, maar ik zie ze wel door een roze bril.
Als kind heb ik me altijd afgevraagd waarom men een dag waarop iemand op gruwelijke wijze sterft, ‘Goede Vrijdag’ noemt. Ook nu ik volwassen ben kan ik me er nog steeds geen voorstelling van maken. Wat het ‘goed maakte als kind was de vrije dag die we op de Katholieke lagere school kregen, de paaseitjes en de film van Jesus Christ Superstar. Die vrije dag is er in de loop der jaren bij in geschoten, de eitjes blijven lekker , maar wel met mate en de film, ja die blijf ik trouw kijken..
Het verhaal van de dagen rond Pasen heeft me altijd geïntrigeerd. Niet de gruwelijke dood, maar wel het verraad van een vriend, een vertrouweling, de wijze waarop een hoge heer zijn handen in onschuld wast terwijl hij diep van binnen best wist dat wat hij deed niet klopte, maar zich liet meeslepen door de zogenaamde wil van het volk. Nog steeds beweegt de mensheid zich op deze manier. Meningen van mensen die zich verenigen op met name social media die een ander individu tot op de grond toe kunnen afbranden. Bestuurders die onder het mom van ‘een goed leider doet wat het volk wil’, de verkeerde keuzes maken, onderling verraad door jaloezie en afgunst, simpelweg om er zelf beter van te worden. Zo veel is er dus niet veranderd…
Zo mijmer ik een beetje in mezelf als ik in de bus zit op weg naar mijn werk wanneer ik deze ochtend, nog een beetje wankel van de avond ervoor aan deze goede vrijdag begin. Gisteren heb ik net als voorgaande jaren naar The Passion gekeken. De moderne, muzikale vertelling van het verhaal van Jesus Christus in de laatste dagen voor Pasen. Ieder jaar in een andere stad, iedere jaar door een andere muzikale cast. Omdat witte donderdag nu eenmaal op donderdag valt en manlief is werken op donderdagavond, kijk ik eigenlijk altijd alleen. Dit jaar keken we samen. Een verrassing, een andere beleving gewoon omdat degene van wie je zo veel houdt naast je zit. Het is bijzonder hoe de liefde tussen mijn lief en mij na bijna 28 jaar nog steeds groeiende is. Wat dat betreft bekeek ik The Passion dit jaar door een roze bril
Op mijn werk aangekomen, geïnstalleerd achter de balie, zit ik klaar voor de laatste lange werkdag van deze week. Het lijkt uitgestorven, maar schijn bedriegt. Gezellige bedrijvigheid vult “mijn” Frontoffice. Wanneer het even stil is, wipt er een collega aan met een vrolijk met roze flamingo’s ingepakt cadeautje. ‘Voor jou’, zegt ze. In het vrolijke pakje zit een bril.. een roze bril met twee gele kuikentjes die nieuwsgierig uit een ei kijken…
Ik glimlach en ik word warm van binnen en van buiten tegelijk van dit lieve gebaar en de roze bril. Deze vrijdag belooft een hele Goede vrijdag te worden!
Ik wens iedereen een vrolijk Pasen!! lees verder
