Gisteren las ik een quote op facebook. Het was een Engelse tekst van Thomas . S. Monson. ‘Hope is putting faith at work when doubting would be easier’. Vrij vertaald: ‘Hoop is geloof aan het werk zetten wanneer de twijfel gemakkelijker lijkt’. Deze quote deed me iets. Vraag me niet waarom want het geloof ben ik al een tijdje terug verloren. En toch deed het me iets. Twijfelen we immers momenteel niet allemaal aan de uitkomst en de goede afloop van dit moment?
liefde
Een warm bad
Nog even en dan mag ook ik naar huis. Met een tevreden zucht kijk ik om me heen. De werkvloer lijkt uitgestorven. De meeste collega’s zijn deze middag al vroeg naar huis gegaan. De kerstboom en de kerst chocolaatjes op de tafel staan er een beetje verlaten bij. En toch voel ik me niet alleen..
Goede Vrijdag door een roze bril
Als kind heb ik me altijd afgevraagd waarom men een dag waarop iemand op gruwelijke wijze sterft, ‘Goede Vrijdag’ noemt. Ook nu ik volwassen ben kan ik me er nog steeds geen voorstelling van maken. Wat het ‘goed maakte als kind was de vrije dag die we op de Katholieke lagere school kregen, de paaseitjes en de film van Jesus Christ Superstar. Die vrije dag is er in de loop der jaren bij in geschoten, de eitjes blijven lekker , maar wel met mate en de film, ja die blijf ik trouw kijken..
Het verhaal van de dagen rond Pasen heeft me altijd geïntrigeerd. Niet de gruwelijke dood, maar wel het verraad van een vriend, een vertrouweling, de wijze waarop een hoge heer zijn handen in onschuld wast terwijl hij diep van binnen best wist dat wat hij deed niet klopte, maar zich liet meeslepen door de zogenaamde wil van het volk. Nog steeds beweegt de mensheid zich op deze manier. Meningen van mensen die zich verenigen op met name social media die een ander individu tot op de grond toe kunnen afbranden. Bestuurders die onder het mom van ‘een goed leider doet wat het volk wil’, de verkeerde keuzes maken, onderling verraad door jaloezie en afgunst, simpelweg om er zelf beter van te worden. Zo veel is er dus niet veranderd…
Zo mijmer ik een beetje in mezelf als ik in de bus zit op weg naar mijn werk wanneer ik deze ochtend, nog een beetje wankel van de avond ervoor aan deze goede vrijdag begin. Gisteren heb ik net als voorgaande jaren naar The Passion gekeken. De moderne, muzikale vertelling van het verhaal van Jesus Christus in de laatste dagen voor Pasen. Ieder jaar in een andere stad, iedere jaar door een andere muzikale cast. Omdat witte donderdag nu eenmaal op donderdag valt en manlief is werken op donderdagavond, kijk ik eigenlijk altijd alleen. Dit jaar keken we samen. Een verrassing, een andere beleving gewoon omdat degene van wie je zo veel houdt naast je zit. Het is bijzonder hoe de liefde tussen mijn lief en mij na bijna 28 jaar nog steeds groeiende is. Wat dat betreft bekeek ik The Passion dit jaar door een roze bril
Op mijn werk aangekomen, geïnstalleerd achter de balie, zit ik klaar voor de laatste lange werkdag van deze week. Het lijkt uitgestorven, maar schijn bedriegt. Gezellige bedrijvigheid vult “mijn” Frontoffice. Wanneer het even stil is, wipt er een collega aan met een vrolijk met roze flamingo’s ingepakt cadeautje. ‘Voor jou’, zegt ze. In het vrolijke pakje zit een bril.. een roze bril met twee gele kuikentjes die nieuwsgierig uit een ei kijken…
Ik glimlach en ik word warm van binnen en van buiten tegelijk van dit lieve gebaar en de roze bril. Deze vrijdag belooft een hele Goede vrijdag te worden!
Ik wens iedereen een vrolijk Pasen!!
Liefde is liefde!
Het is zomaar een gedachte die in me opkomt deze zondagmiddag terwijl ik alleen thuis op de bank zit. Mijn lief is naar zijn werk, mijn zonen naar hun eigen lief, mijn vrienden hebben hun eigen bezigheden met hun gezinnen en Tikkel ligt te snurken in haar mand. De radio draait hits uit de jaren 80. Ik vind het niet erg om alleen te zijn. De muziek vult mijn hart net als de avond hiervoor. Op facebook komt een foto voorbij van twee kussende mannen in pak. Een prachtige foto van een kledingfabrikant die deze foto’s plaatste in bushokjes waarmee een storm aan protest door het land ging, want zoenende mannen zouden aanstootgevend zijn.
Ik begrijp het niet. Wat kan er mis zijn aan liefde tussen twee mensen. Waar en door wie is bepaald dat twee mannen of twee vrouwen niet van elkaar kunnen houden en dat niet mogen laten zien? Liefde is iets dat niet te sturen of te verklaren is. Het is een gevoel dat je overkomt, je hele hart vult met een warmte die niet zomaar te stoppen is. En het mooiste is, er is ruimte voor heel veel soorten liefde tegelijk. Liefde brengt je in een uiterst gevoel van geluk, maar kan je ook doen wankelen op je benen en je pijn doen als het niet wederzijds is, of je verlaat. Het is iets dat je wilt vasthouden voor altijd. Maar uiteindelijk weet je dat je ooit afscheid zult moeten nemen.
Dat is wat mij persoonlijk het meest beangstigd en waardoor ik juist in staat kan zijn de mensen van me af te stoten van wie ik het meeste houdt, bang voor de ondraaglijke pijn van het verlies. Ik doe het ook als ik merk dat anderen een plaatsje krijgen in het hart van mijn geliefden. Ik zet mezelf dan automatisch opzij. Liever dat ik zelf afscheid neem dan verlaten te worden. Daarom ben ik ook niemands aller aller beste vriendin, maar een van de velen die het hart van mijn vrienden vullen. Het geeft niet. Ook in hún hart is ruimte voor meer dan één.
Liefde is iets moois. Waarom zijn er mensen die een liefde veroordelen. Is dit puur uit geloofsovertuiging?Wat ik me uit mijn eigen geloofsopvoeding kan herinneren is juist de zin ‘heb uw naaste lief’. Zijn deze mensen misschien net als ik bang de liefde te verliezen? Niet doen! Je verliest uiteindelijk alleen maar zelf. Zonder liefde in je hart is het koud. In de jaren na de kanker is mijn liefde alleen maar gegroeid en ik moet eerlijk zeggen, het maakt van mij een gelukkiger mens. Het maakt je warm om terug te denken aan je eerste kus, de first time, first love waar Robin Beck over zong eind jaren 80, begin 90. Het slopen van een poster van twee zoenende mannen is als het slopen van de liefde tussen twee mensen. Het is mooi om de liefde van anderen om je heen te kunnen zien en voelen in het diepste van je hart.Of het nu is voor een dier, een familielid, een vriend(in), een kind is, of degene met wie je samen oud wilt worden. Ik zeg het daarom nog een keer hardop. Ik hou van jou!
Een leerzaam 2017
In de laatste dagen van het jaar kijk ik terug op een leerzaam 2017. Daarnaast word ik stilletjes zenuwachtig voor al het nieuwe dat komen gaat. ’Niet doen’, denk ik verder,.het kan alleen maar beter worden. Niet alleen voor mij maar zeker ook voor jou!
Tikkel op verzoek
Onze dame heeft het hoog in haar bol hoor. Als ik haar ga uitlaten, paradeert ze parmantig alsof ze een paradepaardje is bij een dressuurwedstrijd. Zodra ze een soortgenoot spot, steekt ze haar neus nog hoger in de lucht, twee oortjes gespitst en een klein stompje staart steekt nuffig omhoog. Wanneer de soortgenoot haar niet bevalt, laat ze dat duidelijk horen. Nat weer vindt ze niet fijn. Bij harde regen kijkt ze me op de drempel aan met een blik vol afgrijzen. Wanneer haar tenen het natte gras voelen, springt ze snel weer terug op de weg om bijna haar baasje de modder in te duwen wanneer er een auto langs rijdt. Eenmaal weer thuis blijft ze op de mat staan met haar pootje omhoog want met deze natte voetjes wil madam echt haar mand niet in.
Onze dame is ook heel erg duidelijk als het gaat om eten. Lekker eten dan he want voor haar brokjes trekt mevrouw vaak haar neus op. Nee, dan haar reactie wanneer de koelkast open gaat. Met haar dribbelvoetjes blijft ze met haar neus omhoog in de keuken rond drentelen Iedere stap die ik zet wordt op de voet gevolgd. Pas wanneer ik zit, keert ze terug naar de kamer. Circelend als een gier die jaagt op een prooi. Wanneer er per omgeluk wat valt, is ze er als de kippen bij. Als ze doorheeft dat ze niets gaat krijgen, zucht ze een keer zwaar geirriteerd en gaat naar de keuken om haar brokjes op te halen. Een voor een haalt ze een brokje, legt ze in het kleed om ze krakend en smakkend te verorberen. Eten in de keuken, gewoon bij de bak, zoals het hoort, vertikt ze. Nee joh doe niet zo raar. Dat is toch niet gezellig?
Geirriteerd zuchten doet onze lady regelmatig. Bijvoorbeeld als ze niet tegen de bank mag. Iets wat ik al een hele tijd probeer in te voeren omdat de eeuwige rui mij compleet krankjorum maakt. Alsof ze mijn frustratie lekker aan haar hondepootjes wil lappen, veegt ze stug met haar achterkant nog een keer langs de zijkant van de bank. Ook als ik niet snel genoeg de riem pak om mevrouw uit te laten of eerst een kop koffie wil nemen als ik uit mijn werk kom inplaats van haar meteen uit te laten, slaakt ze een diepe zucht.
Tikkel is pure liefde. Ze vraagt en geeft met heel haar hondenhartje. Met haar trouwe ogen kan ze je uren achter elkaar gewoon alleen maar aankijken met een blik die je doet smelten. Als je thuis komt, is ze altijd blij. Voor het slapen gaan moet ze eerst een knuffel want anders gaat ze haar mand niet in. Als we op de bank zitten en naar de televisie kijken zit ze er het liefst bij met haar kop op een voet. Een leven zonder Tikkel is inmiddels ondenkbaar. Terwijl ik aan het schrijven ben, kijkt ze me verlangend aan. Ze springt uit haar mand en legt haar kop op mijn knie. Aai me nou? Het heeft al weer te lang geduurd….
Zon, zee, liefde en een reuzenrad
Stil lig ik te staren naar de sterren boven mij. Wanneer er een vallende ster valt, mag je een wens doen, luidt het verhaal. Ik sluit mijn ogen en denk terug aan de dag. Ik heb niets meer te wensen. Alles maar dan ook alles was dit weekend compleet. Zon, zee, liefde en zelfs een reuzenrad.
Eén jaar Tikkel (13)
Vanuit haar mandje kijkt ze me aan. Opgerold in de staart van “Bloempje” Volledige rust, tevreden en gelukkig. Af en aan vallen haar ogen dicht.Binnen een paar minuten is ze in een diepe slaap. Met kleine “blubjes” overdenkt ze de dag, de week of misschien wel haar afgelopen jaar. Ze is thuis.
Gerrit en Tikkel (12)
De afstand is en blijft voelbaar. Ze accepteren elkaar, maar niet van harte. Dichterbij elkaar dan een meter komen ze bij voorkeur niet. De duidelijk aanwezig nieuwsgierigheid wint het niet van de angst. Berusting, acceptatie en respect.. beiden mogen er zijn en beiden zijn even geliefd.
Prinses op de erwt (7)
Ze beweegt gracieus met haar billetjes schuivend over het grasveld. Ondertussen kijkt ze me uit de hoogte aan alsof ze wil zeggen, “je denkt toch niet dat ik zomaar overal ga zitten?”Wanneer haar derrière na tien keer heen en weer geschoven te hebben uiteindelijk de meest goedgekeurde zitplaats heeft gevonden, duwt ze haar opgestoken neus beledigd de andere kant op. Onze prinses op de erwt kan haar behoefte doen. Eindelijk!