4 mei. Om 20.00 uur zijn we twee minuten stil om te gedenken. Een eerbetoon aan de oorlogslachtoffers van toen, maar ook van nu. Aan slachtoffers van geweld om geloof om land, geld en macht. Slachtoffers en nabestaanden, mensenlevens. Om 20.00 uur denken we heel even terug aan toen, om daarna weer verder te gaan naar de orde van de dag. De dag van morgen waarin we vrij zullen zijn.
De laptop ligt roerloos op mijn schoot. Mijn vingers rusten zachtjes op de toetsen voor me die me uitnodigend vragen om mijn gevoelens met ze te delen. Met een bonkend hoofd probeer ik mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Op de een of andere manier wil dat maar niet lukken. Ze zitten klem.
Als ik dood ben , keer ik terug als roofvogel, zeg ik wel eens . Toen mijn oma stierf, vloog er een buizerd recht op de auto af toen we op weg waren naar het crematorium om oma met liefde te laten gaan. Ik geloofde met heel mijn hart dat het mijn oma was die ons gedag kwam zeggen. Dat moment ben ik nooit vergeten. Als dat toch eens waar was.Dat je kon vliegen zo ver als de wind je kon dragen. Ik heb iets met vliegen. Vroeger had ik als kind altijd dezelfde terugkerende droom. Ik vloog zwemmend door de lucht, steeds hoger en hoger. Steeds verder weg van alles wat me achtervolgde en dan was ik vrij, vogelvrij!