Vogelvrij

what you hold on to holds on to youAls ik dood ben , keer ik terug als roofvogel, zeg ik wel eens . Toen mijn oma stierf, vloog er een buizerd recht op de auto af toen we op weg waren naar het crematorium om oma met liefde te laten gaan. Ik geloofde met heel mijn hart dat het mijn oma was die ons gedag kwam zeggen. Dat moment ben ik nooit vergeten. Als dat toch eens waar was.Dat je kon vliegen zo ver als de wind je kon dragen. Ik heb iets met vliegen. Vroeger had ik als kind altijd dezelfde terugkerende droom. Ik vloog zwemmend door de lucht, steeds hoger en hoger. Steeds verder weg van alles wat me achtervolgde en dan was ik vrij, vogelvrij!

Hoe heerlijk zou het zijn om een vogel te zijn. Weg te kunnen vliegen naar betere oorden. Naar plaatsen waar liefde en warmte is. Gewoon je vleugels spreiden en gaan. Wat zou het mooi zijn de wereld van uit boven af te bekijken. Rustig te kunnen zien hoe de dingen werkelijk in elkaar steken, met de scherpe blik van een adelaar. Hoe zou het zijn als je het leven vanuit een vogelvlucht kon bekijken

Ik ben dan wel geen vogel, maar de laatste maanden ben ik wel heel erg bezig met de wereld van bovenaf te bekijken. Het begon met een megadosering aan morfine waarbij ik rustiger werd dan de rust zelve. Alles was pais en vree in mijn hoofd en lijf. Ik maakte me nergens druk om, moest overal om lachen of juist heel hard huilen en genoot met volle teugen van de kerstlampjes in de boom. Alles ging langs me heen. Behalve het ongeluk van mijn zoon vlak voor de jaarwisseling en een concert van Celtic Woman, kan ik me haast niets herinneren van de maanden december , januari en februari. Nu ik weer wakker ben, verlang ik nog wel eens terug naar de periode waarin de pracht en praal van de kerstlampjes mijn enige zorg was.

Aan de andere kant heeft juist dat langzame ontwaken uit de morfineroes ervoor gezorgd dat ik helderder tegen het leven lijk aan te kijken dan voor het hele morfineavontuur. Ik voel me een soort van Doornroosje die wakker is gekust. Langzaam strek ik mijn armen uit naar de hemel, knipperend gaan mijn ogen open. Nog een beetje verward kijk ik de kamer rond om dan in de ogen te kijken van de liefde van mijn leven. Alleen duurt dat knipperen met de ogen en de verwarring een paar weken langer. Hoe dan ook inmiddels ben ik wakker. De wereld heeft weer scherpe randjes en aan de realiteit van de dag is geen ontkomen meer aan.

En dat is goed! Ik zie het helderder dan dat ik het ooit zag. Ik zie wat me gevangen heeft gehouden en wat ik ,los moet laten.Ik zie wat belangrijk is en wat niet meer.Ik zie wat ik wel wil en wat niet. Ik zie waar ik heen wil en waarheen niet. Welke mensen ik in mijn leven wil en welke niet. Ik zie waar mijn verleden ligt en dat ik dat moet accepteren als een gegeven, maar het me niet op moet laten slokken. Ik zie dat mijn handelen, denken en voelen voort komt uit datgene dat ik niet kan accepteren als zijnde geweest. Ik zie dat sociale media een aanvulling is, maar geen wereld. Ik zie wat mijn wereld is en die is klein en daardoor heel groot. Ik zie waar mijn passie ligt, wat mij drijft, waar ik in geloof. Ik ben wakker en ik vlieg met de ogen van een adelaar!

Eén gedachte over “Vogelvrij

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: