4 mei. Om 20.00 uur zijn we twee minuten stil om te gedenken. Een eerbetoon aan de oorlogslachtoffers van toen, maar ook van nu. Aan slachtoffers van geweld om geloof om land, geld en macht. Slachtoffers en nabestaanden, mensenlevens. Om 20.00 uur denken we heel even terug aan toen, om daarna weer verder te gaan naar de orde van de dag. De dag van morgen waarin we vrij zullen zijn.
Raar eigenlijk, dat er zelfs over twee minuten zo veel discussie kan zijn. Wat is nu twee minuten voor zo veel leed. Wat is nu twee minuten respect dat je kunt geven aan een mensenleven? Want daar gaat het immers om. Echte mensen die het leven lieten in de onzin die oorlog heet. Mensen die het leven lieten om jou je vrijheid te kunnen geven. Gewone mensen zoals jij en ik. Persoonlijk vind ik die twee minuten minimaal. In mijn hart ben ik al veel eerder stil. Wanneer de klokken op de Waalsdorpervlakte gaan luiden sluit ik mijn pc, mijn telefoon zet ik op stil en sluit ik mijn hoofd af voor alle snelheid van de dag. Ik luister naar de klokken, het ruisen van de wind, de vogels buiten en mijn parkiet die de twee minuten stilte niet kent.
In die paar minuten lijkt de tijd stil te staan. Het getjilp van de vogels buiten komt veel intenser bij me binnen. Normaal hoor ik het nauwelijks. Gewoon omdat ik bezig ben met van alles en nog wat dat er eigenlijk helemaal niet toe doet. Ik denk aan de onvrede en wreedheid van alledag , aan toen, aan nu, aan wie ik verloren ben en aan wat ik verloren heb. En het gekke is, dat ik me in deze twee minuten, luisterend naar de vogels en de wind, alleen met mijn eigen gedachten, vrij voel Echt vrij!
5 mei vieren we de vrijheid. Uitbundig bij een festival of gewoon in alle rust thuis of op het werk. Sommigen staan er nauwelijks of niet bij stil en weer anderen vragen zich af wat er te vieren valt, want we zijn immers niet vrij. Wanneer ben je eigenlijk vrij? De wereld holt steeds verder achteruit , terreur komt steeds dichterbij. Buiten deze dreiging zijn er de regels en machthebbers in eigen land die bepalen wat jij wel en niet kunt of mag doen. Zo maar een paar weken op vakantie? Dat gaat zo maar niet, dat moet je verantwoorden. Bijverdienen? Nee joh, ben je gek, dat moet je opgeven. Kiezen welke arts of zorginstantie je bezoekt? Dat bepaalt je verzekering. En zo zijn er voorbeelden zat van dagelijkse restricties die worden opgelegd door mensen van bovenaf.
Is dat vrijheid? De een zal zeggen dat het nodig om de zaken op orde te houden anders wordt het een zooitje met zoveel mensen bij elkaar en een ander zal dwars de middelste vinger van de hand omhoog steken. En ik? Ik leef gewoon mijn eigen leven, per dag, per moment. Ik ben gelukkig met mijn lief en mijn gezin. Waardeer wat mijn voorouders hebben proberen te doen. Ik leef toe naar het moment waarop ik vrij ben van een verleden wat me in zijn greep houdt. Vrij van de gedachten dat ik niet voldoe, het moment waarop ik vrij zal zijn van pijn. Levend met een oprechte glimlach, luisterend naar de vogels en het ruisen van de wind. Vlindervrij!