Met een nieuwe bril op mijn neus, loop ik lachend van oor tot oor de winkel uit. De zon staat hoog aan de helderblauwe hemel. Of het nou komt door de zon of de nieuwe bril weet ik niet, maar het lijkt wel of de mist in mijn hoofd die er de afgelopen maanden heeft gezeten is weggetrokken. Alles lijkt ineens veel duidelijker en Ik bekijk de wereld weer met een helder beeld.
Met de zon die door de ramens schijnt, gooi een uurtje later de achterdeur open. Tikkel maakt er dankbaar gebruik van door met haar neus in de lucht in de zon te gaan liggen. Ze is bang voor de stofzuiger die een paar minuten later door de kamer raast. Met de hondenharen en het stof ruim ik ook mijn gedachten op.
Het is tijd om uit de negatieve spiraal te stappen waar ik ongewild in ben gegleden. Gekwakkel met gezondheid, slecht slapen, onzekerheid, boosheid, teleurstelling, verdriet om een afscheid, allemaal negatieve invloeden die een loopje met mijn gedachten en gevoelens hebben genomen. Mijn blik werd erdoor vertroebeld. Tijd om weer het heft in eigen handen te nemen, uit te spreken wat dwars zit en andere zaken laten voor wat ze zijn. Ik maakte me veel te druk om dingen die belangrijk leken, terwijl ik de focus op wat werkelijk van belang is uit het oog verloor. Met open ogen ben ik in mijn eigen valkuil gevallen. Terug naar oude patronen die ik juist zo goed aan het doorbreken was.
Het gaat ongemerkt. Beïnvloed door negativiteit om me heen, heb ik me mee laten slepen en ben ik uit het oog verloren dat ik hartstikke gelukkig ben met wat ik heb. Het is niet de eerste keer dat het me overkomt. Ik ben te gemakkelijk te beïnvloeden. Ik moet echt leren meer voor mezelf te staan, voor mezelf op te komen, nee zeggen als dat het eerste is dat in me opkomt en niet om te pleasen meegaan in de verwachtingen van anderen. Ook moet ik leren me niet druk te maken om de manier waarop een ander me kan aanspreken. We zijn nou eenmaal niet allemaal hetzelfde. Als het me niet bevalt kan ook ik gewoon zeggen dat ik het anders zou willen zien of horen. In plaats daarvan trek ik terug in een schulp, zwijg en ondertussen blijft het ongenoegen aan me knagen als een zeurende wond die blijft trekken wat me vervolgens enorm dwars maakt.
Het is een beetje als een wesp die steekt. Wanneer je de angel eruit trekt is de pijn nog net weg. Het gif doet onderhuids nog zijn werk. Je moet het eruit zuigen, uitspugen en de wond even laten helen. Ik ben vergeten te zuigen en te spugen daar komt het eigenlijk op neer. Met dit hernieuwde inzicht ga ik die nacht naar bed en voor het eerst sinds heel lang, slaap ik de hele nacht met heldere dromen
Heel herkenbaar. ??