Het is maar goed dat ik alleen maar een fiets rijdt, met de bus naar mijn werk ga en met het vliegtuig op vakantie ga, want ik ben op zijn zachtst gezegd, een brokkenpiloot eerste klas.
Ik ben altijd wel een beetje onhandig geweest, maar de laatste tijd lijk ik al mijn navigatie te hebben verloren. Waar de deurposten al vanaf de bouw van ons huis op dezelfde plek zitten, krijg ik het voor elkaar er gewoon dagelijks tegenaan te lopen. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat het bed een paar keer is verplaatst ‘snachts want als ik opsta om naar het toilet te gaan, loop ik steevast tegen de punt van het bed aan. ’s Avonds wanneer ik van de bank opsta om richting trap naar boven te vertrekken, stoot ik me weer tegen het tv kastje. Resultaat: blauwe plekken waar je U tegen zegt.
Ik begin een beetje aan mezelf te twijfelen. Het lijkt alsof ik geen controle heb over mijn lijf. Of dat mijn lijf iets anders doet als wat mijn hersenen zeggen dat ik moet doen. Vooral het tegen de deurpost aanlopen is tegenwoordig een dagelijks ritueel en voelt gewoon zo dom. Ik zie toch hoe breed de deur is? Ik bedoel. Ik ben best wel wat gezet, maar het is niet zo dat ik niet door de deur pas.
Vorig jaar kreeg ik het voor elkaar om een goede week voor mijn vakantie van mijn fiets te vallen. Gewoon zo maar. Resultaat een gebroken pink met zes weken gips. Vanmorgen had ik ook weer zo’n stunt. Vol enthousiasme stap ik op de fiets op weg naar de sportschool om de zaterdag lekker sportief te beginnen. Nog geen 100 meter voor de deur rem ik vast af om de bocht naar de deur te kunnen nemen. Met een klap beland ik voorover dubbelgevouwen over mijn stuur heen. Een beetje verdwaasd stap ik van mijn fiets. Geen idee wat er zojuist is gebeurd.
Een stekende pijn in mijn buik brengt me weer bij mijn positieven. Even later stap ik vol goede moed op de crosstrainer om er 10 minuten later met een pijnlijk vertrokken gezicht weer af te stappen. De rest van de aparaten betreed ik met mate. De buikspieroefeningen doen me bijna flauwvallen van de pijn. Misschien toch beter om maar even stoppen. Als ik even later mijn buik inspecteer is hij blauw en opgezet.
Thuisgekomen zet ik een bakje koffie waarbij ik vervolgens weer het kopje uit mijn handen laat vallen. Ik neem mezelf voor de rest van de dag maar gewoon overal van af te blijven. Goed excuus om lekker niks te doen. Hoewel.. aan de was kun je weinig kapotmaken toch? Hoe dan ook dit fenomeen van stoten, vallen en blauwe plekken begint me toch wat vragen op te roepen. Hoort ook dit rare verschijnsel bij het niet goed ingesteld zijn in mijn schildklierhormoon, ben ik gewoon toe aan vakantie, of ben ik gewoon echt een kluns? Ik houd het voor de zekerheid maar op het tweede, maar eigelijk denk ik gewoon het laatste …
Ik zou het op het eerste houden. Daar kan namelijk door anderen iets aan gedaan worden.